Op donderdag 16 september 1920, om 12:01 uur EST, verzamelden mensen zich voor de lunch op Wall Street in New York City. Een door paarden getrokken wagen baande zich een weg door de menigte en stopte tegenover het hoofdkantoor van de JP Morgan-bank op 23 Wall Street – op de drukste hoek van het financiële district van Manhattan. De wagen vervoerde 100 pond dynamiet en 500 pond zware, gietijzeren raamgewichten. Er was een timer ingesteld, waardoor het dynamiet tot ontploffing kwam, de gewichten en het glas van nabijgelegen ramen als granaatscherven door de lucht vlogen en paard en wagen aan stukken scheurden. De explosie veroorzaakte meer dan $ 2 miljoen aan materiële schade - het equivalent van meer dan $ 27 miljoen in 2020, met enige schade die vandaag nog steeds zichtbaar is - waarbij onmiddellijk 30 mensen om het leven kwamen, terwijl er later nog acht stierven aan ernstige verwondingen, en honderden anderen gewond raakten, 143 van wat erg.
De bomaanslag op Wall Street is nooit opgelost, maar algemeen wordt aangenomen dat het is gepleegd door een Italiaanse anarchist genaamd Mario Buda als reactie op de onrechtmatige arrestatie van twee van zijn collega's, Nicola Sacco en Bartolomeo Vanzetti. Alle drie waren ze Galleanisten – volgelingen van een andere Italiaanse anarchist genaamd Luigi Galleani, een fervent voorstander van een voornamelijk anarchistische politieke tactiek genaamd 'propaganda door de daad', voornamelijk geassocieerd met gewelddaden zoals bomaanslagen en moorden gericht op de heersende klasse. Het is vermeldenswaard dat JP Morgan, Jr. op dat moment door Europa reisde en dat de meeste dodelijke slachtoffers jonge proletariërs waren – natuurlijk onderdeel van de arbeidersaristocratie, maar niettemin leden van de arbeidersklasse.
Het concept van propaganda door de daad is voortgekomen uit de erkenning dat de staat en het kapitalisme zelf worden bestendigd via dwang, wat kan worden beschouwd als een latente vorm van geweld, en actief geweld wanneer wordt bedreigd met zelfs een vreedzame revolutie, al dan niet gerechtvaardigd. Dat accepteren ontmaskert armoede als een vorm van passief sociaal geweld en een uiting van een zwaar verhulde klassenstrijd waarin morele overwegingen voortdurend terzijde worden geschoven ten behoeve van de bourgeoisie en ten koste van het proletariaat. Vanuit dit gezichtspunt zou passiviteit ook een vorm van passief sociaal geweld zijn, aangezien het direct of indirect bijdraagt aan de verspreiding van deze omstandigheden. Vanuit die gedachtegang zou vrijwel elke actie binnen een kapitalistisch systeem geweld in een of andere vorm zijn. Nu geweldloosheid momenteel niet als een haalbare optie wordt gezien, zou de vraag worden hoe geweld efficiënt kan worden gebruikt - precies welk geweld ze het meest effectief zouden kunnen gebruiken om het kapitalistische systeem volledig omver te werpen. Ze zagen aanvallen op de heersende klasse als het krachtigste middel om steun van de arbeidersklasse te verwerven, aangezien het verzet van de staat, in hun gedachten, de arbeiders woedend zou maken, hun mars was duidelijk.
Er zit een kern van waarheid in deze manier van denken. Het theoretische aspect ervan houdt tot op zekere hoogte steek, maar de praktische kant heeft minstens twee gapende gaten. Voor alle duidelijkheid: ik ben het er volledig mee eens dat het kapitalistische systeem intact wordt gehouden door actief en potentieel geweld; Ik denk niet eens dat een kapitalist het daar mee oneens zou zijn. Ik ben het er ook mee eens dat miljoenen per jaar laten sterven door ondervoeding, uithongering, behandelbare ziekten enz. als gevolg van armoede een vorm van sociaal geweld is – wat Friedrich Engels in zijn boek 'sociale moord' noemde. De toestand van de arbeidersklasse in Engeland – en dat alle acties binnen het systeem die geen actieve pogingen zijn om het omver te werpen, op zijn minst passief dit sociale kwaad in stand houden, waardoor bijna alle acties binnen het systeem worden gekwalificeerd als een vorm van geweld. Ik ben het er zelfs mee eens dat de vernietiging van privé-eigendom onder deze omstandigheden theoretisch gerechtvaardigd is, aangezien dat de hele ruggengraat van het kapitalisme zelf is. De ontkoppeling voor mij is dat ik niet denk dat deze tactiek praktisch verantwoord is.
Al deze aanvallen, over de hele linie, hebben het kapitalistische systeem niet op zijn kop gezet en eindigen steevast in een van twee situaties. Het leidt meestal tot de massale slachting of onderdrukking en immisering van de rebellen, hun bondgenoten en vaak zelfs onschuldige burgers. The First Red Scare is een goed voorbeeld. Dit gebeurt omdat de staat de meeste artillerie heeft en niet zal aarzelen om de mensenrechten met voeten te treden om eventuele bedreigingen te neutraliseren, waarbij veiligheid als excuus wordt genoemd. In de zeldzame gevallen dat opstanden niet werden neergeslagen, zijn de rebellen altijd de nieuwe heersende klasse geworden, waardoor de arbeiders niet beter af zijn als de rook is opgetrokken en velen van hen zijn omgekomen in het kruisvuur.
Bovendien radicaliseren deze aanvallen de proletariërs meestal niet, maar keren ze zich vaker tegen de rebellen. Klassebewuste arbeiders voelen zich misschien bevoegd, maar degenen die dat niet zijn, zien de strijd gewoonlijk niet als bevrijdend, maar in plaats daarvan als slecht. Met totale controle over de reguliere media en de vrijheid om het verhaal via die kanalen te beheersen, wordt het veel gemakkelijker om rebellen af te schilderen als terroristen en ze zelfs in de val te lokken voor aanslagen die ze nooit hebben gepleegd als ze van tevoren al geweld plegen. Als een beweging eenmaal is gedemoniseerd, wordt het veel moeilijker om enige steun te krijgen. Op deze manier kan geweld onbedoeld een beweging beroven van steun die ze anders misschien wel hadden gekregen als ze vreedzame middelen had gebruikt.
We kunnen alleen vreedzaam een socialistische revolutie realiseren. Een democratische samenleving moet democratisch gegrondvest zijn. In de woorden van Friedrich Engels: “De tijd is voorbij voor revoluties die worden doorgevoerd door kleine minderheden aan het hoofd van onbewuste massa’s. Als het gaat om de volledige transformatie van de sociale organisatie, moeten de massa's zelf deelnemen, moeten ze begrijpen wat er op het spel staat en waarom ze moeten handelen." De heersende klasse kan hoe dan ook proberen geweld te gebruiken, maar het is veel moeilijker om mensen ervan te overtuigen dat volledig vreedzame bewegingen op de een of andere manier slecht zijn. Het onderdrukken van vreedzame rebellen heeft hun steun hoe dan ook altijd versterkt.
