Geschiedenis doet er toe, en daarom steken mensen aan de macht zoveel energie in het beheersen ervan. Dit is het moment om de waarheid te omarmen, het mythische sprookje van Thanksgiving te verdrijven en de harde realiteit van landroof, verraad, brutaliteit en genocide te onthullen. De Thanksgiving-feestdag is bedoeld om het feit te verdoezelen dat het bestaan van Amerika het resultaat is van het plunderen en plunderen van een heel volk voor hun middelen.
In 1620 arriveerde de Mayflower in Cape Cod in Massachusetts met 102 mannen, vrouwen en kinderen. Ze worden voorgesteld als religieuze andersdenkenden die op zoek zijn naar vrijheid van aanbidding, maar die vrijheid genoten ze al bijna tien jaar in de Nederlandse stad Leiden. Wat hen dreef om de oceaan over te steken, was de zoektocht naar economische kansen en ze kregen toestemming en financiering van de London Company of Virginia om een kolonie te stichten.
Een van de algemeen aanvaarde verhalen over Thanksgiving Day gaat dat de vroege kolonisten in Plymouth eerst een systeem van collectief eigendom van landbouwgrond hadden, wat leidde tot hongersnood. Dus verwierpen ze dit systeem ten gunste van particulier eigendom, wat de landbouw productiever maakte. De oogst was overvloedig en er werd een feest gehouden om het vrije ondernemerschap te vieren.
In 1623 werd het systeem van collectief eigendom dat bekend staat als de 'common course' inderdaad verlaten ten gunste van privébezit - niet vanwege hongersnood, maar omdat de kolonisten meer geld wilden verdienen.
William Bradford, de eerste gouverneur van de kolonie, schrijft dat de gemeenschappelijke levensstijl 'veel verwarring en onvrede veroorzaakte en veel werkgelegenheid vertraagde... tijd en kracht om zonder enige vergoeding voor de vrouwen en kinderen van andere mannen te werken.' Nadat elke familie hun eigen perceel had gekregen om te bewerken, 'had dit een groot succes, want het maakte alle handen erg ijverig, dus er werd veel meer maïs geplant dan anders het geval zou zijn geweest'.
Historicus Nick Bunker legt uit in zijn boek Haast maken van Babylon: The Mayflower Pilgrims en hun Wereld dat 'al het land in de Plymouth Colony, zijn huizen, zijn gereedschap en zijn handelswinsten (als die verschenen) zouden toebehoren aan een naamloze vennootschap die eigendom is van de aandeelhouders als geheel.'
Hij zegt: 'Volgens de voorwaarden van het contract... mocht geen enkele individuele kolonist gedurende de eerste zeven jaar een stuk land bezitten. Om ervoor te zorgen dat elke boer zijn deel van goed of slecht land kreeg, werden de schijven elk jaar afgewisseld, maar dit werkte averechts. Niemand had een reden om extra uren en moeite te steken in het verbeteren van een perceel als volgend seizoen een ander gezin de uitkering zou krijgen.'
Terwijl Bradford in 1623 percelen land toewees voor gebruik door individuele families, moest het daadwerkelijke particuliere eigendom van land in Plymouth wachten tot enkele jaren later, toen de kolonisten de hypotheek van hun geldschieters in Londen hadden afbetaald. Er was dus vóór 1627 geen privébezit in eigendom van de kolonisten in Plymouth.
Het privébezit van Plymouth begon niet in 1623, maar in 1627-28. De herschikking van de landverdeling in 1623 leverde geen eigendom op; het kende niet-roterende gebruiksrechten toe voor een onbepaalde periode die vier jaar later eindigde (toen de subsidies werden voortgezet als privébezit). De reis van de pelgrims naar de Nieuwe Wereld werd gefinancierd door de Merchant Adventurers, een Engels bedrijf dat probeerde te profiteren van de kolonie.
Maar het plan was in het belang van het sneller realiseren van winst en was alleen bedoeld voor de korte termijn; historici zeggen dat de pelgrims meer aandeelhouders waren in een vroeg bedrijf dan leden van een socialistische samenleving.
'Het was uiteindelijk gericht op privéwinst', zegt Richard Pickering, een andere historicus van het vroege Amerika en adjunct-directeur van Plymouth Plantation, een museum gewijd aan het verhaal van de Pilgrims.
Het waren de machtige Engelse kapitalisten bij wie de Pilgrims in het krijt stonden. Latere nederzettingen werden gefinancierd door de Virginia Company of London en de Virginia Company of Plymouth. De Pilgrims, ongeacht hun diepgewortelde religieuze overtuigingen, zouden nooit in staat zijn geweest om over de oceaan te reizen als de zakenelites niet waren gezegend. Zoals Marx opmerkte, was het niet de zoektocht naar religieuze vrijheid, maar de ontdekking van goud en zilver in Amerika die leidde tot hun kolonisatie, die ruim een eeuw voordat de pelgrims arriveerden begon.
De kolonisten in Plymouth kwamen in opstand tegen de voorwaarden van hun sponsors, niet tegen de restricties van een of andere collectieve boerderij of religieuze commune.
Pickering, een expert op het gebied van de Pilgrims, wijst erop dat de 'gemeenschappelijke koers' niet werd afgeschaft omdat het niet werkte - het werkte eigenlijk prima - maar eerder omdat de kolonisten het gewoon niet leuk vonden.
Pickering schrijft de onvrede van de kolonisten voornamelijk toe aan 'het feit dat de Plymouth-kolonie kolonisten uit heel Engeland samenbracht in een tijd dat de meeste mensen nooit verder dan 10 kilometer van huis verhuisden. Ze spraken verschillende dialecten, hadden verschillende landbouwmethoden en keken elkaar met grote behoedzaamheid aan.'
Bovendien werden de pelgrims later welvarender, niet omdat ze kapitalist werden, maar omdat ze hadden geleerd hoe ze nieuwe gewassen moesten verbouwen op nieuw land waar ze pas een paar jaar eerder naartoe waren verhuisd. Ze waren niet gewend om voedsel te verbouwen in een ander klimaat en op een andere grondsoort. Zonder de hulp van de lokale Wampanoag-stam zouden veel pelgrims zijn bezweken aan de honger. De nieuwkomers leerden overleven van mensen die geen privébezit hadden en collectief werkten voor het algemeen belang.
De Wampanoag, 'mensen van het eerste licht', betaalden een hoge prijs voor hun hulp. Ze vormden een obstakel voor het plan van de Virginia Company. De latere oprichter van Massachusetts Bay Colony, John Winthrop, had een oplossing: hun land stelen. Natuurlijk hielden ze niet van dat idee en verzetten ze zich. Winthrop bedacht toen een eenvoudig beleid: massamoord. De Engelse kolonist John Mason hield toezicht op de slachting van hele dorpen.
Thanksgiving werd een officiële feestdag tijdens de burgeroorlog, maar geen van de essentiële verhalen over de viering van vandaag werd genoemd in de proclamatie van Lincoln in 1863: niet de Mayflower, noch de Pilgrims, noch de Natives, noch een gedeeld feest.
