Waar zijn politici voor? Wat doen ze?
Op school wordt ons geleerd dat politici door ons, de kiezers, worden gekozen om ons te vertegenwoordigen bij het maken van wetten en in de regering van onze stad, staat en land. Deze regeling zorgt er zogenaamd voor dat de mening van de meerderheid prevaleert – de essentie van democratie (heerschappij door het volk).
Dit beeld is niet helemaal onjuist, maar het is ook ver verwijderd van de volledige waarheid. Het verklaart niet de aanhoudende divergentie die onderzoekers hebben gevonden tussen beleidsresultaten en de publieke opinie.[1] Geen enkele reguliere politicus is bijvoorbeeld voorstander van 'Medicare for All', ook al heeft de regeling de steun van een duidelijke meerderheid van de Amerikanen – 69% volgens een recente peiling.
Het grootste probleem met deze foto is wat het is gaat weg. Het laat de machtigste mensen in onze samenleving buiten beschouwing, die niet de politici zijn maar de kapitalistische klasse – dat wil zeggen, de rijken en degenen die hun belangen behartigen in het topmanagement van grote banken en bedrijven. (Er is weliswaar enige overlap tussen de twee groepen, bijvoorbeeld Donald Trump.)
Bijna alle kandidaten voor een openbaar ambt zijn afhankelijk van kapitalisten voor geld – het is extreem duur om zich kandidaat te stellen voor een ambt – en voor berichtgeving in de kapitalistische media. Kapitalisten spelen een cruciale maar grotendeels verborgen rol bij het verkleinen van de keuzemogelijkheden die de kiezers worden geboden.[2] Kapitalisten maken gebruik van deze afhankelijkheid om een sterke invloed uit te oefenen op de processen van wetgeving en regering, hetzij rechtstreeks, hetzij via lobbyisten en handelsverenigingen.
Om de rol van politici te begrijpen, moeten we daarom de driehoeksrelaties tussen kapitalisten, politici en kiezers onderzoeken. De basisrelatie is die tussen de kapitalistische klasse en de massa van de bevolking – de 1% en de 99%, om de termen te gebruiken waar de Occupy Wall Street-beweging de voorkeur aan geeft. Afgezien van een paar buitenbeentjes blijven kapitalisten echter liever in de schaduw en doen zaken met het publiek via ingehuurde tussenpersonen zoals opiniepeilers, specialisten in public relations en politici. Deze mensen, en politici in het bijzonder, zijn dat wel het publieke gezicht van de kapitalistische klasse op het gebied van openbare orde.
ALEC
Een instelling die speciaal is ontworpen om de interactie tussen politici en kapitalisten in het openbare beleid te vergemakkelijken, is de American Legislative Exchange Council (ALEC). ALEC, opgericht in 1973 door de conservatieve activist Paul Weyrich en een groep Republikeinse staatswetgevers, heeft als doel 'nationaal beleid te maken door stapsgewijs op staatsniveau op te treden'. [3] Via een reeks 'taskforces' - momenteel tien - ALEC stelt 'modelrekeningen' op voor gebruik door haar leden. Staatswetgevers die tot ALEC behoren, hoeven niet te weten hoe ze wetgeving moeten opstellen: ze kunnen gewoon teksten selecteren uit ALEC's online bibliotheek met modelwetsvoorstellen, deze introduceren in de wetgevende macht van de staat en ze door het wetgevingsproces naar staatswet duwen.
De interne structuur van ALEC weerspiegelt nauwkeurig de arbeidsverdeling tussen kapitalisten als de macht achter de schermen en politici als hun publieke gezicht. Er zijn twee raden van bestuur - een openbare raad die uitsluitend bestaat uit wetgevers van de staat en een 'raad van particuliere ondernemingen' die uitsluitend bestaat uit vertegenwoordigers van grote bedrijven. Alleen de identiteit van de leden van de openbare raad wordt openbaar gemaakt. Vergaderingen van taskforces worden in het geheim gehouden, dus buitenstaanders weten niet hoe de wetgevers en vertegenwoordigers van het bedrijfsleven op hen omgaan.
ALEC heeft onlangs zijn activiteiten uitgebreid tot op het niveau van de stad/provincie door een nieuwe divisie op te richten, genaamd de Amerikaanse City County-uitwisseling 'voor lokale verkozenen en de private sector.'
Natuurlijk vertegenwoordigt ALEC niet alle lokale en staatspolitici - alleen degenen die het meest onderdanig zijn aan de kapitalistische klasse. Desalniettemin heeft het een uitgebreide aanwezigheid en is het zeer actief. Het Centrum voor Media en Democratie heeft ongeveer duizend huidige staatswetgevers in alle vijftig staten geïdentificeerd, voornamelijk Republikeinen, 'waarvan bekend is dat ze betrokken zijn bij' ALEC, evenals honderden ALEC's modelrekeningen en resoluties.[4]
Hoe politici tegen ons praten
Zoals we hebben gezien, willen kapitalisten de omvang van hun invloed voor het grote publiek verbergen. Over het algemeen proberen ze hun aanwezigheid als politieke actoren in het publieke bewustzijn te minimaliseren. Dat is de reden waarom politici, wanneer ze het publiek toespreken, nooit zelfs maar hun nauwe relaties met kapitalisten noemen. Er wordt een taboe geplaatst op een essentieel aspect van hun professionele activiteit om de pretentie in stand te houden dat het beeld dat in de maatschappijleerboeken wordt geschetst overeenkomt met de werkelijkheid.
Dit verklaart mede waarom de communicatie tussen politiek en publiek zo eenzijdig is. Ze praten naar het publiek. Er wordt geen gelegenheid geboden voor een dialoog met een open einde. De enige vragen die worden getolereerd, zijn die van gevestigde journalisten die vertrouwd kunnen worden met het naleven van 'de regels van het spel' - en politici kunnen zelfs hun vragen straffeloos ontwijken als ze dat willen. Toehoorders die toespraken van politici onderbreken met opmerkingen of vragen – 'hecklers' – worden genegeerd of uitgescholden als stoute kinderen. Ze kunnen worden weggegooid of zelfs in elkaar worden geslagen.
Misschien uit angst dat ze onbedoeld een taboe zouden doorbreken, praten politici niet graag lang in het openbaar over inhoudelijke beleidszaken. Denk aan de overwinningstoespraken van Harris en Biden op 7 november. Harris sprak als eerste. Het grootste deel van haar toespraak bestond uit vage retoriek en persoonlijke erkenning van collega's, vrienden en familieleden, maar ze wijdde een paar zorgvuldig gekozen woorden aan beleidskwesties (zonder gezondheidszorg, ongetwijfeld uit eerbied voor Biden's verzet tegen 'Medicare for All'). Biden zei helemaal niets over beleid.
Het is de moeite waard om na te denken waarom Amerikaanse politici zich verplicht voelen om hun huiselijke privacy op te offeren en hun hele gezin in het openbaar te tonen, inclusief jonge kinderen of kleinkinderen – misschien wel een vorm van kindermishandeling. Is dit niet een wanhopige poging om de vervreemding te compenseren die ontstaat door hun structurele onvermogen om op een open en eerlijke manier met hun medeburgers om te gaan? Ze kunnen de kiezers niet de factoren onthullen die hun beleidsstandpunten bepalen en beperken, maar ze kunnen ze in ieder geval de illusie van een intieme band geven. Wat privé zou moeten zijn, wordt openbaar gemaakt, want wat rechtens openbaar zou moeten zijn, moet privé worden gehouden.
De ultieme functie van de politicus is om als een buffer te zijn die de kapitalistische klasse beschermt tegen massale onvrede. Om effectief te zijn als buffer kan hij het soms nodig vinden om de grieven van gewone mensen te uiten, maar dit hoeft niet te leiden tot corrigerende maatregelen.
Barack Obama was een meester in dit dubbelspel. Hij voerde campagne in het middenwesten en donderde tegen regionale bedrijven zoals Maytag en Exelon. En toch gaven diezelfde bedrijven, in het vertrouwen dat hij niets zou doen om hun belangen te schaden, hem grote schenkingen. In een toespraak tot toehoorders van arbeiders veroordeelde Obama het besluit van Maytag in 2004 om de koelkastfabriek in Galesburg, Illinois te sluiten, wat het verlies van 1,600 banen naar Mexico met zich meebracht. Maar hij bracht de kwestie nooit ter sprake bij Maytag-regisseurs Henry en Lester Crown, ondanks zijn 'speciale relatie' met hen.[5] Later, als president, nadat hij de banken had gered tijdens de financiële crisis van 2008, uitte Obama zijn ongenoegen over het feit dat ze doorgingen zoals voorheen. Toen hij in het voorjaar van 2009 de CEO's van vijftien topbanken ontmoette, klaagden ze over zijn 'populistische retoriek'; zijn antwoord was dat zijn administratie 'de enigen zijn die tussen u en de hooivorken staan' – een levendige uitdrukking van de buffermetafoor.[6] Obama heeft nooit iets gedaan om de banken te hervormen.
Hoe zit het met Bernie?
Sommige politici zijn niet afhankelijk van kapitalistische donateurs, maar zamelen kleine donaties in bij gewone mensen. Dit gebeurt meestal op lokaal niveau, waar campagne voeren niet zoveel geld kost. Op nationaal niveau volgde Bernie Sanders deze strategie met enig succes in zijn bod op de presidentiële nominatie van de Democratische Partij. Hij doorbrak het taboe en sprak openlijk in het openbaar over de afhankelijkheid van zijn politieke rivalen van 'de miljardairklasse'. Ik vermoed dat dit, en niet een van zijn specifieke beleidsstandpunten, de belangrijkste reden is voor de haat die het politieke establishment koestert voor Sanders.
Toen Biden echter de nominatie won, beloofde Sanders hem te steunen en stopte met praten over dit onderwerp. Sindsdien houdt ook hij zich aan het taboe. Zijn stilzwijgen was niet voldoende om hem het vertrouwen van de gevestigde orde of een plaats in de nieuwe regering te winnen.
Opmerkingen
[1] Larry M. Bartels, Ongelijke democratie: de politieke economie van het nieuwe vergulde tijdperk (Princeton Universitaire Pers, 2008). De auteur geeft les aan de Vanderbilt University. Zie ook: Paul Street, Zij beslissen: de 1% vs. democratie (Routledge, 2016)
[2] Zie: 'Een Amerikaanse president selecteren: de onzichtbare voorverkiezingen' Wereldsocialistische recensie, nr. 22, blz. 68-70.
[3] Voor een meer gedetailleerde bespreking van ALEC, zie: Joe R. Hopkins, https://www.wspus.org/2016/09/who-or-what-is-alec/.
[4] https://www.alecexposed.org/wiki/ALEC_Exposed
[5] 'De politiek van het "kleinere kwaad",' Wereldsocialistische recensie, nr. 22, p. 75.
[6] Obama, Een beloofd land (Kroon, 2020), blz. 295-6; https://www.politico.com/story/2009/04/inside-obamas-bank-ceos-meeting-020871
