Door David Zink
Zoals de meeste overlevenden van ons (mis)onderwijssysteem, heb je waarschijnlijk geleerd dat in de Amerikaanse en Canadese samenleving het concept 'klasse' niet langer relevant is. Dat we vandaag allemaal in de brede middenklasse zitten. Zeker, sommigen van ons doen het financieel beter dan anderen, maar 'klassenstrijd'? Dat is een achterhaald idee dat niet langer van toepassing is, en zeker niets met jou te maken heeft, toch?
Fout; en hier is waarom. Allereerst, wat is toch een sociale klasse? Verschillende woordenboekdefinities helpen bij het opzetten van een basis van waaruit we kunnen werken:
Klasse: zelfstandig naamwoord.
1) Een groep die iets gemeen heeft
2) Een groepering op basis van sociale of economische status
3) Een beoordeling op basis van kwaliteit, rang, enz.
De eerste en derde definities zijn behoorlijk subjectief. Laten we eens kijken naar die tweede definitie. Er is een relatief gemakkelijke en objectieve manier om mensen in klassen te groeperen, gebaseerd op sociale en economische status.
Het is jouw relatie met de wijze van productie dat bepaalt in welke klas je zit en heeft invloed op je sociale en economische status.
Oké, dus wat zijn deze 'productiemiddelen'? Dat is het land, fabrieken, magazijnen, transport of andere bedrijven waarin productie of diensten plaatsvinden. Doen u bezit ze, of werk je voor degenen die do? Als je de productiemiddelen bezit, maak je deel uit van de kapitalist klas. Maar als je afhankelijk bent van een loon of salaris (of een pensioen-, bijstands- of WW-uitkering), dan zit je in de werkzaam klasse.
Is deze definitie redelijk? Nou, ten eerste is het niet nieuw. Adam Smith gebruikte het in 1776 in zijn The Wealth of Nations, en het is sindsdien algemeen gebruikt. De rijken lijken er geen bezwaar tegen te hebben kapitalisten genoemd te worden. (Ze worden liever 'baanscheppers' genoemd, maar de vraag van de consument is de echte baanschepper.) En degenen onder ons die afhankelijk zijn van een loon of salaris weten wie we zijn, dus deze definitie werkt redelijk goed.
Leden van de klassen kunnen vrij gemakkelijk worden geïdentificeerd: koopt u de arbeidskracht van andere mensen of verkoopt u uw eigen arbeidskracht? Dus ja: deze definitie is niet alleen geldig, maar voegt ook betekenis toe aan die andere twee definities.
Klinkt goed tot nu toe, maar. . .
Dan wat Is de middenklasse'?
Als je arts, advocaat, architect of andere professional bent en/of een klein bedrijf hebt, werkt voor de kost, misschien anderen inhuurt, dan ben jij het. Het kapitalistische systeem waarin we leven oefent druk uit op bedrijven om te consolideren, wat het moeilijk maakt voor kleine familiebedrijven en geleide bedrijven om te overleven. In toenemende mate is dat een moeilijke ruzie om te schoffelen.
Om verschillende redenen krimpen de kleine bedrijvensector van de economie en de middenklasse.
Fusies - grote bedrijven die kleine vissen 'eten' -, de hoge kosten van nieuwe technologie en de dalende winstvoet zijn factoren die tegen de middenklasse werken. Oudere artsen, architecten en andere professionals verkopen hun bedrijf. Meest recent afgestudeerden - opgezadeld met hoge studieschulden - kunnen het risico niet betalen, vinden het vooruitzicht van het starten van een nieuwe praktijk intimiderend, dus neem banen aan bij ziekenhuizen of andere reeds gevestigde bedrijven.
Een paar in de middenklasse klimmen naar de kapitalistische klasse, maar de meesten komen terecht bij de arbeidersklasse. De mobiliteit in deze samenleving is vooral neerwaarts.
Grote deal. Dus wat als daar Zijn Klassen?
Zelfs als er klassen zijn, wat maakt het uit? Dus wat als je arbeidersklasse bent? Je doet je werk, krijgt je loon, regelt je eigen zaken en probeert van je leven te genieten. Welnu, als alles altijd rooskleurig was, zou het misschien niet veel uitmaken, maar bedenk eens wat deze klassenverdeling werkelijk betekent.
We leven in een kapitalistische wereld. In elk land is rijkdom - in de vorm van grondstoffen zoals gefreesd hout, gefabriceerde widgets, verleende diensten of wat dan ook - wordt geproduceerd voor verkoop met winst. Die winst haal je uit je onbetaalde arbeid. Met andere woorden, als uw loon bijvoorbeeld $ 800 per week is, dan moet u elke week meer dan $ 800 aan rijkdom creëren - in een of andere vorm - voor uw werkgever. Als je dat niet deed, hoe lang denk je dat je je baan zou behouden? Hij runt tenslotte geen liefdadigheidsinstelling.
Zou het voor uw baas zinvol zijn om u op zijn loonlijst te houden als u niet consequent meer waarde creëerde dan hij u aan loon betaalde? Voor elke $ 100 aan waarde die je voor hem of haar produceert, geeft de baas je zo vriendelijk $ 40 terug. Die $ 40 wordt afgehouden van de rijkdom die je produceert door je arbeid, of je nu wit, roze of handarbeider bent. De baas steekt de andere $ 60 in zijn zak om naar eigen goeddunken te gebruiken. Uw loon is dus de vergoeding die uw werkgever u geeft voor de waar die u hem verkoopt: uw arbeidskracht. En je bezit niets van wat je in deze relatie hebt geproduceerd. Je kunt misschien een deel van wat je hebt geproduceerd terugkopen, maar tot die tijd is het eigendom van de kapitalist(en) voor wie je werkt.
Hoe zit het met degenen die in de amusementsindustrie werken - professionele sporters, muzikanten en andere artiesten? Hetzelfde concept is van toepassing via platen- en kaartverkoop, enz., die als handelswaar fungeren.
Net zo belangrijk is het feit dat uw loon niet eens direct gerelateerd is aan de rijkdom die u produceert. Het is gerelateerd aan hoeveel een werknemer met uw ervaring, capaciteiten, enz. kost op de arbeidsmarkt en hoeveel het een bedrijf zou kosten om u te vervangen door een machine. En automatisering en robots verdringen tegenwoordig veel werknemers.
U hebt gehoord over de wet van vraag en aanbod: als er een groot aanbod van arbeiders is en weinig vraag naar hun arbeid, kunt u er zeker van zijn dat de lonen laag zullen zijn. Of, als er veel vraag is naar het werk dat u doet en er zijn er maar weinig die over uw vaardigheden beschikken, dan zal uw loon relatief hoog zijn. Maar je geluk of pech verandert niets aan je klassenstatus.
Hoe zit het met ambtenaren? Welnu, de functie van de overheid in een klassenmaatschappij is het besturen van de staat voor en in het belang van de kapitalist, oftewel de heersende klasse. Je bent nog steeds een loonarbeider, onderworpen aan dezelfde regels, eisen en vervreemding als je broers en zussen die in de privésector werken. Je bent nog steeds afhankelijk van je loon of salaris, en zoals veel yuppies hebben ontdekt tijdens deze ronde van recessie, 'downscaling' en ontslagen, kunnen banen met een hoog salaris net zo snel verdwijnen als banen met een laag loon. Geen enkele baan is gegarandeerd voor altijd en niemand heeft lang invloed op zijn werkgever.
Een kleine uitweiding over werkloosheid
Bedrijven proberen hun winst te maximaliseren. Geen grote verrassing hier! Hiervoor willen ze over het algemeen zoveel mogelijk produceren en de kosten, inclusief arbeidskosten, zo laag mogelijk houden. Ze moeten wel, anders zouden ze niet lang overleven in dit systeem. Aangezien de lonen gedeeltelijk worden bepaald door het aantal beschikbare werknemers, is het voor de werkgevers wenselijk om een pool van werkloze werknemers te hebben om de lonen laag te houden. Door de arbeiders van verarmde landen via 'outsourcing'-banen in deze poel te gooien, zijn internationale 'vrijhandels'-overeenkomsten een sterke drijfveer om zowel de lonen als de milieuhygiënische normen laag te houden.
Nog een uitweiding: over kwaliteit
Een andere manier waarop bedrijven hun kosten laag kunnen houden, is door goederen van mindere kwaliteit te produceren en misleidende marketing te gebruiken. Consumer Reports magazine bevat artikelen over beide. Aanhangers van het vrijemarktkapitalisme vertellen ons dat de markt de artikelen van slechte kwaliteit zal uitroeien en dat fabrikanten gedwongen zullen worden om alleen het beste te produceren. Het probleem: de meeste mensen moeten niet alleen rekening houden met de kwaliteit van de goederen die ze willen, maar ook met de kosten. De meesten van ons vinden dat er te veel maand over is aan het einde van het salaris. Er is een sterke stimulans om goedkopere artikelen te kopen, wat vaak betekent dat er minder product voor meer geld is en, al te vaak, een slechtere kwaliteit.
Ook inbegrepen in de prijs van goederen zijn de kosten van milieukwaliteit. Vaak is het voor bedrijven goedkoper om te vervuilen dan om de kwaliteit van het milieu te beschermen. Ze vervuilen dus. Ze betalen de boetes als onderdeel van de kosten van het zakendoen, ze krijgen zelfs overheidsvergunningen om te vervuilen. Adverteren door bedrijven over hun bezorgdheid over het milieu is typisch zo veel 'green-washing'. De Groene beweging heeft de verslechterende realiteit van de aantasting van het milieu onder het kapitalisme nog niet veel veranderd.
Terug naar de klas
Waarom is helder nadenken over de les belangrijk? Omdat de kapitalistische klasse en de arbeidersklasse tegenstrijdige belangen hebben. De kapitalistenklasse profiteert van lage lonen en werkloosheid. Hoeveel arbeiders willen lage lonen, of hopen hun baan te verliezen? De kapitalistenklasse kan desgewenst leven op luxe landgoederen in gebieden met weinig vervuiling. Mensen uit de arbeidersklasse moeten binnen woon-werkafstand van hun werk wonen en over het algemeen minstens 40 uur per week aan hun werk besteden. De kapitalistenklasse hoeft zich geen zorgen te maken over goederen van slechte kwaliteit: ze kunnen zich het beste veroorloven. Verdient het kind van de rijken meer dan uw kind?
Het is niet anders!
Corrigeren! De samenleving is zo geëvolueerd dat een kleine groep mensen, hetzij door enorme fortuinen te verwerven door de arbeidersklasse uit te buiten, hetzij door erfgenamen te zijn van degenen die dat wel hebben gedaan, de samenleving regeert in hun eigen belang. De bottom line in hun besluitvorming is winstmaximalisatie. Hoewel de gezichten van onze senatoren, gouverneurs en andere politici kunnen veranderen, blijft de echte macht in ons land in handen van deze elite. Deze numeriek kleine, maar zeer machtige klasse hoeft niet te werken voor de kost, omdat de arbeidersklasse het werk voor hen doet. We hun systeem runnen. We de rijkdom creëren. Ze leven van de winst.
Veel werkende mensen hebben ingezien dat ze niet hun eerlijke 'stukje' krijgen en stemmen en werken daarom voor kandidaten die beweren aan de kant van de arbeiders te staan. De Democraten hebben de reputatie de 'vrienden van de arbeid' te zijn. Maar de Democraten suggereren niet dat het kapitalistische systeem moet worden geëlimineerd. In plaats daarvan doen ze alsof het kapitalisme op de een of andere manier in ons belang kan worden hervormd. Maar de geschiedenis ondersteunt deze bewering niet. Wanneer de Democraten aan de macht komen, kan het iets verbeteren, maar ze moeten binnen de regels van het systeem functioneren, want daarvoor zijn ze gekozen om te regeren. De weegschaal weegt zwaar tegen de arbeidersklasse. Op enkele uitzonderingen na hebben de Democraten zich niet verzet tegen de macht van het bedrijfsleven om onze belangen te verdedigen. In plaats daarvan zoeken ze gedwee naar een compromis.
Het probleem is niet dat sommige regeringen afkeer werknemers. Het probleem is dat het kapitalisme niet kan functioneren in het belang van de arbeidersklasse. Daar is het nooit voor ontworpen. Het is tijd om dit oude, falende systeem in de prullenbak van de geschiedenis te dumpen en iets beters te bouwen: economische democratie!
Op de een of andere manier klinkt het idee van klassenonderscheid 'onpatriottisch'. Eigenlijk is het idee dat onze samenleving ofwel niet op klassen gebaseerd is, ofwel dat iedereen door hard te werken toegang kan krijgen tot 'de gevestigde orde', een van de centrale ondersteunende mythen die de kapitalistische samenleving draaiende houden. Mensen hebben de leugen geaccepteerd dat als je het niet 'haalt', het wel zo is je eigen fout, niet die van het systeem.
Hieraan gerelateerd is het idee dat we de bazen nodig hebben, omdat zij, in tegenstelling tot ons, het talent en de knowhow hebben om de boel draaiende te houden. Dat zij het brein zijn terwijl wij slechts de spier zijn. In 1896 verklaarde Daniel deLeon in zijn baanbrekende toespraak 'Reform or Revolution':
Sommige mensen denken dat de loonarbeidersklasse de kapitalist op haar rug moet dragen. Zeg ook dat je aardappelwantsen moet hebben, anders heb je geen aardappelen. Als je de aardappelwantsen verwijdert, heb je des te meer aardappelen; verwijder de kapitalistenklasse en je hebt je hele product; er zal dan geen enkele aardappelbug, dwz kapitalist, zijn om het grootste deel van uw product op te sponsen.
Het kapitalisme heeft niet altijd bestaan en er is geen goede reden dat dit systeem zou moeten blijven bestaan. Het kapitalisme is gebaseerd op gelegaliseerde diefstal van de arbeidersklasse, en de arbeidersklasse heeft de mogelijkheid om deze diefstal te stoppen.
Ook jij kunt een handje toesteken.
Note. De illustratie maakt deel uit van een schilderij dat voor het eerst werd gepubliceerd door de Industrial Workers of the World (IWW) in 1911.
