ARCHIEF: Dit is het script van een televisieprogramma geproduceerd door leden van onze partij en uitgezonden in Boston in 1975, overgenomen uit het toenmalige tijdschrift van de WSPUS - De Westerse socialisten.
We hebben op deze pagina's een aantal radioscripts gepubliceerd, zoals u weet als u leest De westerse socialist met enige mate van trouw. Nu zijn we verheugd een script af te drukken van een recent tv-programma dat live en in kleur werd uitgezonden op 30 september [1975] op Boston Channel 44 om 9 uur. De show duurde een half uur met een panel van drie sprekers – Karla Ellenbogen, Mike Phillips en Len Fenton, allemaal uit Boston, die overigens allemaal van de ervaring genoten.
Bijzonder is dat het idee voor het script internationaal was. De socialistische norm van juni 1975 (onze zusterpublicatie in Groot-Brittannië), wijdde de hele uitgave aan het thema 'Verontreiniging — Bevolking — Hulpbronnen' en we hebben overvloedig van dit materiaal geleend. Natuurlijk moesten we het een beetje ont-verengelsen. Dit tijdschrift, plus het onlangs gepubliceerde pamflet door onze kameraden van de Socialistische Partij van Canada, getiteld Een wereld van overvloed, diende als uitstekend bronmateriaal. De korte paragrafen van het script maken ad lib improvisatie mogelijk zoals het de individuele spreker uitkomt.
Dus leun achterover, ontspan en kijk met je geestesoog naar het brede scherm terwijl de studio aankondigt: 'Vanavond is "Catch 44" van de World Socialist Party!'
De camera toont drie leden die aan een verhoogde tafel zitten, een close-up tekent een kraal op M. Phillips, die begint.
Zolang mannen steenkool hebben gedolven, lijden ze aan pneumoconiose of zwarte longziekte. Het kolenstof dat ze inademen hoopt zich in de loop van de tijd op en vormt laesies in de longen, bestaande uit het stof zelf en de weefsels die het heeft gedood. De ziekte belemmert de ademhaling en de overdracht van zuurstof naar het bloed, waardoor zwaar werk uiteindelijk onmogelijk wordt. Het veroorzaakt hoesten, kortademigheid en, in gevorderde gevallen, de dood.
Dit klinkt misschien als oude geschiedenis. Eigenlijk komt het van de voorpagina van een recent nummer van The Wall Street Journal.
Een ander voorbeeld van industriële risico's waarmee werkende mensen worden geconfronteerd, is de class action-rechtszaak die is aangespannen tegen de Johns-Manville Company, de toonaangevende verwerker van asbest, namens een groep voormalige werknemers die beweren dat ze zijn blootgesteld aan mogelijk dodelijk asbest. De rechtszaak beweert dat 'het bedrijf zijn werknemers niet heeft beschermd en hen niet heeft gewaarschuwd voor de mogelijkheid dat asbest schadelijk, gevaarlijk, giftig en zeer schadelijk is voor iemands lichaam'.
Wij beweren dat het krankzinnig is om grondstoffen zoals steenkool en asbest te produceren onder omstandigheden die kunnen leiden tot de uiteindelijke dood van de arbeiders die deze grondstoffen produceren. Op grotere schaal maken we ons ook zorgen over de algemene vervuiling van de ecologie van onze planeet. Er moet een betere manier zijn. We willen het hebben over de gezondheid van het socialisme.
We zullen ons onderwerp vanuit drie richtingen benaderen. Onze eerste spreker gaat over vervuiling en het milieu. De volgende spreker behandelt het onderwerp middelen en beantwoordt de vraag: 'Is er genoeg om rond te gaan?' En tot slot gaan we in op de angst voor overbevolking.
Dus hier is Len Fenton om ons te vertellen over de 'geest van het socialisme'.
Het beeld buigt naar rechts en zoomt in op de volgende spreker.
Bedankt, Mike.
We zijn ons bewust van het feit dat de meerderheid van de mensen tegen het socialisme is, maar we zijn ons er evenzeer van bewust dat de meerderheid grotendeels niet weet waar het in de socialistische zaak om draait. En een van de obstakels is altijd de vermeende urgentie geweest van dingen die een hogere prioriteit lijken te hebben. Er is altijd crisis. Deze crises, zoals oorlog, werkloosheid, onderdrukking van bepaalde groepen of andere sociale grieven worden altijd als belangrijker beschouwd. Het is moeilijk voor socialisten om zich soms niet geïrriteerd te voelen, omdat de urgentie precies de aanwijzing is voor het gebrek aan begrip van waar het probleem over gaat.
De laatste crisis is het milieu. De laatste jaren is er een beweging op het toneel verschenen om het milieu te sparen. Het milieu is de grote ontdekking van het afgelopen decennium geworden. Het wordt behandeld alsof het een territoriale ontdekking is en er is een nieuw werkterrein van gemaakt met afdelingen die in de meeste gemeenschappen en staten zijn opgericht om toezicht te houden op ecologische activiteiten. Het woord 'ecologie' is een begrip geworden. Zakelijke ondernemingen zijn opgericht om winst te maken in deze nieuwe arena. Er is een Federaal Agentschap voor Milieubescherming. En ze zijn allemaal op de bandwagon gekomen. Het einde van de wereld is nabij, tenzij we iets aan het milieu doen!
De socialist is van mening dat lang voordat de bestrijding van vervuiling een populaire zaak werd en het woord 'ecologie' een modieuze term, het kapitalisme werd aangeklaagd op deze specifieke beschuldiging, samen met vele andere. We beweerden dat zolang we de relaties van een markteconomie hadden, dat wil zeggen de productie van goederen die met winst verkocht moeten worden, het milieu verdoemd is, winst komt op de eerste plaats.
Fabrieken langs de oevers van rivieren goten hun giftige afvalwater jaar in jaar uit in het water - dit was normaal. Fabrieken met hun schoorstenen die schadelijke, giftige dampen uitbraken in de atmosfeer - dit was business as usual. Dit zijn nog steeds typische symptomen van wat welvaart heet: mensen werken, krijgen loon, alles is 'normaal'.
Maar waar pleiten de milieuactivisten voor? Ze behandelen alle zichtbare effecten, maar zijn zich nog steeds vrolijk niet bewust van de onderliggende oorzaken. Natuurlijk kunnen ze een fabriek beboeten die vervuilt - ze kunnen een openbaar nutsbedrijf bestraffen dat de lucht zwart maakt. Maar wat zakendoen motiveert, is niet dezelfde zorg die onze ecologenvrienden hebben.
Het belangenconflict komt constant naar boven. Toen de Sierra Club, een groep milieuactivisten, werd geconfronteerd met het feit dat haar fondsen werden geïnvesteerd in bedrijven die tot de grootste vervuilers behoren, was haar reactie dat ze praktisch moesten zijn.
Aan de andere kant is het natuurlijk de eerste zorg van het bedrijfsleven om de productiekosten zo laag mogelijk te houden. Winst moet voorop staan.
We zijn ervan overtuigd, op basis van de feiten die voor iedereen beschikbaar zijn, dat in ons verlichte, technologische tijdperk bijna al onze problemen kunnen worden opgelost. Een planeet die geschikt is voor mensen om te bewonen, is de kwestie van ultieme overleving geworden.
Onze zaak komt neer op dit simpele uitgangspunt: laten we de relaties van warenproductie elimineren - laten we goederen produceren om in de behoeften van de mensheid te voorzien in plaats van produceren om winst te maken - laten we onze wereld organiseren op een democratisch geplande basis in plaats van te werken ten voordele van de aandeelhouders — laten we de natuurlijke rijkdom van het universum benutten en deze matchen met de getrainde technologie van de arbeiders die op deze planeet leven.
Alle oplossingen van deze problemen zouden dan op hun plaats vallen. Zo zijn we nu in staat om afval te elimineren. De verspilling van oorlog. De verspilling van duplicatie door veel concurrerende bedrijven. De verspilling van talloze onnodige industrieën zoals banken, verzekeringen en reclame.
Wij beweren dat het probleem van de productie mogelijk al is opgelost. We kunnen genoeg voedsel produceren en in oneindige overvloed. We kunnen zoveel woningen bouwen als nodig is. We kunnen eindeloze kilometers kleding fabriceren en in oneindige verscheidenheid. En ALLES ZONDER VERVUILING.
Om de kwestie van middelen te behandelen, mag ik Karla Ellenbogen voorstellen.
De camera gaat nu achteruit om de hele groep te bekijken en nadert vervolgens om Karla Ellenborgen te centreren.
Dank je wel, Len-
En nu komen we bij de vraag: 'Is er genoeg?' Er wordt ons verteld dat de minerale bronnen opraken. De consumptie loopt voor op de productie. Op dit punt zijn socialisten niet geïnteresseerd in een productie- en distributiesysteem dat voorbijgaat aan het basisdoel van het bevredigen van sociale en menselijke behoeften ten gunste van winst.
Elke wetenschap, op welk gebied van productie dan ook die geen rekening houdt met haar sociale achtergrond en menselijk doel, is geen wetenschap maar louter technologie.
De voordelen van wetenschap en technologie moeten de massa nog bereiken. Ze zijn alleen gearriveerd voor een paar mensen die hun activiteiten bezitten en controleren.
Veel wetenschappelijke informatie die beschikbaar is in vele boeken over een verscheidenheid aan onderwerpen met betrekking tot de natuurlijke en minerale hulpbronnen van de wereld concludeert dat er geen tekort is. Geen tekort aan olie, kolen of landbouwgrond; geen tekort aan enige vorm van natuurlijke rijkdom, inclusief energie.
Het kapitalisme, dat gebaseerd is op een markteconomie, staat erom bekend schaarste te creëren om de prijzen op te drijven. Om te proberen de prijzen te beïnvloeden, zal het kapitalisme de productie beperken, waarbij vaak natuurlijke hulpbronnen worden verspild.
Veel middelen worden beschouwd als een kort (soms gevaarlijk laag) aanbod, alleen omdat ze niet winstgevend op de markt kunnen worden gebracht.
Als specifiek voorbeeld: er is sprake van de beschikbaarheid van mangaan, een mineraal dat in veel productieprocessen belangrijk is geworden. Een recent artikel onthult dat mangaan in de vorm van knobbeltjes beschikbaar is in delen van de Stille Oceaan. Maar op dit moment is het te kostbaar om op de markt te brengen.
Elke beoordeling van rijkdom wordt op deze manier beoordeeld. Zo zou het in een socialistische samenleving niet worden beoordeeld.
De hulpbron die op dit moment de meeste aandacht trekt, is energie. Op dit moment is fossiele brandstof, meestal in de vorm van aardolie, de dominante energiebron. Vooral omdat het de afgelopen generaties relatief beschikbaar is geweest, zowel op basis van aanbod als kosten.
En onder de grond ligt een enorm reservoir van steenkool en schalie, grotendeels onaangeboord vanwege de oneconomische mijnbouw en verwerking. Aardolie wordt echter steeds duurder door reële of denkbeeldige tekorten of door politiek gejoel tussen de olieproducerende landen en de grote multinationale oliemaatschappijen. En iedereen en zijn broer en neef zijn op zoek naar alternatieve bronnen van het spul dat zijn auto zal laten draaien of zijn oven thuis zal verwarmen.
Dit kan een leuk spel zijn: een voorbeeld van een andere bron van schone, niet-vervuilende energie is geothermie. In de doorlatende rotsen onder het aardoppervlak wordt water verwarmd door gesmolten magma waardoor stoom ontstaat. Je hebt al vaker foto's gezien van de geiser 'Old Faithful' die met eeuwenoude regelmaat een stoomstraal spuit. Deze stoom kan worden benut. Het kan via boorgaten naar het aardoppervlak worden gebracht en worden gebruikt om generatoren aan te drijven die elektriciteit produceren. Als de stoom eenmaal is afgekoeld en gecondenseerd, kan hij via andere boorgaten worden teruggevoerd naar de doorlatende laag waar hij opnieuw wordt verwarmd en terugkeert naar stoom — en zo gaat het proces door in een constante recycling.
Perfect praktisch? Te goed om waar te zijn? Wat is het probleem? Het klinkt te veel als gezond verstand.
Laten we eens kijken naar zonne-energie. En we zullen nog veel meer horen over dit onderwerp, als het recente verhaal in de NY Times een voorbode is van wat komen gaat:
Het Energy Research and Development Agency, een federaal bureau, stelt dat zonne-energie het equivalent van meer dan 4 miljard vaten olie per dag kan vervangen en dat zou een kwart van het energieverbruik van dit land kunnen vertegenwoordigen.
In het jaar 2020 zal dat gebeuren, stelt het artikel. Wetenschappers vertellen ons dat de zon die boven de Sahara straalt, indien omgezet met slechts 5% efficiëntie, in staat zou zijn om 40 keer zoveel elektriciteit te leveren als nu op de wereld wordt verbruikt.
En dan hebben we het nog niet gehad over energie uit het benutten van de getijden en de wind, energie uit chemische omzetting of energie uit nucleaire processen. En - niet lachen! – er is een regeling om aardgas uit mest te maken.
Nee, over tekorten hoeven we ons geen zorgen te maken. We moeten leren om niet in termen van geld te denken.
Onze volgende spreker gaat in op de angst voor overbevolking. Dus terug naar Mike.
De camera beweegt weer.
'The Politics of Food' is de titel van een column geschreven in The New York Times, 27 augustus 1975 door hun correspondent buitenlandse zaken C. L, Sulzberger. ik citeer:
Rusland, China en de Verenigde Staten zijn allemaal betrokken bij de voedselpolitiek. De Sovjet-graanoogst voldoet niet aan de eisen, met als gevolg dat Moskou zwaar in het buitenland koopt. China is voor het eerst zelfvoorzienend in zijn voedselproductie; hoewel het dure rijst exporteert en goedkoper graan importeert, heeft het weinig marge om op te rekenen. Daardoor koopt het meer graan in het buitenland. Nog belangrijker is dat het bezuinigt op de defensie-uitgaven om de investeringen in de landbouw te vergroten.
Op dezelfde pagina staat een enorme advertentie van Monsanto Chemical Co. met de angstaanjagende legende die stoutmoedig verkondigt: 'Er is niet genoeg voedsel om rond te gaan.' Natuurlijk proberen ze kunstmest te verkopen.
Er is een theorie die steeds weer opduikt. Het stelt dat de bevolking, indien niet gecontroleerd, altijd sneller zou toenemen dan de beschikbare voedselvoorziening. En verder stelt deze malthusiaanse theorie dat de natuur deze onevenwichtigheid controleert door middel van oorlog, armoede en pest.
Sommige mensen trappen hierin en concluderen dat hongersnood in zekere zin een goede zaak is. Het houdt de bevolkingsgroei in toom.
Eigenlijk klopt de theorie niet. Het gaat uit van een premisse die niet waar is. Het feit is dat de mens vandaag, niet in de toekomst, een potentiële overvloed heeft bereikt van alle vereisten om in leven te blijven. Hongersnood in 1975 is onvergeeflijk.
Technologisch zou de moderne landbouw alleen al in de Verenigde Staten genoeg voedsel kunnen produceren om de hele wereld te voeden.
Een artikel in The Wall Street Journal van 2 september 1975 bespreekt een recordoogst rijst in de VS. dun voor de boeren. Wat een droevig commentaar op het falen van het kapitalistische systeem om in de menselijke behoeften te voorzien, ondanks de geweldige technologische prestaties van deze eeuw.
Tot voor kort subsidieerde de Amerikaanse regering boeren om niet te produceren, en veel mensen kunnen zich herinneren dat toen de prijzen zo laag werden, boeren aardappelen dumpten en sinaasappels verbrandden.
Op dit moment is er een enorme tarweoogst en de boerenkapitalisten staan te popelen om te verkopen waar ze maar kunnen. Sovjet-Rusland heeft tarwe nodig, maar de huidige toon en kreet is dat de verkoop aan Rusland de prijzen van tarweproducten in de VS hoog zal houden. Dit is het dilemma van de markt. Er is nooit een kwestie van productiviteit.
De toepassing van de wetenschap op de bodem - zelfs op grondloze landbouw - is een leugen voor de Malthusiaanse premisse over voedselvoorziening.
En net om de hoek staat het vooruitzicht van ontzilting van zeewater op meer dan experimentele basis. We zullen letterlijk in staat zijn om de woestijnen van de aarde te irrigeren en overal voedsel te produceren.
Het eiland Aruba, vlak voor de kust van Venezuela, is Nederlands bezit en zo droog als een woestijn. Maar het heeft ook olieraffinaderijen. En de Nederlandse Shell Oil Company heeft een fabriek gebouwd die de overvloed aan oceaanwater gebruikt om het zout dat het bevat kwijt te raken - en voilà! Ze hebben een droog eiland omgebouwd tot een toeristisch paradijs, compleet met tropische tuinen. Ditzelfde soort toepassing van wetenschap en inventiviteit kan worden waargenomen in Israël, waar wetenschappers erin zijn geslaagd om van een moeilijk terrein vruchtbare landbouwgebieden te maken.
Dr. Commoner van de Washington University in St. Louis, schrijft in het augustus-september 1975 nummer van Wallen, concludeert dat overbevolking geen armoede veroorzaakt, maar armoede juist overbevolking. Hij stelt dat 'honger meestal niet wordt veroorzaakt door de ontoereikende productie van voedsel in de wereld, maar door sociale factoren die de vereiste voedseldistributie in de weg staan'.
We kunnen over het voedselprobleem zeggen, zoals we over het energieprobleem hebben gezegd: we worden niet geconfronteerd met een definitieve uitputting van de voedselbronnen van de wereld. De econoom die het kapitalisme als de beste van alle mogelijke werelden ziet, zegt dat we simpelweg kapitaal tekort komen. Elke wereldwijde oplossing voor het voedselprobleem zal massale herkapitalisatie vereisen. Wij socialisten zeggen dat de oplossing voor de hand ligt: produceer alleen om de menselijke behoeften en wensen te bevredigen.
Het camerabeeld wordt breder en omvat de hele groep.
De kwestie is duidelijk. Improvisatie binnen de grenzen van de kapitalistische productiewijze kan het probleem van de overbevolking niet oplossen. Alleen de geestelijke gezondheid van het socialisme kan het antwoord bieden op dit angstaanjagende probleem.
Mag ik nu terugkeren naar Karla voor enkele afsluitende opmerkingen.
De camera richt zich op Karla.
Wat gebeurt er met het milieu als werkende mannen en vrouwen besluiten het socialisme in te voeren? We kunnen geen gedetailleerd verslag geven, maar bepaalde zaken zijn duidelijk. In plaats van dat de samenleving uit is op winst, is de belangrijkste motivatie om de bevolking te voorzien van voedsel, kleding en onderdak (met een groot pluspunt) op een niveau dat in alle opzichten logisch is:
Energie — dat wat tegelijkertijd het meest efficiënt en milieuvriendelijk is.
Transport — geen concurrerende merken voertuigen; alleen het beste is goed genoeg. Waarschijnlijk meer openbaar vervoer, maar met het oog op comfort en gemak.
Fabricage - elk proces dat de natuur berooft en de mens in gevaar brengt, zal uiteraard worden stopgezet. De inventiviteit van onze tijd zal alle moeilijkheden op korte termijn overwinnen.
Het klinkt misschien vreemd, maar waar we echt voor pleiten is gezond verstand. We noemen het socialisme.
De camera laat nogmaals de groep zien met ons adres onderaan het scherm.
Len: Dit is ons programma. Bedankt voor het kijken en als je meer informatie wilt over wat je hebt gehoord of als je meer wilt weten over onze activiteiten, schrijf dan naar (spreker houdt een kopie van De westerse socialist) 295 Huntington Avenue voor een proefexemplaar van ons tijdschrift.
Plaats het Catch 44-logo op de scène tot de uiteindelijke vervaging.
Stem: 'Je hebt naar Catch 44 gekeken – een Public Service Project dat vanavond toebehoorde aan de World Socialist Party.'
