Door Alan Johnstone
Arbeidersstrijd vult veel van de vergeten pagina's van de Amerikaanse geschiedenis. De grote arbeidersopstand van 1877 is daar een goed voorbeeld van.
The Great Upheaval kwam voort uit hun intuïtieve gevoel dat ze elkaar nodig hadden, elkaar steunden en samen sterk waren. Dit gevoel van eenheid werd niet belichaamd in enig gecentraliseerd plan of leiderschap, maar in de gevoelens en acties van elke deelnemer.
jeremy brecher, Strike!
Na de crash van 1873 zat Amerika in juli 1877 nog steeds diep in de depressie. Het voorgaande jaar daalden de totale inkomsten van de Amerikaanse spoorwegen met $ 5.8 miljoen. Maar ze verhoogden nog steeds de winst tot $ 186 miljoen en slaagden erin aandeelhouders 10% dividend uit te keren.
Zoals Philip S. Foner opmerkte in De grote arbeidersopstand van 1877, verlaagden de spoorwegen het loon van de arbeiders met gemiddeld 21% -37%. De Baltimore & Ohio verlaagden het loon van het personeel met 50%.
Werkende mensen moesten staken om voor hun gezin te zorgen. Ze konden de ellende niet langer verdragen. De Grote Spoorwegstaking begon op 13 juli in Martinsburg, West Virginia en de staking verspreidde zich snel over vele delen van de Verenigde Staten, waarbij het soms leek op een opstand. Er waren wijdverbreide aanvallen op eigendommen van spoorwegmaatschappijen. In St. Louis begonnen arbeiderscomités en algemene vergaderingen de zaken te regelen en werden gender- en kleurverschillen terzijde geschoven. De stakingen gingen verder dan de grieven van de spoorwegarbeiders en groeiden uit tot een campagne voor de Achturendag. 1877 was ook het jaar waarin het leger werd teruggetrokken uit de ex-geconfedereerde staten, waardoor de Ku Klux Klan de voormalige slaven moest terroriseren en het Jim Crow-regime moest opleggen. In plaats daarvan werd het leger gestuurd om de arbeidersstakingen neer te slaan.
Algemene staking in East St. Louis
Grotendeels georganiseerd door de Ridders van de Arbeid en de Arbeiderspartij, in East St. Louis op 22 juli hielden treinarbeiders vergaderingen waarin werd opgeroepen tot loonsverhogingen, maar ze namen een reeks radicale resoluties aan:
"Overwegende dat de regering van de Verenigde Staten zich heeft verbonden aan de kant van het kapitaal en tegen de arbeid; daarom,
Vastbesloten, Dat wij, de arbeiderspartij van de Verenigde Staten, van harte meeleven met de werknemers van alle spoorwegen in het land die proberen een rechtvaardige en billijke beloning voor hun arbeid te verkrijgen.
Vastbesloten, dat we hen zullen bijstaan in deze meest rechtvaardige strijd van de arbeid tegen diefstal en onderdrukking, door goede en slechte rapporten, tot het einde van de strijd.
Toen de staking binnen enkele uren begon, hadden stakers de controle over de stad overgenomen. Een spreker verklaarde:
'Alles wat u hoeft te doen, heren, want u heeft de cijfers, is u te verenigen op één idee: dat arbeiders het land zullen regeren. Wat de mens maakt, behoort hem toe, en de arbeiders hebben dit land gemaakt.”
Bij een bijeenkomst vroeg een zwarte man: "Wil je voor ons staan, ongeacht je kleur?" en het publiek antwoordde resoluut: "We will".
“Pas rond St. Louis breidde de oorspronkelijke staking op de spoorwegen zich uit tot een zo systematisch georganiseerde en volledige sluiting van alle industrie dat de term algemene staking volledig gerechtvaardigd is. En alleen daar namen de socialisten het onbetwiste leiderschap op zich...geen Amerikaanse stad is gekomen so bijna geregeerd door een arbeiderssovjet, zoals we het nu zouden noemen, zoals St. Louis, Missouri, in het jaar 1877.” [zijn nadruk]
De nasleep van juli bracht de Veiled Prophet Organization voort, een racistisch geheim genootschap, compleet met regalia in KKK-stijl, bestaande uit leden van de St. Louis-elite die de solidariteit tussen blanke en zwarte arbeiders vreesden.
Pittsburgh
Op donderdag 19 juli legden spoorwegarbeiders het treinverkeer stil. IJzer- en staalarbeiders, mijnwerkers en vele anderen sloten zich aan bij de vakbondsactie. De Nationale Garde werd gemobiliseerd, maar de autoriteiten erkenden dat er niet op kon worden vertrouwd.
“De situatie in Pittsburgh wordt gevaarlijk. Troepen staan in sommige gevallen sympathiek tegenover de stakers. Kun je op de jouwe vertrouwen? aldus een verzoek van de lokale commandant aan een hoger commando.
Veel van de stadspolitie van Pittsburgh en haar lokale milities hadden de kant van de stakers gekozen en weigerden actie tegen hen te ondernemen. Er werden versterkingen aangevoerd vanuit Philadelphia en die waren veel minder vriendelijk tegen de stakers. In een poging een menigte uiteen te drijven, kreeg iemand een bajonet. Demonstranten namen wraak met stenen en schoten met pistolen op de troepen die terugschoten en bajonet aanvielen. Toen de gevechten stopten, waren naar schatting 20 mannen, vrouwen en kinderen gedood.
Het nieuws van de schietpartij verspreidde zich. Een wapenfabrikant werd geplunderd en geweren en handvuurwapens werden meegenomen door de stakers, terwijl er werd ingebroken in wapenopslagplaatsen voor meer wapens.
De Philadelphian-eenheden werden overweldigd en trokken zich terug, maar na verloop van tijd arriveerden naast de federale troepen ook nieuwe detachementen uit Philadelphia, en ze slaagden erin de controle terug te krijgen. Bij de uitwisselingen waren 53 stakers en 8 soldaten om het leven gekomen.
scranton
“Terwijl wij, de werknemers van de Delaware, Lackawanna en Western Railroad Company, van mening zijn dat we geen rechtvaardige vergoeding krijgen voor onze arbeid of dat we voor onszelf en onze gezinnen niet voldoende voorzien in de algemene levensbehoeften, daarom hebben we besloten dat we eisen vijfentwintig procent voorschot op het huidige loonpeil; ook is het verder vastbesloten dat met een weigering van deze eisen al het werk vanaf dat moment zal worden stopgezet, aangezien we ons vrijwillig hebben onderworpen aan de vermindering en zonder morren of weerstand en ontdekken dat het ons nu niet lukt om te leven zoals het burgers van een beschaafde natie betaamt we nemen deze stappen om onszelf en de kleintjes te voorzien van de eerste levensbehoeften.”
De staking begon op 23 juli toen spoorwegarbeiders hun baan opzegden uit protest tegen recente loonsverlagingen. Spoorwegarbeiders werden bij de staking vergezeld door mijnwerkers en arbeiders van ijzerfabrieken, en binnen drie dagen groeide het uit tot duizenden arbeiders uit verschillende industrieën. De werkgevers en stadsambtenaren reageerden met de oprichting van een burgerwacht, het Scranton Citizen Corps.
Het geweld brak uit op 1 augustus nadat stakers de burgemeester van de stad aanvielen en vervolgens in botsing kwamen met lokale milities, waarbij vier doden en nog veel meer gewonden vielen, waarop staats- en federale troepen werden opgeroepen om de staat van beleg in te stellen.
lezing
"Er is een leger van stakers,
Vastbesloten zul je zien,
Wie zal bedrijven bevechten
Tot het land vrij is.”
Het gezang van de menigte
Een ander slagveld was in Reading, Pennsylvania, waar de baas van de Philadelphia and Reading Railroad en Coal and Iron Company, Franklin Gowen, al had bewezen anti-arbeider en anti-vakbond te zijn. Reading Railroad was het grootste mijnbedrijf in de Antracietstreek. Toen het mijnloon verlaagde tot 54% van het niveau van 1869, begonnen de mijnwerkers de "Lange Staking" van 1875, die 170 dagen duurde. Maar het bedrijf had genoeg steenkool opgeslagen om de staking te overleven en verpletterde de mijnwerkersvakbond. Het beschuldigde leiders er ook van deel uit te maken van de Molly Maguires, die naar verluidt bedrijfsfunctionarissen zouden hebben vermoord. Vanaf juni 1877 werden 20 vermeende Molly Maguires geëxecuteerd, vaak ondanks sterke bewijzen van onschuld, waarbij katholieken en Ieren werden uitgesloten van jury's. De Reading Railroad verlaagde later tussen 10 en 15 tweemaal het loon van mijnwerkers met 1876-1877%.
Wat de spoorwegarbeiders betreft, het bedrijf eiste dat ze de vakbond zouden verlaten en zich zouden aansluiten bij het verzekeringsplan van het bedrijf, dat ze zouden verliezen als ze stopten met werken. Uitdagend gingen de treinmannen in april 1877 in staking. Ze werden vervangen door onervaren korsten die veel ongelukken veroorzaakten. Desalniettemin beëindigde het de Brotherhood of Railroad Engineers, waarbij de meeste van zijn leden werden ontslagen en door het bedrijf op de zwarte lijst werden gezet.
Uit voorzorg arriveerden op 23 juli de Philadelphia and Reading Coal and Iron Police, de privépolitie van de spoorweg, in Reading samen met de 4th Pennsylvania Volunteer Militia, die door de spoorweg waren gevraagd een trein vrij te geven die door demonstranten was geblokkeerd. Toen de 4th in het donker langs de sporen marcheerde, werden ze gestenigd door een menigte. De soldaten openden het vuur en lieten tussen de 10 en 16 doden en tussen de 37 en 50 gewonden achter.
Verschillende compagnieën van het 16e militieregiment uit Conshohocken arriveerden, maar velen steunden de stakers. Generaal Reeder, commandant van de 4th, telegrafeerde naar zijn superieur en legde zijn hachelijke situatie uit:
“Mijn situatie is niet verbeterd door de komst van het zestiende regiment, dat zeer ontevreden is. De Vierde wordt angstig en is ook erg uitgeput. Zou onverwijld betrouwbare troepen moeten hebben ... Het zestiende regiment voorziet de stakers van munitie en verklaart openlijk hun voornemen om zich bij de relschoppers aan te sluiten in geval van problemen. Als de troepen ons in het donker niet bereiken, kan ik niet instaan voor de veiligheid van de stad of mijn macht om het depot te behouden. Beroer hemel en aarde om betrouwbare en verse troepen te sturen.”
16e soldaten begonnen te deserteren en verbroedering met de stakers, delend in de vijandigheid jegens de 4e over de moorden van de vorige nacht.
In de woorden van een lid van de militie: 'We zijn misschien schutters, maar we zijn eerst werklieden.'
Er was een reëel en groeiend risico op een open gevecht tussen de 16e en de 4e. Generaal Bolton telegrafeerde de adjudant-generaal van de staat: 'Laat Amerikaanse troepen onmiddellijk naar Reading sturen. Een deel van het zestiende regiment gaat over in opstand komen en zich aansluiten bij de stakers”.
Boze menigten hadden zich weer verzameld en gooiden stenen naar de 4e. Toen sommigen van de 4e echter hun geweren richtten, schreeuwde de 16e naar hen dat ze niet moesten schieten, terwijl sommigen hun wapens en munitie aan de menigte overhandigden. De 16e waarschuwde ook dat als de 4e op de menigte zou schieten, de 16e op hen zou schieten.
Op 24 juli werden alle militietroepen teruggetrokken en vervangen door 300 gewone soldaten om ervoor te zorgen dat de kolen- en ijzerpolitie de stad onder controle had.
De Slag bij het viaduct
Op 26 juli weigerden stakers en demonstranten in Chicago bij het Halstead Viaduct zich te verspreiden en begonnen straatgevechten met de politie, die werd versterkt door milities en reguliere troepen. Minstens 30 arbeiders stierven, velen van hen waren slechts jongens, en tot 200 raakten gewond.
Er waren veel andere kleine afspraken met de werkgevers, zoals die van Shamokin. Op 25 juli, een dag nadat de mijnwerkers van de Shamokin's Big Mountain Colliery 'Food or Work' eisten en protesteerden tegen een loonsverlaging van 10%, brak de stedelijke opstand uit toen het depot van de Reading Railroad in de stad werd geplunderd en geplunderd. Een burgermilitie beval de menigte zich te verspreiden. De menigte weigerde en werd beschoten. Velen raakten gewond.
Conclusie
Was het een opstand? Zou het een arbeidsrevolutie kunnen worden genoemd, een burgeroorlog tussen arbeid en kapitaal? Of alleen het werk van een bende relschoppers?
Marx schreef op 25 juli 1877 aan Engels en beschreef het als de 'eerste uitbarsting tegen de oligarchie van geassocieerd kapitaal die is ontstaan sinds de burgeroorlog' en voorspelde dat, hoewel het onderdrukt zou worden, het 'heel goed het startpunt zou kunnen zijn voor de oprichting van een serieuze arbeiderspartij in de Verenigde Staten.'
Velen dachten met Marx: dat 1877 een katalysator was geweest.
De Arbeiderspartij van de Verenigde Staten hervormde zich het jaar daarop tot de Socialistische [ic] Labour Party.
Tweederde van Amerika's 75,000 mijl spoorlijn was getroffen door de stakingen. Voor miljoenen dollars aan spoorwegeigendommen was afgebrand, opgeblazen of verscheurd. En voor het eerst in de geschiedenis van de VS waren er federale troepen ingezet om stakers te verpletteren.
In de nasleep verspreidden de eenheden van de Nationale Garde zich. In veel staten en steden werden arsenalen, dikwandige citadellen, gebouwd voor het geval zoiets als 1877 ooit nog eens zou gebeuren. De lokale kapitalisten herstructureerden de Nationale Garde: in plaats van 'arme mannen in uniform te vechten tegen arme mannen in overall', werden ze nu gekozen uit de welgestelden om hun klassenloyaliteit te verzekeren.
De opstanden in juli hadden de arbeiders hun kracht getoond en in de toekomst zouden ze leren hoe ze die moesten gebruiken. Het was een periode in de geschiedenis, zij het van korte duur en met wisselend succes, waarin de arbeiders de macht in handen hadden.
In 1877, hetzelfde jaar dat zwarten ontdekten dat ze niet genoeg kracht hadden om de belofte van gelijkheid in de burgeroorlog waar te maken, leerden werkende mensen dat ze niet verenigd genoeg waren, niet krachtig genoeg om de combinatie van privékapitaal en overheidsmacht te verslaan.
Howard zinn, Een volksgeschiedenis van de Verenigde Staten
