De begeleidende partijen van de World Socialist Movement pleiten niet voor hervormingen. Zoals het kopje op de homepage van deze website zegt, staat de World Socialist Party US 'voor socialisme en niets anders'.
Door dit standpunt in te nemen gaan we in tegen de heersende wijsheid ter linkerzijde. Bijna elke linkse groepering of partij beweert weliswaar dat het uiteindelijke doel het socialisme is, maar biedt ook haar eigen programma van hervormingen aan om het leven van werkende mensen in het 'hier en nu' te verbeteren. We doen niet.
Tegen de heersende wijsheid ingaan leidt vaak tot misverstanden. Laten we dus eerst duidelijk maken wat we doen niet bedoel te zeggen.
We willen niet zeggen dat hervormingen niet ten goede kunnen komen aan werkende mensen. Sommigen zijn dat ongetwijfeld. Zo zijn werkenden in de Verenigde Staten onzekerder dan werkenden in Canada en West-Europa, die profiteren van de 'vangnetten' en gezondheidsdiensten van sterkere verzorgingsstaten.
Evenmin beweren we dat hervormingen de 'revolutionaire geest' temperen en daardoor het socialisme moeilijker maken. Als we dit zouden geloven, zouden we logischerwijs tegen hervormingen moeten zijn - maar dat doen we niet.
We gunnen onze medewerkers geen vooruitgang die hun leven gemakkelijker maakt, of die nu wordt bereikt door zich te organiseren in vakbonden of door hervormingen te eisen. We begrijpen de drang om binnen het kapitalisme verbeteringen te zoeken omdat ook wij die drang voelen.
Tegelijkertijd wijzen we altijd op de grenzen die de bredere kapitalistische omgeving oplegt, zelfs aan gunstige hervormingen. Zo moet de National Health Service in Groot-Brittannië vertrouwen op farmaceutische bedrijven die in hun streven naar winst ineffectieve en gevaarlijke medicijnen blijven pushen. Om kosten te besparen zijn tarieven ingevoerd voor diensten die oorspronkelijk gratis waren.
Erosie van hervormingen
Er is een algemene tendens dat hervormingen in de loop van de tijd een dergelijke erosie ondergaan en gedeeltelijk of zelfs volledig worden teruggedraaid. Dat is het doel van alle bezuinigingsmaatregelen die de afgelopen jaren wereldwijd zijn doorgevoerd. Hervormers moeten een constante strijd voeren om uitgeholde hervormingen te verdedigen en te herstellen, hard werkend om op dezelfde plaats te blijven. Daarom spreken we over 'de tredmolen van hervormingen'.
Als je de geschiedenis van een sociaal probleem volgt, zul je merken dat er uiteindelijk verbeteringen zijn opgetreden. Maar zelden of nooit verdwijnt het probleem volledig, dus na enige tijd groeit het weer. In de jaren vijftig bijvoorbeeld kwamen medicijnen om tuberculose te genezen eindelijk algemeen beschikbaar en nam de incidentie van de ziekte sterk af. Maar niet tot nul. Tbc overleefde onder dakloze zwervers en Amerikaanse politici weigerden geld uit te geven aan hun zorg. Als gevolg hiervan kon tbc een comeback maken in multiresistente vormen die veel moeilijker te behandelen zijn.
Al twee eeuwen strijdt de arbeidersklasse voor hervormingen. Vooral in de Verenigde Staten en in onderontwikkelde landen zijn de resultaten niet indrukwekkend. We zijn nog steeds loonslaven. Het kapitalisme blijft even diep verankerd als altijd. Heeft het echt zin om vast te houden aan een strategie die nooit werkt?
Stel, je zit in een boot met een gat in de bodem. Je kunt het water eruit halen terwijl het naar binnen blijft stromen, of je kunt het gat vinden en dichten en dan pas beginnen met lozen. Het kan even duren om het gat te vinden, maar tenzij het verstopt is, zal het waterpeil blijven stijgen, hoe lang je ook doorgaat met hoozen.
Twee missies
Wij zijn niet tegen hervormingen. We vragen mensen niet om campagnes voor hervormingen die zij de moeite waard vinden niet te steunen. Zelfs onze eigen leden zijn vrij om hervormingseisen te steunen, op voorwaarde dat ze dat niet doen in naam van de partijen van de World Socialist Movement.
Als politieke partij zien wij het echter niet als onze missie om voor hervormingen te pleiten. Er zijn al meer dan genoeg partijen met hervormingsprogramma's. Welke behoefte kan er zijn aan nog een ander?
We hebben het tot onze missie gemaakt om de bron van talloze menselijke tragedies aan te wijzen en te organiseren om deze te verwijderen. Wie doet dat nog meer?
Je zou kunnen zeggen dat deze beide missies het waard zijn en je kunt je afvragen of ze niet gecombineerd kunnen worden. Waarom pleiten we niet voor zowel een programma van onmiddellijke hervormingen als socialisme? Zou dat niet de ideale oplossing zijn voor het dilemma?
Dit was in feite de benadering van de meeste partijen die zich eind 19e eeuw 'socialistisch' of 'sociaal-democratisch' noemden.th en vroege 20th eeuw – de periode van de Tweede Internationale. In de praktijk concentreerden deze partijen zich vooral op hervormingsactiviteiten, hoewel bij ceremoniële gelegenheden nog steeds lippendienst werd bewezen aan het socialistische doel.
Wij denken dat dit zeker gaat gebeuren. Stel dat een socialistische partij campagne voert voor betere huisvesting, ziekenhuizen, scholen enzovoort. Hoogstwaarschijnlijk zal het veel mensen ertoe brengen om mee te doen. Maar op basis waarvan zouden ze zijn toegetreden? Op basis van deze reformistische slogans. Zo'n socialistische partij zal uiteindelijk vooral bestaan uit leden die alleen geïnteresseerd zijn in hervormingen.
Wat gebeurt er als zo'n partij in een politieke functie wordt gestemd? Het moet de macht van de staat gebruiken om het kapitalisme voort te zetten. Het kan zijn controle over de staat niet gebruiken om het kapitalisme af te schaffen, omdat de meeste van zijn eigen leden, die zich alleen om reformistische redenen hebben aangesloten, tegen een dergelijke koers zouden zijn. Het zou zich moeten beperken tot een poging om het kapitalisme te hervormen, anders zou het zijn leden verliezen. In plaats van de uitbuiting te beëindigen, zou het alleen maar het uiterlijk ervan veranderen.
Dat is reformisme. Wij zijn niet tegen hervormingen, maar wel tegen reformisme. Reformisme is geen pad dat naar socialisme leidt, zoals links hopen en conservatieven vrezen. Het is een obstakel dat dat pad blokkeert.
Een laatste argument
Een laatste punt. We verwachten dat juist de verspreiding van het socialistische bewustzijn zal resulteren in hervormingen die de arbeidersklasse onmiddellijk ten goede zullen komen. Bepleiten van het socialisme kan een effectieve manier blijken te zijn om hervormingen door te voeren, ook al is dat niet het hoofddoel.
Regeringen voelen zich niet bedreigd door oproepen om op te treden tegen afzonderlijke kwesties, zelfs niet als die oproepen de vorm aannemen van massale protesten. Ze voelen een gevoel van macht en veiligheid in de wetenschap dat de demonstranten het erkennen als de hoogste scheidsrechter op wie alle beroep moet worden gedaan. Zolang mensen alleen protesteren over afzonderlijke kwesties, blijven ze toegewijd om het systeem als geheel te ondersteunen.
Maar regeringen zullen een heel ander standpunt innemen als mensen het niet confronteren als smekelingen die pleiten voor deze of gene hervorming, maar om de hele basis van de samenleving uit te dagen. Regeringen zullen dan proberen het groeiende socialistische bewustzijn af te kopen door veel sneller hervormingen door te voeren. Om het socialistische tij te keren, zullen hervormingen die nu als utopisch worden bespot twee cent kosten.
Vandaag zijn 'sociaal-democratische' partijen zowel in theorie als in de praktijk vastbesloten om het kapitalisme te steunen. We zeggen dat dit het onvermijdelijke gevolg was van het toelaten van niet-socialisten en het bepleiten van hervormingen van het kapitalisme. Alles wat minder is dan de vraag naar volledig vrij toegankelijk socialisme gaat niet ver genoeg.
Zoals William Morris zei:
Hebt u tot nu toe nog niet gehoord hoe het met menige zaak is gegaan: Ten eerste, er zijn maar weinig mensen die er acht op slaan; Vervolgens veroordelen de meeste mannen het; Ten slotte AANVAARDEN alle mensen het - en de zaak is gewonnen.
