Joe R. Hopkins, die een levenslange gevangenisstraf uitzit in Florida, trad in 2009 toe tot de World Socialist Party van de VS nadat hij een van onze advertenties in een tijdschrift had gezien. Ondanks de moeilijkheid van communicatie, heeft hij altijd graag deelgenomen aan partijdiscussies en heeft hij vele artikelen geschreven voor onze website en publicaties (sommige staan hieronder vermeld). Ook interessant: Joe's gedichten en zijn account van twee jaar doorgebracht in een psychiatrisch ziekenhuis als jong kind.
Joe is nu 67 (bijna 68) en ernstig ziek met levercirrose. Hij zit vast in een gevangenis waar hij het risico loopt te worden mishandeld en niet de zorg krijgt die hij nodig heeft – Calhoun Correctional Institution (Blountstown, FL).
Laat me uitleggen hoe hij in deze gevangenis terecht is gekomen. Vele jaren was hij bij Union Correctional Institution (Raiford, FL). In januari werd hij na een hernia-operatie niet teruggestuurd naar de UCI, maar naar Columbia Correctional Institution Annex (Lake City, FL). Terwijl hij daar was, vroeg hij 'overplaatsing voor ouderen' aan naar de Zephyrhills Correctional Institution, een instelling die is ontworpen voor oudere en zieke mannen. De overdracht is goedgekeurd, maar heeft nog steeds niet plaatsgevonden. Eind mei werd hij in plaats daarvan overgeplaatst naar Calhoun. Er is zelfs nu nog geen datum vastgesteld voor zijn transfer naar Zephyrhills.
Ik heb een online petitie gelanceerd gericht aan Mark S. Inch, directeur van het Florida Department of Corrections (FDOC), met het verzoek om Joe zonder verder uitstel over te plaatsen naar Zephyrhills. Overweeg om de petitie te ondertekenen. Als je volgt deze link, kunt u het lezen en ondertekenen en het ook publiceren op Facebook en Twitter.
In 1991 werd ontdekt dat Joe hepatitis C had, maar gedurende 27 jaar kreeg hij geen behandeling voor de ziekte. Hij kreeg eindelijk een behandeling in 2018 nadat districtsrechter Mark Walker het Florida Department of Corrections had opgedragen gevangenen met hepatitis te behandelen. De hepatitis was geëlimineerd, maar had al ernstige schade aan zijn lever veroorzaakt. Volgens rapporten van testresultaten uitgegeven door BioReference Laboratories in 2018 en 2020, had fibrose van de lever stadium F4 bereikt, wat wijst op het begin van cirrose.
Cirrose kan veel verschillende lichamelijke en psychische symptomen veroorzaken. Laat me Joe's lijst van zijn symptomen reproduceren. Geen van hen begon eerder dan een jaar geleden op te treden. Het is Joe niet toegestaan om een volledige beschrijving van zijn symptomen te geven aan het medisch personeel van de gevangenis. Ze weigeren schriftelijke documenten van hem aan te nemen en zeggen dat hij zijn mond moet houden als hij 'te veel' praat.
- Ik heb constant hevige pijn door slijmbeursontsteking – ontsteking van de met vocht gevulde zakjes in mijn schoudergewrichten.
- Ik voel me vaak zwak, moe, slaperig of lethargisch.
- Vaak kan ik niet soepel ademen en snak ik naar adem.
- Ik heb een enorm verhoogde gevoeligheid voor hoge temperaturen; in de zomer heb ik het gevoel alsof ik voorbijgaande en opeenvolgende koortsen ervaar.
- Mijn lever bezorgt me constant ongemak.
- Ik heb aanvallen van duizeligheid.
- Ik voel een constante en overweldigende drang om te poepen, te plassen en darmgassen te passeren terwijl ik dit niet kan, waardoor ik een opgeblazen gevoel krijg. Ik heb geen eetlust.
- Mijn huid jeukt. Bloedvaten maken spinachtige patronen op de huid. Ik heb roodheid op de handpalmen.
- Ik heb last van algemeen geheugenverlies. Heel vaak kan ik bekende gezichten pas herkennen als daarom wordt gevraagd.
- Ik kan niet helder denken. Sequentiële operaties verwarren me.
- Ik word vaak overmand door depressies, vrij zwevende angst die soms escaleert tot paniek, verdriet en spijt. Ik heb geen interesse in mijn omgeving.
- Mijn spraak is onduidelijk. Ik ben bijna helemaal niet in staat om op te letten, zelfs niet voor korte tijd, waardoor ik onmogelijk een boek kan lezen en begrijpen en moeilijk een film kan kijken of zelfs maar deel kan nemen aan een gesprek.
Joe heeft gevraagd om opgenomen te worden in de ziekenboeg, maar kreeg te horen dat hij niet aan de eisen voldoet.
Joe heeft om een speciaal medisch dieet gevraagd, maar het verzoek is genegeerd. Gevangenen krijgen meestal maar vijf of zes minuten de tijd om hun maaltijden in de eetzaal op te eten, wat nauwelijks lang genoeg is om halverwege te komen. Om zijn honger te stillen en op gewicht te blijven, moet Joe die deelmaaltijden aanvullen met snacks die hij bij de commissaris koopt, maar de commissaris rekent hoge prijzen en bezoeken zijn alleen toegestaan met onregelmatige en onvoorspelbare tussenpozen. 'Als ik niet genoeg van het juiste soort voedsel eet,' meldt Joe, 'word ik ziek en raakt mijn hele spijsverteringssysteem in de war. Ik laat een scheet en krijg krampen.'
Joe kan op elk moment van de dag of nacht een dringende behoefte hebben om naar het toilet te gaan. Gevangenen mogen echter niet naar het toilet tijdens de teltijd, die op sommige dagen een behoorlijke tijd in beslag neemt. Joe werd ooit drie dagen disciplinair opgesloten omdat hij tijdens de teltijd uit zijn bed was gestapt en toestemming had gevraagd om naar het toilet te gaan.
Joe is nu ruim vijf maanden in Calhoun. Het is een gewelddadige plek. Er wordt gestoken en bendeleden maken dreigende opmerkingen. Zeer weinig of geen van de andere gevangenen in Calhoun zijn zo oud of zo ziek als Joe. Hij is te zwak om voor zichzelf op te komen. Hij heeft geen beschermingsmiddelen en zou een aanval niet overleven.
Kortom, een man zo oud en ziek als Joe zou niet langer in een gevangenis als Calhoun Correctional Institution moeten blijven. Hij zou niet oneindig lang moeten wachten op zijn reeds goedgekeurde overplaatsing naar de Zephyrhills Correctional Institution. Ik doe een beroep op het Florida Department of Corrections om de overdracht zonder verder uitstel te regelen.
Naast het ondertekenen en publiceren van de online petitie, wil je misschien een beleefde brief sturen naar:
Mark S. Inch, secretaris
Florida Department of Correcties
501 Zuid-Calhounstraat
Tallahassee
FL32399-2500
Artikelen van Joe Hopkins
Hoe ik socialist werd — https://www.wspus.org/2020/03/how-i-became-a-socialist/
https://www.wspus.org/2020/01/enough-is-enough-joe-the-dolphin-speaks-out/
https://www.wspus.org/2019/11/the-black-death-stalks-the-usa/
https://www.wspus.org/2019/06/american-democracy-and-the-electoral-college/
http://stephenshenfield.net/archives/the-libertarian-communist (artikelen van Joe Hopkins in nummers nrs. 21, 22, 23, 25, 26 en 28)
Persoonlijke reflecties
Er is een alomtegenwoordige institutionele cultuur binnen het gevangenissysteem die gevangenen stigmatiseert als inferieure wezens. Een praktijk die deze cultuur typeert, is die van het aanspreken en verwijzen naar gevangenen als 'gevangenen': Joe, bijvoorbeeld, wordt altijd 'gevangene Hopkins' genoemd - nooit 'Mr. Hopkins.' Vroeger ging ik ervan uit dat er – net als in de buitenwereld – speciale aandacht zou worden besteed aan zieken en ouderen, en het kwam als een schok voor mij om te ontdekken dat ze met dezelfde strengheid en hardheid worden behandeld als alle anderen.
De individuen die in het systeem werken valt niet al te veel kwalijk te nemen. Het is erg moeilijk om een institutionele cultuur te trotseren. Bovendien kan iemands baan en levensonderhoud hierdoor in gevaar komen. De druk die van bovenaf komt, is om ontsnappingen te voorkomen, kosten te besparen en eventuele schandalen in de doofpot te stoppen. Druk van buiten het systeem kan de situatie verbeteren, maar het is een zeer langzaam proces.
Maar verdienen criminelen het niet hard aangepakt te worden? Verdient Joe geen harde behandeling?
Nog afgezien van het wetenschappelijk bewezen feit dat nogal wat gevangenen onschuldig zijn aan de misdaden waarvoor ze zijn veroordeeld, zijn er vaak verzachtende omstandigheden waarmee rekening had moeten worden gehouden, maar dat niet is gebeurd.
Het misbruik dat sommigen, zelfs als ze nog kinderen zijn, vervult met bittere haat en wraakzucht, zoals Joe na zijn vrijlating uit het psychiatrisch ziekenhuis.
Het verlangen dat een verslaafde als Joe drijft om deel te nemen aan het beroven van een huis, gewoon om het geld te krijgen voor zijn volgende poging.
De ambivalentie die Joe ertoe bracht om eerst een slachtoffer van de overval vast te binden en hem vervolgens te beschermen tegen verwondingen door toedoen van zijn handlanger.
En het was zo lang geleden. Meer dan dertig jaar zijn verstreken. Jaren waarin Joe zo sterk is veranderd dat hij zichzelf nauwelijks kan herkennen in zijn vroegere zelf.
Dit alles vereist veel meer aandacht. Maar twee laatste vragen.
'Rehabilitatie' komt weer in de mode als doel van het gevangeniswezen. Helpt een institutionele cultuur van hardvochtigheid en minachting rehabilitatie of belemmert deze?
En welke schade doet zo'n institutionele cultuur aan de mensen die het systeem bedienen en beheren?
