Wanneer staten er weinig baat bij hebben, kunnen meestal bijzondere verdragen worden gesloten die de belangen van de mensheid als geheel behartigen. Dat zou het Antarctica-verdrag, het Outer Space-verdrag of het Montreal-protocol zijn om de ozonlaag te beschermen. Als er echter winstpotentieel bestaat, worden goede bedoelingen terzijde geschoven. Bijvoorbeeld het recente mislukken van het VN-Oceaanverdrag. Dit zou de verdere ontwikkeling van andere internationale overeenkomsten, het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee uit 1982 (UNCLOS), de International Seabed Authority (ISA) en de International Maritime Organization (IMO) hebben betekend.
Gezonde oceanen zijn van vitaal belang voor de mensheid. Minder dan 1 procent van de volle zee wordt beschermd zonder een nieuw verdrag. Een doel is om 30 procent van het oceaangebied opzij te zetten als een soort zeereservaat. Maar er is op gewezen dat het beschermen van 30 procent van het gebied van de volle zee niet 30 procent van de meest waardevolle natuurbeschermingskenmerken beschermt vanwege de manier waarop habitats en soorten zijn verspreid.
Internationale wateren beginnen aan de grens van de exclusieve economische zone (EEZ) van een staat, die volgens internationaal recht niet verder reikt dan 200 zeemijl (370 kilometer) van de kust, en buiten de jurisdictie van een staat. Zestig procent van de oceanen in de wereld valt onder deze categorie.
Onderhandelaars proberen al 15 jaar overeenstemming te bereiken over een juridisch bindende tekst voor 'het behoud en duurzaam gebruik van mariene biodiversiteit buiten de nationale jurisdictie' (of BBNJ).
Greenpeace had van tevoren al voorspeld dat de besprekingen over het VN-Oceaanverdrag zouden mislukken 'vanwege de hebzucht van landen in de High Ambition Coalition en anderen als Canada en de Verenigde Staten. Ze hebben voorrang gegeven aan hypothetische toekomstige winsten uit Marine Genetics Resources boven het beschermen van de oceanen'.
De onenigheid ging deels over het delen van mogelijke winsten uit de ontwikkeling van genetische hulpbronnen in internationale wateren, waar farmaceutische, chemische en cosmetische bedrijven wondermiddelen, producten of genezingen hopen te vinden en sommige armere staten niet wilden worden uitgesloten van mogelijke meevaller winsten uit mariene hulpbronnen.
Dr. Essam Mohammed uit Eritrea van WorldFish, een onderzoeksinstituut zonder winstoogmerk, zei: 'Op dit moment is er een bestuursvacuüm op volle zee, en voor de oceaan en ontwikkelingslanden is de status quo gewoon geen optie' . De voortschrijdende mariene technologie zou leiden tot 'een ongekende wedloop om mariene hulpbronnen in ongereguleerde wateren', waarschuwde Mohammed. 'De vertraging bij het sluiten van een deal betekent een groot risico voor de gezondheid van de oceaan. Alle lidstaten van de VN moeten de urgentie erkennen om de oceaan te redden en de mensen die ervan afhankelijk zijn om te overleven' (bit.ly/3eiBQAz).
Nu veel van de eerdere technologische moeilijkheden zijn overwonnen, kunnen maritieme hulpbronnen de hele mensheid ten goede komen, maar mijnbouwbedrijven beschouwen de diepzeebodem als een commerciële bonanza. 'Blauwe versnelling' is de term die sommige ecologen gebruiken om de snelle opkomst van de mariene industrialisatie te beschrijven.
Op de bodem van de oceaan bevinden zich enorme ongerepte knobbeltjes van de meest gewilde metalen en mineralen, nikkel, kobalt, mangaan en koper. Onderhandelingen binnen de International Seabed Authority om toezicht te houden op de mijnbouw hebben ook geen overeenstemming bereikt; wat heel goed kan leiden tot mijnbouw op de zeebodem zonder dat er enige milieubescherming of economische regelgeving bestaat.
Artikel 76 UNCLOS staat landen toe zeebodem te claimen die buiten de 200 mijl van de exclusieve economische zone van een land ligt en sinds de eerste aanvraag op grond van artikel 76 in 2001 werd ingediend, hebben 83 landen claims ingediend voor een bedrag van meer dan 37 miljoen vierkante kilometer zeebodem, een gebied meer dan twee keer zo groot als Rusland.
Exploratievergunningen voor de internationale zeebodem hebben al betrekking op een gebied dat even groot is als Frankrijk en Duitsland samen, en dat gebied zal zich waarschijnlijk snel uitbreiden, ondanks de risico's voor de biodiversiteit. Ongeveer twintig landen zijn nu actief betrokken bij de exploratie van diepzeemijnen.
Natuurbeschermers zeggen dat gezien het risico van schade aan leefgebieden, verstoring van de visbestanden, waterverontreiniging, trillingen en lichtvervuiling, er geen nieuwe vergunningen moeten worden goedgekeurd. Greenpeace omschrijft diepzeemijnbouw als destructief. Het uitgraven van minerale knooppunten wordt bijvoorbeeld gedaan door enorme onderzeese robottractoren die over de zeebodem kruipen en de knobbeltjes 'oogsten' door ze op te zuigen. Studies suggereren dat een vierkante kilometer zeebodem dagelijks zal worden geschuurd, wat neerkomt op 6,000 vierkante kilometer gedurende de 20-jarige levensduur van een mijnsite, waardoor het gebied weinig kans heeft om te herstellen van het schoonschrapen.
Verschillende kuststaten hebben de ISA opgeroepen om voorzichtig te zijn met diepzeemijnbouw, terwijl andere (Micronesië, Frans-Polynesië en Papoea-Nieuw-Guinea) proberen de zeebodemroof te verbieden. Maar er zijn kleine eilandstaten in de Stille Oceaan, zoals Kiribati, de Cook Eilanden, Tonga en Nauru, die het een te lucratieve zakelijke kans vinden om te weigeren.
Veel bedrijven zijn niet transparant en brengen hun invloed naar buiten door middel van dochterondernemingen of partnerschappen met kleine eilandstaten. Mijnbouwfirma's hebben de plaats ingenomen van regeringsvertegenwoordigers op vergaderingen van de ISA.
'De gezondheid van onze oceanen is nauw verbonden met onze eigen overleving. Tenzij we nu actie ondernemen om ze te beschermen, kan diepzeemijnbouw verwoestende gevolgen hebben voor het zeeleven en de mensheid... Deze hebzuchtige industrie zou de wonderen van de diepe oceaan kunnen vernietigen voordat we zelfs maar de kans hebben gehad om ze te bestuderen.' legt Louisa Casson van Greenpeace's Protect the Oceans-campagne uit. Ze vervolgt: 'De ISA is niet geschikt om onze oceanen te beschermen. Het houdt zich meer bezig met het behartigen van de belangen van de diepzeemijnbouwindustrie en het lobbyen tegen een sterk Wereldoceaanverdrag' (bit.ly/3evfxYq).
Socialisme omvat het opbouwen van democratie voor onze werkplekken en in onze lokale gemeenschappen. Maar het gaat ook om een bestuur op wereldschaal. We kunnen ons voorstellen dat bepaalde bestaande internationale organen van de VN, zoals de Wereldgezondheidsorganisatie, de Internationale Arbeidsorganisatie en de Voedsel- en Landbouworganisatie, worden voortgezet. We kunnen verwachten dat het luchtverkeer en de veiligheid in de lucht nog steeds wereldwijd worden georganiseerd onder het gezag van de International Air Traffic Association, zodat uw piloot en degenen van de luchtleiding die uw vlucht begeleiden naar behoren zijn gecertificeerd en gekwalificeerd. Er blijven de Wereld Meteorologische Organisatie en de Wereldpostunie. Wereldngo's als het Rode Kruis, Oxfam, War on Want, Save the Children en Artsen zonder Grenzen konden doorgaan.
Die samenzweerders van extreemrechts denken dat dit zal resulteren in een globalistische wereldregering. We hebben het niet over een wereld Big Brother, maar veeleer over een wereldcoöperatief Gemenebest, een netwerk van organisaties die samenwerken en coördineren voor het welzijn van de wereldbevolking. Het socialisme zal geen getuige zijn van het smerige gekibbel dat momenteel plaatsvindt om de hulpbronnen van de zeeën en oceanen van onze planeet.
Bron: De socialistische norm, Oktober 2022
