Door Alan Johnstone
Sommige volkeren bezitten sjamanen om uit te leggen hoe de wereld werkt. We hebben charlatan-economen en politici die zich voordoen als intellectuelen die beweren het mysterie van het besturen van de samenleving te kunnen onthullen.
De ideeën van Marx kwamen niet uit de lucht vallen. Ze zijn voortgekomen uit de werken van vele anderen voor hem. Maar het doel van dit korte essay is niet om zijn Young Hegeliaanse filosofische wortels te onderzoeken of om de invloed van eerdere economen zoals Ricardo op Marx uiteen te zetten, maar om zich te concentreren op de onafhankelijke gedachte die zich binnen de arbeidersklasse ontwikkelde en die Marx in zijn werk zou opnemen. eigen voorstelling van de wereld om hem heen.
Uit de onvrede over de industriële revolutie ontstond de chartistische beweging. De noodzaak voor de hele arbeidersklasse om zich te verenigen in één beweging was naar voren gekomen. De chartisten waren de eerste politieke massabeweging van de Britse arbeidersklasse en in feite de eerste Britse burgerrechtenbeweging. Veel onbekende en dus niet-erkende arbeiders waren betrokken bij de massale strijd om de stemming. Terwijl de fabrieks- en fabriekseigenaren zich verzetten tegen elke opstand tegen de dictatuur van het kapitaal, benadrukten bepaalde radicalen het verband tussen de strijd om de stemmen te winnen en de klassenstrijd. Ze begrepen ook dat dit slechts een onderdeel was van een bredere en grotere internationale strijd voor democratie en de macht van het volk.
In zijn 1839 Labour's Wrongs en Labour's Remedy of The Age of Might and the Age of Right, een van de eerste chartistische activisten, John Francis Bray, wiens portret dit artikel leidt, schrijft:
Er is behoefte aan, niet alleen een overheids- of specifieke remedie, maar een algemene remedie - een die van toepassing zal zijn op alle sociale misstanden en kwalen, groot en klein ... ze willen een remedie voor hun armoede - ze willen een remedie voor de ellende ... Kennis is slechts een opeenstapeling van feiten; en wijsheid is de kunst om dergelijke kennis toe te passen op haar ware doel: het bevorderen van menselijk geluk.
In hetzelfde jaar dat Bray zijn boek publiceerde, verwierp George Julian Harney het beleid om een beroep te doen op de welwillendheid van de heersende klasse en alle allianties met hen af te wijzen. Verwijzend naar de effecten van de New Poor Law Act op de omstandigheden in de werkhuizen, verklaarde hij:
Je doorziet nu de waanideeën van je vijanden. Bijna negen jaar van 'liberale' regering hebben u de zegeningen geleerd van heerschappij van de middenklasse, zegeningen geïllustreerd in 'bastilles' en 'waterpap', in 'scheiding' en 'uithongering'; in de cellen van stille horror en de transportketens, in de universele ellende van jullie zelf en de universele losbandigheid van jullie onderdrukkers (Londense democraat, 20 april 1839).
Het was in september 1845, twee decennia voor de Eerste Internationale, dat de Society of Fraternal Democrats werd opgericht, onder het motto Alle mannen zijn broeders. Het werd opgericht door sommigen in de Britse chartistische beweging, zoals Harney, samen met een verscheidenheid aan politieke ballingen uit heel Europa.
Het politieke platform van de Broederlijke Democraten verklaarde:
We veroordelen alle politieke en erfelijke ongelijkheden en kastenverschillen... dat de aarde met al haar natuurlijke voortbrengselen het gemeenschappelijk eigendom is van iedereen; wij keuren daarom alle overtredingen van deze klaarblijkelijk rechtvaardige en natuurlijke wet af als diefstal en usurpatie. Wij verklaren dat de huidige staat van de samenleving, die leeglopers en intriganten toestaat de vruchten van de aarde en de productie van de industrie te monopoliseren, en de arbeidersklasse dwingt te werken voor ontoereikende beloningen, en hen zelfs veroordeelt tot sociale slavernij, armoede en degradatie , is in wezen onrechtvaardig.
Het deed een oproep tot internationalisme:
Ervan overtuigd dat nationale vooroordelen door de eeuwen heen zijn misbruikt door de onderdrukkers van het volk om ze elkaar de keel af te laten scheuren, terwijl ze hadden moeten samenwerken voor hun algemeen welzijn, verwerpt deze samenleving de term 'buitenlander', nee. kwestie door of op wie van toepassing. Ons morele credo is om onze medemensen, ongeacht 'land', te ontvangen als leden van één familie, het menselijk ras; en burgers van één gemenebest - de wereld.
Zoals Harney uitlegde:
Welke nationale verschillen Polen, Russen, Pruisen, Hongaren en Italianen ook verdelen, deze nationale verschillen hebben de Russische, Oostenrijkse en Pruisische despoten er niet van weerhouden zich te verenigen om hun tirannie te handhaven; waarom kunnen landen zich dan niet verenigen voor het verkrijgen van hun vrijheid? De zaak van de mensen in alle landen is dezelfde – de zaak van arbeid, tot slaaf gemaakt en geplunderd... In elk land worden de tirannie van weinigen en de slavernij van velen op verschillende manieren ontwikkeld, maar het principe is in alle landen hetzelfde. In alle landen leven de mannen die de tarwe verbouwen van aardappelen. De mannen die het vee houden, proeven geen vleeseten. De mannen die de wijnstok cultiveren, hebben alleen de droesem van het nobele sap. De mannen die kleding maken, lopen in lompen. De mannen die de huizen bouwen, wonen in krotten. De mannen die alle nodige comfort en luxe creëren, zijn doordrenkt van ellende. Arbeiders van alle naties, zijn uw grieven niet dezelfde als uw fouten? Is uw goede doel niet dan ook hetzelfde? We kunnen van mening verschillen over de middelen, of verschillende omstandigheden kunnen verschillende middelen noodzakelijk maken, maar het grote doel – de ware emancipatie van het menselijk ras – moet het ene doel van alles zijn.
Het is geen enkele verbetering van de omstandigheden van de meest ellendigen die ons tevreden zal stellen: het is gerechtigheid voor alles wat we eisen. Het is niet alleen de verbetering van het sociale leven van onze klasse die we nastreven, maar de afschaffing van klassen en de vernietiging van die goddeloze verschillen die het menselijk ras hebben verdeeld in prinsen en paupers, landheren en arbeiders, meesters en slaven. Het is niet het oplappen en opknappen van het huidige systeem dat we nastreven, maar de vernietiging van het systeem en de vervanging ervoor in de plaats van een orde van dingen waarin iedereen zal werken en genieten, en het geluk van iedereen. het welzijn van de hele gemeenschap garanderen (George Julian Harney, 1850, Rode Republikein).
Een andere prominente chartistische activist, Ernest Jones, gaf de chartistische beweging een meer socialistische richting. Ook hij zette zich in voor de bredere internationale context van de arbeidersbeweging. In Het Volksblad van 17 februari 1854 schreef Jones:
Is er een arme en onderdrukte man in Engeland? Is er een beroofde en geruïneerde ambachtsman in Frankrijk? Welnu, ze behoren tot één ras, één land, één geloof, één verleden, één heden en één toekomst. Hetzelfde met elke natie, elke kleur, elk deel van de werkende wereld. Laat ze zich verenigen. De onderdrukkers van de mensheid zijn verenigd, zelfs als ze oorlog voeren. Ze zijn verenigd op één punt: de volkeren in ellende en onderwerping houden ... Elke democratie afzonderlijk is misschien niet sterk genoeg om haar eigen juk te breken; maar samen geven ze een moreel gewicht, een extra kracht, waar niets tegen bestand is. De alliantie van volkeren is nu des te belangrijker, omdat alleen hun verdeeldheid, het opnieuw aanwakkeren van nationale antipathieën, het wankelende koningshuis van zijn ondergang kan redden. Koningen en oligarchen spelen hun laatste kaart: we kunnen hun spel voorkomen.
In weer een ander artikel uit Het Volksblad, 3 maart 1855, legde Jones uit:
Laat niemand de strekking van onze ontmoeting verkeerd begrijpen: we beginnen vanavond niet zomaar een kruistocht tegen een aristocratie. We zijn hier niet om de ene tirannie neer te halen, alleen opdat een andere sterker mag leven. Wij zijn ook tegen de tirannie van het kapitaal. Het menselijk ras is verdeeld tussen slaven en meesters... Totdat arbeid het bevel voert over kapitaal, in plaats van kapitaal over arbeid, kan het me niet schelen welke politieke wetten je maakt, welke republiek of monarchie je bezit – de mens is een slaaf.
Ernest Jones was ook de drijvende kracht achter het samenstellen van wat het Labour-parlement werd genoemd. Jones binnen Het Volksblad schreef voor 7 januari 1854:
Elke dag brengt een nieuwe bevestiging van de noodzaak van een massabeweging en de snelle montage van het Labour-parlement. Als het veel langer wordt uitgesteld, zal elke plaats, inclusief Preston, verloren gaan of op zijn best gedwongen worden tot vernederende en verzwakkende compromissen... De Cotton Lords, op een eigen 'Mass Meeting', besloten unaniem om hun broer Cotton Lords of Preston te steunen en Wigan met de volle kracht van hun fondsen. Onder deze omstandigheden is het klasse tegen klasse... Het moet daarom duidelijk worden dat, tenzij de arbeidersklasse deze strijd als klasse voert, dat wil zeggen in één universele unie door een massabeweging, ze onvermijdelijk zullen worden verslagen... Hoe groter het slot - uit, hoe breder de stakingsbeweging, des te nationaler wordt de beweging - des te meer een klassenstrijd wordt het - en als de arbeidersklasse eenmaal ziet dat ze als klasse worden aangevallen, zal hun klasseninstinct worden gewekt en zullen ze zal opstaan en optreden als één man.
Het parlement kwam op 6 maart 1854 in Manchester bijeen, bijgewoond door zo'n vijftig of zestig afgevaardigden, en de discussies van het parlement duurden meerdere dagen. Marx zou reageren:
Een toekomstige historicus zal moeten vastleggen dat er in het jaar 1854 twee parlementen bestonden: een parlement in Londen en een parlement in Manchester – een parlement van de rijken en een parlement van de armen – maar dat mannen alleen in het parlement van de mannen en niet in het parlement van de meesters.
Peter McDouall was een andere belangrijke figuur in het chartisme die pleitte voor de macht van de gewone arbeider. Hij legde uit:
De Trades zijn gelijk aan de middenklasse in talent, veel machtiger in middelen en veel meer verenigd in actie ... De agitatie voor het Handvest heeft een van de grootste voorbeelden in de moderne geschiedenis opgeleverd van de echte macht van de arbeiders. In het conflict zijn miljoenen op het toneel verschenen en de geest van de massa is uit zijn schulp gebarsten en begon te bloeien en uit te breiden.
De vraag wat de volgende stap voorwaarts zou zijn, was zeer urgent. Over deze kwestie waren de chartisten diep verdeeld. Veel gematigden weigerden de bijeenkomsten van McDouall te organiseren omdat hij zich verzette tegen allianties met de middenklasse.
Eerdere nederlagen, oordeelde hij, konden allemaal worden toegeschreven aan het feit dat:
onze associaties werden haastig opgericht, samengesteld uit wonderbaarlijke aantallen, een vals idee van kracht werd tot de hoogste toon opgebouwd, vandaar ontstond een gevoel van veiligheid dat latere gebeurtenissen onjuist bleken te zijn, en waarom? Omdat er geen echte unie bestond aan de onderkant.
Het voorstel van McDouall was om zich tot de arbeidersklasse te wenden, aangezien alleen zij de nodige potentiële kracht had. Hij was van mening dat de chartisten de nieuw gevormde vakbonden voor zich moesten winnen en ze moesten gebruiken. Sommige van zijn chartistische critici zagen de vakbonden echter niet als bondgenoten maar als rivalen, en beschouwden vakbondsactiviteiten als een afleiding die mensen afleidde van de echte strijd om het kiesrecht.
McDouall was nog een andere chartist die het internationale aspect van hun strijd erkende:
Laat iedereen die bezittingen heeft in India, of iedereen die profiteert van wat u 'onze Indiase bezittingen' noemt, naar India gaan en duizend veldslagen voor hen uitvechten zoals ze willen... om naast hen te vechten, hetzij voor onze 'bezittingen' in India, of waar dan ook, aangezien we geen enkele hectare grond bezitten, of enige andere vorm van eigendom in ons eigen land, laat staan kolonies, of 'bezittingen' in elke andere, beroofd van alles wat we ooit hebben verdiend door de midden- en hogere klassen ... Integendeel, we hebben belang bij het toekomstige verlies of de ondergang van al dergelijke 'bezittingen', aangezien het slechts instrumenten van macht zijn in de handen van onze binnenlandse onderdrukkers.
1848 was het jaar van de revoluties in Europa en zoals Marx en Engels hun Communistisch Manifest, sprak McDouall bijeenkomsten toe en spoorde mensen aan tot actie. Nadat hij in Edinburgh had gesproken, waren er straatopstanden met geschreeuw van Leve de Republiek! en Brood en revolutie.
Velen vóór Marx begrepen de verschrikkelijke menselijke gevolgen van het kapitalistische systeem – alle armoede, ellende, waanzin, ongelijkheid en al het onrecht. Socialisten, die het kapitalisme verwerpen, volgen een vergelijkbare strategie als die chartistische militanten vóór ons en strijden voor elke verbetering, zelfs als we weten dat die van de ene op de andere dag kan verdwijnen. Maar stoppen met worstelen zou de arbeiders alleen maar slechter af maken dan we nu zijn.
