Volgens de versie van de geschiedenis die Amerikanen op school leren, werd de slavernij in de Verenigde Staten afgeschaft toen het Noorden de burgeroorlog won. Inderdaad, het rechtsinstrument dat zogenaamd 'de slavernij afschafte' – namelijk de 13th Wijziging van de Amerikaanse grondwet - werd geratificeerd en trad in werking op 6 december 1865, acht maanden na het einde van de burgeroorlog.
Maar deed de 13th Amendement echt slavernij afschaffen? Lees het aandachtig door en u zult zien dat dit niet het geval is:
Noch slavernij, noch onvrijwillige dienstbaarheid, behalve als straf voor een misdaad waarvoor de partij naar behoren is veroordeeld, zal bestaan in de Verenigde Staten...
Wat de 13th Amendement deed was slavernij beperken tot het strafrecht. En binnen de grenzen van het strafsysteem bloeide de slavernij al snel weer op. Zwarte mannen werden gearresteerd, veroordeeld voor een echte of denkbeeldige misdaad en verhuurd om katoen te plukken, suikerriet te kappen, hout te kappen, steenkool te delven en spoorwegen aan te leggen voor particuliere bedrijven. Latere deelstaatregeringen kochten plantages en runden ze als gevangenissen.
De leef- en werkomstandigheden in het strafsysteem waren niet beter dan voor de burgeroorlog. Misschien erger.
Zweepslagen zijn een symbool geworden van zwarte slavernij. Tot 1941 in Texas en tot 1967 in Arkansas werden gevangenen gegeseld.
Shane Bauer beschrijft de straffen die in 1956 nog steeds werden opgelegd aan zwarte en nu ook blanke gevangenen op een katoenplantage in Texas (American Prison: de undercoverreis van een verslaggever naar de strafzaak, Pinguïnpers 2018). Mannen die de quota niet haalden, kregen geen eten en drinken en werden gedwongen de nacht door te brengen in een overvolle en verstikkende kamer van staal en beton of hangend aan strakke handboeien met hun tenen die de vloer nauwelijks raakten.
Dit was in een tijd waarin de voorvechters van de 'westerse democratie' opschepten over de morele superioriteit van hun systeem ten opzichte van zijn 'totalitaire' rivalen. De verschrikkingen van de goelag stonden altijd centraal in de westerse aanklacht tegen het 'Sovjet-communisme'. En toch, zoals we weten van Alexander Solzjenitsyn Goelag-archipel, gevangenen-slaven in de werkkampen van Stalin die hun quota niet haalden, werden niet onderworpen aan dergelijke martelingen, hoewel hun broodrantsoen werd verlaagd en het risico liep te verhongeren.
Wat een geluk dat we leven in het land van de vrijen en het huis van de dapperen!
Een ander land waar de slavernij tot ver in de twintigste eeuw voortduurde, is onze zuiderbuur, Mexico. De situatie daar onder het regime van Porfirio Diaz, dat werd omvergeworpen tijdens de Mexicaanse Revolutie van de jaren 1910, werd geanalyseerd door John Kenneth Turner in zijn boek Barbaars Mexico: een aanklacht tegen een wreed en corrupt systeem (1910). Onder de slaven die in Mexico's plantages en houthakkerskampen werkten, bevonden zich veroordeelden, maar ook leden van inheemse stammen die zich hadden verzet tegen de diefstal van hun land (in het bijzonder de Yaquis) en mannen die waren misleid om frauduleuze 'arbeidscontracten' te ondertekenen en vervolgens onder dwang werden vervoerd. bewaker. In de Valle Nacional – ook wel bekend als de Valley of Death – was de levensverwachting van 'contractslaven' slechts één of twee jaar. De benarde situatie van slaven in Mexico is het thema van verschillende romans van de schrijver die het pseudoniem van B. Traven draagt - blijkbaar een Duitse socialist die deelnam aan een van de arbeidersopstanden die volgden op de Eerste Wereldoorlog en zijn toevlucht zocht in Mexico .
Er bestaan nog steeds verschillende soorten slaven in de wereld. Ten eerste zijn er debiteuren die door een schuldeiser tot slaaf zijn gemaakt om een hoge renteschuld af te werken die ze op de een of andere manier nooit kunnen aflossen en die van de ene generatie op de volgende wordt doorgegeven. Ten tweede zijn er mensen die naar het buitenland gaan om geld te verdienen, waar ze gebonden zijn aan één enkele werkgever die misbruik maakt (bijvoorbeeld vrouwen uit Sri Lanka of de Filipijnen die als dienstbode gaan werken in Libanon of Saoedi-Arabië). Ten derde blijven traditionele vormen van slavernij bestaan in bepaalde landen, zoals Mauretanië, ondanks wetten die het verbieden maar niet worden nageleefd. En gevangenen blijven in veel opzichten slaven, net als militairen. Ten slotte zijn er mensen die illegaal zijn ontvoerd en vervolgens als slaven zijn behandeld of verkocht.
Slavernij door ontvoering vormt een groeiend gevaar voor de vele kwetsbare mensen die proberen te migreren van Latijns-Amerika naar de Verenigde Staten of van Afrika en West-Azië naar Europa. Aspirant-migranten plaatsen zichzelf onder de hoede van een persoon die zich voordoet als 'mensensmokkelaar', maar in plaats van hen naar hun bestemming te leiden, hen ontvoert en als slaaf verkoopt. Onder de chaotische omstandigheden die post-Gaddafi Libië hebben overspoeld, heeft de groeiende stroom migranten een heropleving van de slavenhandel in dat land aangewakkerd (Emma Graham-Harrison in The Guardian, 13 mei 2017), terwijl in Mexico een religieuze sekte belde Verdedigers van Christus heeft migranten ontvoerd en gebruikt als seksslavinnen.
Dus wanneer was slavernij afgeschaft?
Het is nooit afgeschaft.
