Als we de Verenigde Staten vergelijken met andere landen wat betreft hun reacties op de pandemie, zien we een schijnbare inconsistentie. Sommige landen, zoals Duitsland en Zuid-Korea, hebben besloten hun economieën te heropenen op basis van een aanhoudende daling van het aantal nieuwe gevallen van Covid-19, terwijl ze zich tegelijkertijd voorbereiden op een waarschijnlijke tweede golf. Andere landen, zoals Frankrijk, die niet zo'n duidelijke trend in de gegevens ontdekken, blijven in lockdown. Aan het andere uiterste vinden we Brazilië, wiens president Jair Bolsonaro – zelf verdacht van besmetting – nooit de ernst van de ziekte heeft erkend, geen actie heeft ondernomen op federaal niveau en de inspanningen van de staats- en stadsbesturen heeft ondermijnd. Hoe verschillend deze reacties ook zijn, ze zijn allemaal op zijn minst intern consistent.
Niet zo de reactie van de Amerikaanse federale overheid. Er was een eerste periode van ontkenning en ontduiking. (De Verenigde Staten waren in dat opzicht zeker niet uniek: kapitalistische regeringen accepteren niet snel de noodzaak om de normale gang van zaken op te schorten.) Uiteindelijk leek Trump Covid-19 echter als een serieuze bedreiging te erkennen. Een tijdlang deed hij alsof hij de strijd ertegen leidde. Maar nu heeft hij een ommekeer gemaakt en dwingt hij de Amerikaanse economie te heropenen ondanks bezwaren van medische experts en van vele burgemeesters en gouverneurs, die er allemaal terecht op wijzen dat de gegevens nog geen einde aan de lockdown rechtvaardigen.
Moeten we hierin slechts weer een voorbeeld zien van het onvoorspelbare gedrag van een eigenzinnige tiran die zichzelf voortdurend tegenspreekt en van gedachten verandert? Op tactisch niveau: moet hij zijn Covid-19-taskforce ontbinden of een nieuwe baan geven? – Trump is misschien wel aan het improviseren. Op strategisch niveau lijkt het mij echter dat hij een vastomlijnd plan volgt dat in een vrij vroeg stadium van de crisis is bedacht.
Merk eerst op dat Trump duidelijk als indirect de heropening van de economie ruim van tevoren aankondigde. Begin april zei hij tegen de Amerikanen dat ze drie zware weken moesten verwachten. Vervolgens waarschuwde hij halverwege de maand dat 'volgende week de ergste zal zijn'. Hoe kon hij dat weten? Pas achteraf zal bekend zijn welke week van de pandemie de ergste was. Dus wat bedoelde hij? Had hij niet al besloten wanneer hij ging beweren dat het ergste voorbij was en het land weer 'normaal' kon worden?
Het was alsof de president een tijdschema had opgesteld voor het coronavirus. Helaas luisterde het coronavirus niet.
Trump heeft veel meer vastberadenheid getoond bij het heropenen van de economie dan ooit bij het bestrijden van het coronavirus. Hij verzette zich tegen de druk om de noodbevoegdheden uit te oefenen die door de Defense Production Act aan de president waren verleend om bedrijven te dwingen de productie van dringend noodzakelijke medische benodigdheden op te voeren. Maar nu beroept hij zich op dezelfde bevoegdheden om vleesverwerkingsfabrieken, gesloten wegens massale uitbraken van Covid-19 onder hun werknemers, te dwingen hun activiteiten onder onveilige omstandigheden te hervatten – onder het voorwendsel van een niet-bestaand vleestekort in de winkels.
Trump is geen ideoloog die principieel tegen het gebruik van noodbevoegdheden is. Het hangt af van het doel waarvoor ze worden gebruikt. Het is duidelijk dat hij veel serieuzer bezig is met het nieuw leven inblazen van het bedrijfsleven dan met het beschermen van de volksgezondheid.
De olifant in de kamer
De liberale vleugel van de corporate media is een onschatbare bron van informatie over actuele zaken. Bijvoorbeeld, The Washington Post heeft een aantal uitstekende onderzoeksrapporten opgesteld over de corruptie, incompetentie en verwarring die de reactie van de regering-Trump op de pandemie hebben gevormd. Er zijn echter bepaalde zeer belangrijke aspecten van de situatie waarover de gevestigde media – zelfs hun liberale vleugel – zwijgen. Zo leren we veel over de interacties van de president en zijn regering met staatsgouverneurs, met het Congres, met vooraanstaande medische experts, soms zelfs met buitenlandse leiders – maar er zit een olifant in de kamer. Die olifant is de Amerikaanse kapitalistische klasse.
Amerikaanse kapitalisten bevinden zich in een positie om de president (en andere overheidsfunctionarissen) zowel indirect te beïnvloeden, via organisaties als de National Association of Manufacturers, de Amerikaanse Kamer van Koophandel en lobbygroepen voor verschillende industrieën, en – vooral voor de rijkste oligarchen degenen aan wie de president gunsten verschuldigd is voor financiële steun in het verleden - door directe persoonlijke toegang. Dit zijn de mensen aan wie de president in werkelijkheid primair verantwoordelijk is, de mensen met wie hij het meest begaan is om goede relaties te onderhouden.
Er is weinig gedetailleerde en betrouwbare informatie beschikbaar over deze interacties, maar er kan gerust van worden uitgegaan dat de beginfase van een nationale en internationale crisis als de huidige pandemie wordt gekenmerkt door intensief overleg tussen de president (en zijn naaste collega's) en prominente vertegenwoordigers van Big Bedrijf. Ik leid hieruit af dat Trump een stevige afspraak met hen heeft gemaakt dat het opportuun was om gehoor te geven aan het advies van de medische experts, maar slechts voor een beperkte periode, waarna de economie zou moeten worden heropend, ongeacht de situatie op het gebied van de volksgezondheid. op het moment. Van hen kon nauwelijks worden verwacht dat ze hun geld verdienen overleverden aan de genade van een vervelend virus!
Ik denk dat Trump 'de olifant' beloofde dat de Amerikaanse economie begin mei 'met een oerknal' zou heropenen. En nu doet hij zijn best om zijn belofte na te komen.
Kapitalisten hebben veel redenen om zich te verzetten tegen een langdurige lockdown van grote delen van de economie. Ze zijn bang voor een faillissement. Ze vrezen dat de voorkeuren van de consument zullen veranderen en dat de vraag naar hun goederen en diensten nooit volledig zal worden hersteld. Ze houden er ook niet van als werknemers worden betaald om een lange periode niets te doen. Afgezien van de kosten kunnen werknemers hun gewoonte van gehoorzaamheid aan de baas en zijn vertegenwoordigers verliezen, waardoor ze 'werkloos' worden (daarom vinden langdurig werklozen het zo moeilijk om een baan te vinden). En kapitalisten houden er niet van als hun gebruikelijke invloed op het overheidsbeleid wordt afgezwakt doordat overheidsfunctionarissen zoveel aandacht besteden aan het advies van deskundigen op het gebied van de volksgezondheid. Misschien gaan mensen beseffen dat kapitalisten geen nuttige sociale functie vervullen.
Mexico, ook
De voortijdige heropening is een enorm biologisch en sociaal experiment. De resultaten zijn moeilijk te voorzien en angstaanjagend om over na te denken. En de Verenigde Staten trekken een onwillig Mexico bij het experiment, omdat Amerikaanse bedrijven afhankelijk zijn van componenten die in Mexico worden geproduceerd, vooral in het grensgebied.
De Amerikaanse ambassadeur in Mexico, andere Amerikaanse functionarissen en lobbyisten voor Amerikaanse bedrijven eisen dat Mexico fabrieken heropent die zijn gesloten als niet-essentieel. En de druk werkt. Fabrieken bereiden zich voor op heropening na dreigementen dat anders bedrijven Mexico zullen verlaten. President Andrés Manuel López Obrador heeft verklaard dat hij de productiesector in Mexico zal openen dagen voordat de Amerikaanse auto-industrie opengaat.
In verschillende grenssteden zijn stakingen en demonstraties uitgebroken tegen Amerikaanse bedrijven als Honeywell, Lear en Regal Beloit, die sluitingen met volledige betaling eisen voor niet-essentiële fabrieken en veilige werkomstandigheden voor degenen die essentiële goederen produceren. Een zeldzame overwinning werd behaald door werknemers van de Amerikaanse fabrikant van windturbinebladen TPI Composites, die nu volledig betaald Covid-19-verlof hebben. In de meeste gevallen worden organisatoren echter ontslagen en gaat de productie gewoon door. Electrolux, een bedrijf dat wasmachines in Juaréz maakt voor verkoop in de VS, stopte pas met werken nadat een van hun werknemers stierf (hier).
Arm Mexico, zo ver van God, zo dicht bij de Verenigde Staten!
Deel van het leven?
Als de Trump-regering nu een economisch beleid voert dat niet langer verenigbaar is met het advies van medische experts, in welke termen zal dat beleid dan gerechtvaardigd zijn voor het grote publiek? Wat zal de president zeggen over de Covid-19-cijfers naarmate deze steeds hoger worden? Misschien zal hij beweren dat de cijfers vervalst zijn. Misschien zal hij weigeren er commentaar op te geven.
Een andere mogelijkheid is echter dat hij een 'talking point' gaat gebruiken, ontleend aan rechtse figuren als radiopresentator Rush Limbaugh, die zegt dat risico's een onvermijdelijk onderdeel van het leven zijn en gewoon als zodanig geaccepteerd moeten worden. Amerikanen mogen zich niet laten weerhouden door bezorgdheid over risico's om de dingen te doen die ze leuk vinden. Een dergelijke voorzichtigheid druist in tegen de Amerikaanse geest.
Deze houding kwam al officieel tot uiting in een recente tweet van de Amerikaanse ambassadeur in Mexico, Christopher Landau:
Overal zijn risico's, maar we blijven niet allemaal thuis uit angst voor een auto-ongeluk.
Hoewel dit sentiment misschien een beroep doet op het kernkiesdistrict van Trump, geven opiniepeilingen aan dat het niet wordt gedeeld door de meerderheid van de Amerikaanse burgers.
