Uit het mei-juni 1954 nummer van de Westerse socialisten
We zijn nu allemaal 'socialisten'. Laten we getuige zijn van de parade: de Churchill Tory-socialisten, de Franse radicale socialisten, de totalitaire ‘socialistische’ regeringen inclusief de zwart-, bruin- en roodhemden, de New – Deal – Fair – Deal sluipende ‘socialisten’, de Labour-partijen van Europa, de Aziatische “socialistische” en “communistische” regeringen evenals die in Afrika en Zuid-Amerika, de koloniale “socialistische” groeperingen, de verschillende zogenaamde socialistische organisaties over de hele wereld zoals de sociaal-democraten, trotskisten, de communistische partijen, syndicalisten, IWW , Socialist Labour Party en de Companion Parties for Socialism in Groot-Brittannië, Ierland, Canada, de VS, Australië en Nieuw-Zeeland. Dan zijn er de anarchisten, christelijke 'socialisten', pacifisten en een hele reeks anderen. We hebben de lijst van demonstranten in de 'socialistische' parade nog lang niet uitgeput.
Geen wonder dat M. Rubel, in zijn dilemma: “The Uses of the Word “Socialism” in the Winter, 1954, nummer van het Amerikaanse tijdschrift van mening, zou er de voorkeur aan geven "het woord socialisme te laten varen" en er een ander woord voor te vervangen dat "de conceptuele inhoud eenmaal aan deze term gehecht.”
Het is kenmerkend voor de tijd waarin we leven om te zien dat elke laag van de samenleving en het hele scala van tegenstrijdige en tegengestelde belangen zich uitdrukken in termen van socialisme. Ze moeten om steun te verzamelen. Hoewel het socialisme NIET door de wereld wordt geaccepteerd, is het erkend en gevestigd als de hoop van de mensheid.
M. Rubel beschrijft heel goed de algemene aard van het socialisme dat iedereen beroert en inspireert: "Een samenleving waaruit uitbuiting zou worden verbannen en waarin de ontplooiing van elk individu de voorwaarde zou zijn voor de vrijheid van iedereen." Dit is de fundamentele aantrekkingskracht van het socialisme als een ultiem doel dat dient als een strijdkreet om steun te verzamelen voor de verschillende groepen die marcheren in de parade van het ‘socialisme’.
Laten we aannemen dat er een ander woord in gebruik is genomen om de essentie van het socialisme uit te drukken, zijn 'conceptuele concept'. Dit nieuwe woord zou dan aan precies dezelfde moeilijkheden worden blootgesteld. Het oude woord 'socialisme' zou zijn betekenis en betekenis verliezen. Het nieuwe woord zou op dezelfde manier misbruikt worden als het oude. Het veranderen van de naam zou geen enkel probleem oplossen, omdat het geen vat krijgt op de werkelijke situatie.
De situatie
De standpunten van degenen die overduidelijk aanhangers zijn van de status quo zijn niet van belang voor deze discussie, ook al staan ze misschien wel in de parade van socialisten. Maar we zijn erg bezorgd over degenen die beweren dat ze het socialisme aanhangen. In naam van het socialisme worden allerlei opvattingen gepresenteerd. Er zijn mensen die teleurgesteld zijn over de trage groei van de beweging en onmiddellijke eisen stellen; ze hebben het gevoel dat het socialisme nog ver weg is en dat we in de tussentijd onmiddellijke problemen moeten oplossen, dat we de "realiteit" onder ogen moeten zien en "praktisch" moeten zijn. Sommigen beschouwen hervormingen en overheidseigendom als geleidelijke stappen op weg naar socialisme. Sommigen beschouwen staatskapitalisme (vaak staatssocialisme genoemd) als een vorm van socialisme, zo niet het socialisme zelf. Dit zijn noodzakelijkerwijs pogingen om het kapitalisme te besturen en te hervormen. Dit alles leidt tot foutieve concepten, met name het identificeren van kapitalistische relaties als socialistische. Het gemeenschappelijke kenmerk van deze standpunten en activiteiten is dat het socialistische doel wordt gescheiden van het beleid dat wordt nagestreefd. De middelen worden het doel en doel.
Het is de mode geworden van veel 'diepzinnige' experts van het socialisme om af te doen als dogmatisch en sektarisch* zij die de socialistische activiteiten realiseren mogen niet los worden gezien van de socialistische doelstelling. We zien dezelfde houding in sommige artikelen in van mening.
Het is tragisch om het netto resultaat van al deze 'praktische' bewegingen te zien. Bevrijd van “dogmatisme en sektarisme” (wat eigenlijk betekent: bevrijd van een wetenschappelijke analyse van maatschappelijke krachten), wat vinden we? Massa's arbeiders zijn verbijsterd door de misleidingen en teleurstellingen van zowel de 'socialistische' als de 'communistische' verkiezingsoverwinningen in alle uithoeken van de wereld. We zien vooral grote aantallen gedesillusioneerd vanwege hun valse hoop op het Russische staatskapitalisme.
Op geen enkel moment is een van deze wijdverbreide en enorme inspanningen besteed aan het verspreiden van het socialistische bewustzijn. bijzonder schadelijk voor het socialistische begrip is de nadruk op nationalisme en patriottisme geweest, die zo vreemd is aan de geest van het socialisme, dat een wereldwijde samenleving is, een sociaal systeem. Wat een verspilling van zulke energie-uitgaven! Men vraagt zich af hoeveel verder de socialistische beweging zou zijn gevorderd zonder deze enorme omleidingen en als dezelfde inspanningen waren besteed aan socialistische activiteiten.
Is het moeilijk te begrijpen waarom het woord 'socialisme' zijn 'conceptuele inhoud' heeft verloren aan zovelen die de socialistische inhoud nooit echt hebben begrepen?
Wat is socialisme?
Het argument voor het socialisme is niet moeilijk te begrijpen. Het is echt eenvoudig.
Er zijn drie fasen van het socialisme. Ze zijn met elkaar verbonden en onderling afhankelijk en maken deel uit van een zich ontvouwend proces.
(1) Het socialisme verschijnt eerst ideologisch op het toneel. Het is ontstaan uit de materiële omstandigheden van het eerste deel van de 19e eeuw. Dit is de geboorte van de socialistische wetenschap. Het is materialistisch. Het erkent dat alles in het bestaan met elkaar verbonden is en in een constant proces van verandering is. (In zeer reële zin zou men zelfs kunnen zeggen dat het socialisme de wetenschap is die alle takken van de wetenschap integreert tot een gecorreleerd geheel.) Het geeft met name de algemene contouren en het proces van sociale evolutie aan en, meer in het bijzonder, de aard van kapitalisme. Het legt uit hoe het zaad van de toekomstige samenleving wordt bevrucht in de baarmoeder van een oude samenleving.
(2) Dan ontstaat het socialisme als beweging. Het is niet alleen voldoende om de wereld te begrijpen. de taak is om het te veranderen. Haar eigenlijke bestaansreden is al haar inspanningen in te spannen om de arbeidersklasse en alle anderen ertoe aan te zetten socialist te worden, zodat de overgrote meerderheid zich bewust wordt van haar belangen en overgaat tot het instellen van het socialisme. De socialistische revolutie kan niet door de strot van 'volgers' worden geramd. De socialistische revolutie is meerderheid, bewust en politiek. Het is en kan alleen democratisch zijn door zijn inherente aard. Het is geen nieuwe heersende klasse die aan de macht is gekomen met een onderworpen klasse die zich moet onderwerpen.
(3) Ten slotte heeft het kapitalisme in de loop van zijn evolutie de basis gelegd voor het socialisme, een klassenloze, geldloze, loonloze samenleving. Socialisme is “een samenleving waaruit uitbuiting is verbannen en waarin de ontplooiing van elk individu de voorwaarde zou zijn voor de vrijheid van iedereen. '
The Answer
Wat is in het licht van dit alles een socialist? In grote lijnen is het iemand die beseft dat het kapitalisme niet langer kan worden hervormd of bestuurd in het belang van de arbeidersklasse of de samenleving; dat het kapitalisme niet in staat is de inherente problemen van armoede, oorlogen, crises, enz. op te lossen; en dat het socialisme de oplossingen biedt voor de sociale problemen waarmee de mensheid wordt geconfronteerd, aangezien de materiële omstandigheden en ontwikkelingen - met als enige uitzondering een opgewonden socialistische meerderheid - nu rijp zijn voor een socialistische samenleving.
Als een organisatie of een individu of een “overwinning” de voortzetting van kapitaal-loon arbeidsrelaties ondersteunt door te pleiten of te organiseren om een verbeterde, beter gereformeerde status quo (kapitalisme) te beheren in plaats van uit te komen voor de socialistische revolutie (een beangstigend woord dat alleen betekent een volledige sociaal-economische verandering) dan is het NIET socialistisch.
De noodzaak van voorlichting, agitatie en organisatie om de problematiek helder te houden kan niet genoeg worden benadrukt. Al te veel liberalen, radicalen, intellectuelen en, wat veel erger is, de veel grotere aantallen opstandige arbeiders die zich verzetten tegen hun droevige lot in het leven - al deze, oprecht, serieus en toegewijd - zijn in en uit de zogenaamde socialistische organisaties en hun marge en gedurende het hele proces nooit een inzicht of vermoeden hebben gekregen waar het allemaal om draait.
De eenvoud van de socialistische zaak wordt door vriend en vijand begraven in bergen van 'dagelijkse' KWESTIES, zodat er voor hen nooit tijd is en nooit kan zijn om kennis te maken met de wetenschap van het socialisme, dwz de socialistische zaak.
De echte behoefte vandaag is het begrip en de kennis van socialisme in plaats van het woord 'socialisme' te veranderen.
-L. Rab.
* Juist vanwege hun wetenschappelijke houding herzien socialisten voortdurend hun theorieën in het licht van historische ontwikkelingen en ervaringen. Tot nu toe hebben zich ontvouwende gebeurtenissen de socialistische zaak bevestigd en bevestigd en is er niets van fundamentele aard gebeurd dat de algemene theorieën van de wetenschap van het socialisme verwerpt.
