Bernie Sanders heeft bij de voorverkiezingen minder afgevaardigden gekregen dan Hillary Clinton en heeft haar bij de verkiezingen in november goedgekeurd als de Democratische kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap.
Zelfs als hij de nominatie had gewonnen en daadwerkelijk president van de Verenigde Staten van Amerika was geworden, zou zijn vrijheid van handelen zeer beperkt zijn door de economische en politieke realiteit en zou hij weinig andere keus hebben gehad dan tegemoet te komen aan de kapitalistische klasse en hun agenda. Als hij werd gekozen, zouden er een aantal cosmetische veranderingen zijn, maar het fundamentele probleem, de kapitalistische eigendomsverhoudingen, zou in wezen ongewijzigd blijven.
Sanders noemt zichzelf een 'socialist'. 'Belt zichzelf' zijn de sleutelwoorden. Als 'socialisme' betekent dat de productiemiddelen van een samenleving sociaal zijn en niet in privé- of staatsbezit, dan is Sanders geen socialist. Maar zelfs als hij niet hetzelfde bedoelt als wij als hij het over socialisme heeft, kan hij bedankt worden dat hij de term in ieder geval weer in de mode heeft gebracht, vooral in Amerika, waar hij sinds de tijd van Eugene Debs en Norman uit het populaire discours was verdwenen. Thomas liep voor het presidentschap. Het is lang geleden dat een serieuze kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten sprak over 'socialisme', hoe vaag hun betekenis er ook van is.
Sanders beschouwt de Scandinavische landen als modellen om na te volgen, allemaal kapitalistisch, zij het met relatief sterke sociale vangnetten, maar waar de rijken nog steeds een overwicht aan economische en politieke macht hebben. Deze landen hebben weinig gemeen met het socialisme dat Marx en andere socialistische pioniers voor ogen hadden. Wat Bernie Sanders bedoelt met 'socialisme' is iets dat meer lijkt op kapitalisme met een menselijk gezicht. Maar daar gaat het socialisme niet om. Het Scandinavische model is erin geslaagd om bepaalde doelstellingen op het gebied van sociale zekerheid te bereiken, maar er zijn nooit fundamentele wijzigingen aangebracht in de onderliggende eigendomsverhoudingen van het kapitalisme. De hervormingen die Sanders voorstelde evenmin. Scandinavische reformisten dachten dat de goedaardige hand van de staat de genadeloze, onzichtbare hand van de markt zou vervangen, maar vandaag de dag hebben de hervormers hun handen vol aan het proberen vast te houden aan de verworvenheden uit het verleden.
De Democratische Partij is een partij die het kapitalisme omarmt. Het roept op tot hervorming, niet tot afschaffing van het kapitalisme. Zoals nu weer, steunt Sanders routinematig de Democraten wanneer ze zich kandidaat stellen. Met andere woorden, hij is een hervormingskapitalistische politicus. Hij staat aan de andere kant van de klassenlijn die de arbeidersklasse scheidt van de kapitalistische klasse. Wanneer socialisten spreken over onafhankelijke politieke actie van de arbeidersklasse, denken we in termen van klassenonafhankelijkheid. Met andere woorden, een politieke partij die volledig onder controle staat van werkende mensen, die hun belangen vertegenwoordigt en alleen hun belang.
De campagne van Sanders steunde niet op een antikapitalistisch principe of arbeidersbeweging. Het ging erom dat hij werd gekozen en dingen deed voor werkende mensen; hij moedigde werkende mensen niet aan om dingen voor zichzelf te doen. Er werd niet nagedacht over de opbouw van een echte arbeidersbeweging, maar gewoon om de vakbonden en arbeiders aan te moedigen een aanhangsel te blijven van de pro-kapitalistische Democratische Partij. Het socialistische doel daarentegen is niet om een socialistische samenleving te creëren For de arbeidersklasse, maar om de arbeidersklasse aan te moedigen het socialisme op te bouwen voor zichzelf. Om de woorden van Eugene Debs te gebruiken: 'Als je op zoek bent naar een Mozes om je uit deze kapitalistische wildernis te leiden, blijf je precies waar je bent. Ik zou je niet naar het beloofde land leiden als ik kon, want als ik je naar binnen zou leiden, zou iemand anders je eruit leiden'.
Noch Sanders, noch enige andere politicus kan ons leiden naar de alternatieve samenleving waar we voor vechten. We moeten het voor onszelf bouwen. Amerika heeft dringend een krachtige socialistische partij nodig. Amerika is een plutocratie, wat betekent regering van de rijken, door de rijken en voor de rijken. Alles ondersteunt dat feit. De Amerikaanse arbeidersklasse is voor de gek gehouden door het concept van gemeenschappelijke belangen te accepteren waarin de problemen van de kapitalistische klasse en de staatsmachine ook van hen zijn – dat mensen in de VS allemaal behoren tot een van de machtigste militaire en industriële machten ter wereld, die gelijk delen in de glorie; dus laten we allemaal nog harder werken om de wapens en rijkdom van de heersers te vergroten. De overtuiging dat er een gemeenschap van belangen bestaat waaraan we allemaal gemeenschappelijke voordelen ontlenen, is onjuist, maar wordt desalniettemin sterk geloofd.
Twee cruciale politieke misvattingen doordringen het denken van de Amerikaanse arbeiders. Ten eerste dat het huidige systeem zo kan worden ingericht dat het in het belang van de meerderheid kan opereren, via een proces van toegepast reformisme, en ten tweede dat 'goed leiderschap' een essentiële vereiste is. Geen van de voorgaande zal echter ooit een van de grote sociale misstanden wegnemen en de socialistische missie is om dat feit aan te tonen.
ALJO
