Overgenomen door Karla Rab uit een artikel van John Spritzler
"Er is klassenstrijd, oké," zei meneer Buffett, "maar het is mijn klasse, de rijke klasse, die oorlog voert, en wij winnen." [NYT, 26 november 2006]
Er is inderdaad een klassenoorlog aan de gang waarvan de uitkomst zal bepalen of onze samenleving gebaseerd zal blijven op ongelijkheid met echte controle over de samenleving in handen van een paar bevoorrechte mensen, of een samenleving zal worden die gebaseerd is op gelijkheid en echte democratie; en op dit moment winnen miljardairs zoals Buffet. Maar de miljardairs zijn klein in aantal en wij, de mensen die ze verslaan, zijn veel groter dan zij.
De vraag is dan: "Waarom verliezen we de klassenoorlog?" Het antwoord is dat we niet proberen om het te winnen. In plaats daarvan vechten we voor wat algemeen bekend staat als progressieve doelen, maar progressieve doelen maken de samenleving niet gelijker en democratischer. Waarom niet? Laten we eens kijken naar enkele van de meest populaire progressieve doelen om te zien wat het probleem ermee is. Ze hebben allemaal een aantrekkingskracht waardoor we voor ze willen vechten, maar ze winnen heeft heel andere gevolgen dan de aantrekkingskracht.
"Ons nationaal belang"
"Nationale zelfbeschikking" (ook bekend als "Nationale Bevrijding")
"Gelijke kans"
"Gelijk speelveld"
"Positieve actie"
"Huwelijksgelijkheid"
“Een groenere, zelfvoorzienende wereld met een lage koolstofvoetafdruk
Wat hebben deze vooruitstrevende ideeën met elkaar gemeen?
Niet toevallig zijn er invloedrijke instellingen – die financiële steun krijgen van de klasse van miljardairs – die al deze vooruitstrevende ideeën promoten. De Ford Foundation droeg in 1996 bij $ 1.4 miljoen aan activiteiten die gericht zijn op het verdedigen van positieve actie tegen politieke aanvallen.”,,, Een goed gefinancierd “progressief” establishment houdt deze ideeën op de voorgrond, zoals de spreekwoordelijke wortel die voor een paard aan een stok bungelde om het paard te laten gaan waar de meester wil dat het gaat, een plek die niets te maken heeft met het feit dat het paard de wortel te eten krijgt - wat het eigenlijk wil.
Bewegingen winnen vaak waar ze op mikken, ten goede of ten kwade
Als het gaat om doelen als sociale gelijkheid, waartegen de 1% zich verzet, winnen massabewegingen ze nooit tenzij ze er expliciet naar streven. Dat is de reden waarom de heersende elite zo hard werkt om ervoor te zorgen dat waar we expliciet naar streven nooit de werkelijkheid is afschaffing van klassenongelijkheid en hogere klassen heersen over de samenleving. Ze vrezen de dag dat massa's mensen stoppen met vechten voor door de plutocratie goedgekeurde doelen zoals "zelfbeschikking", "gelijke kansen" en "positieve actie", en zich in plaats daarvan concentreren op het omverwerpen van de macht van onze plutocratie en het gelijker en democratischer maken van de samenleving voor echt.
Is leiderschap goed of slecht?
Miljarden mensen willen sociale gelijkheid en toch zijn we veel te vaak georganiseerd rond doelen die niets met dit doel te maken hebben. Onze leiders bepalen, hetzij om egoïstische redenen of onbekwaamheid, onze doelen met ideeën die ongelijkheid beschermen. Waarom laten we ze hiermee wegkomen?
De reden is dat we zelf maar al te vaak niet duidelijk zien wat er mis is met de ideeën van onze leiders. We onderwerpen de doelen van onze leiders zelden aan collectief kritisch onderzoek, waarbij iedereen wordt aangemoedigd om vrijuit te spreken, zonder het gevoel te hebben dat onze doelen al zijn bepaald door de leiders en het enige dat nog te bespreken is, is hoe we ze kunnen winnen.
We moeten de zaken omdraaien. We moeten onze eigen doelen bepalen en vertrouwen ontwikkelen in onze eigen waarden en het vermogen om in solidariteit te articuleren en te strijden voor doelen die deze waarden weerspiegelen. Alleen omdat de kranten en politici zeggen dat die-en-die onze leider is, en alleen omdat die-en-die beweert onze leider te zijn, wil nog niet zeggen dat het waar is. "Alleen schapen hebben leiders nodig - om ze te scheren!" Wij gewone mensen, de 99%, moeten onze eigen weg vinden naar de doelen die we al delen, doelen van echte, niet nep-democratie en een echt egalitaire samenleving. Als we dat eenmaal doen, kunnen we de klassenstrijd voeren om te winnen. En de overwinning zal een wereld zijn die echt egalitair is – met andere woorden, er zal geen 1% superrijken zijn en 99% van de rest van ons, maar het zal een klassenloze, geldloze samenleving zijn zonder rijken en geen armen. Dat is wat "de klassenoorlog winnen" betekent.
Dit artikel mag worden gekopieerd en op andere websites worden geplaatst. Voeg alle hyperlinks toe.
