Marxistisch socialisme in de Verenigde Staten, door Daniel Bell, Princeton University Press. 17s. 6d.
Dit boek, meer dan vijftien jaar geleden geschreven, is opnieuw uitgegeven met een nieuwe inleiding door de auteur. Het is een geschiedenis van de Socialist Party of America en de Communistische Partij, met een paar kanttekeningen bij De Leon's Socialist Labour Party en bij de trotskisten.
Marxistische en sociaal-democratische ideeën in Amerika kwamen voort uit de eerdere populistische en vakbondsbewegingen in de jaren 1870. In 1876 werd de Arbeiderspartij gevormd die volgend jaar de Socialistische Arbeiderspartij werd. De ideeën, deels van Marx en deels van Lassalle, kwamen van vluchtelingen uit Duitsland. Twintig jaar later nam de SLP onder invloed van De Leon een meer onverzoenlijk standpunt in, hoewel er zelfs vandaag (afgezien van het syndicalisme) sporen zijn van pre-marxistische ideeën zoals arbeidstijdbonnen en de uitdrukking "het volledige product van zijn arbeid". . De Leon introduceerde een nieuwe - en belangrijke - suggestie in de socialistische discussie. Hij voerde aan dat een socialistische partij geen programma van "onmiddellijke eisen" mag hebben. Hij was ook van mening dat de stemming de weg was naar politieke macht. Deze ideeën hadden veel steun onder die sectie van de Sociaal-Democratische Federatie in Groot-Brittannië die in 1904 de Socialistische Partij van Groot-Brittannië zou oprichten.
Bij de oprichting van de Socialist Party of America in 1900 was er een groep die "impossiblist" werd genoemd omdat ze tegen een hervormingsprogramma waren. Hoewel er voor de Eerste Wereldoorlog altijd een minderheid in de SPA was die dit standpunt innam, deed de partij dat zelf nooit. Er was een aanzienlijke gedachtewisseling tussen compromisloze socialisten in Amerika, Groot-Brittannië en Canada. Bell vindt een van hun argumenten vreemd. Hij zegt dat een nieuw lid van de SPA onder meer “aangevallen zou worden door 'impossibisten' die hem vertelden dat een strijd tegen belastingen als een politieke kwestie zinloos was omdat de arbeiders geen belasting betaalden”. We kunnen hier alleen op ingaan door te zeggen dat de opvatting dat belastingen geen last zijn voor de arbeiders zowel door Ricardo als door Marx en Engels werd gehuldigd.
De SLP, onder De Leon, had het altijd bij het verkeerde eind in de vakbondskwestie. In 1896 hadden ze ‘socialistische’ vakbonden opgericht in tegenstelling tot de pure en eenvoudige vakbonden van Samuel Gompers, maar ze gaven de arbeidersbeweging expressieve uitdrukkingen als ‘labour fakir (of faker)’ en ‘labour lieutenants of the capitalist class’. .
Het topjaar voor de SPA was 1912, toen Debs zes procent van de presidentsverkiezingen behaalde en één lid in het Congres werd gekozen. Daarna was het helemaal achteruitgang. Veel van de schrijvers en anderen die de partij hadden gesteund, deserteerden naar Woodrow Wilson, vooral toen Amerika in de oorlog kwam. De SPA en de IWW, tot hun verdienste, waren tegen de oorlog en werden meedogenloos opgejaagd door de regering. Veel van hun leden, waaronder Debs, werden in de gevangenis gegooid. De partij bestond inmiddels grotendeels uit migranten uit Oost-Europa die in 1917 door de Russische revolutie werden overrompeld. Maar het was 1919 voordat alle pro-bolsjewieken de SPA hadden verlaten.
Na de dood van Debs in 1926 viel de leiding van de partij in handen van Morris Hillquit en Norman Thomas. Thomas, een christelijke pacifist en moralist, symboliseerde de SPA, hoewel er velen bleven zoals Hillquit die nog steeds beweerden marxisten te zijn. Vanaf nu doet de SPA je denken aan de ILP in Groot-Brittannië: volledig in de war over elke kwestie, lijdend aan aanvallen van infiltratie door communisten en trotskisten, een dubbelzinnig standpunt innemen over de oorlog, kleiner en kleiner worden en de hoogste vakbondsleden zien vertrekken naar andere grotere partijen.
De Communistische Partij was een pathetische maar tegelijkertijd wrede menigte wiens capriolen tegen de arbeidersklasse goed worden samengevat door twee zinnen bedacht door de SLP (die ze doorzag, zo niet door Rusland): Burlesque Bolsheviki en William Zig-Zag Foster . In de jaren dertig trok het veel bekende namen aan, hoewel de meesten van hen de Moskouse processen niet konden slikken. Tijdens een patriottische fase voor de oorlog probeerde de CP te laten zien dat ze een goede oude Amerikaanse partij was door burgerlijke helden als Jefferson en Lincoln te prijzen. Na 1941 steunde het de oorlog enthousiast, zozeer zelfs dat het in 1944 op bevel van Stalin zichzelf ontbond! Dit werd later teruggedraaid en de arme Earl Browder werd gedwongen over de plank te lopen. Eind jaren veertig werd de CP vervolgd en uiteindelijk ondergronds gedreven. Pas onlangs is het opnieuw opgedoken om de Democratische Partij krachtig te steunen.
Bell's boek is interessant, maar het moet gelezen worden in samenhang met de uitgave van de Westerse socialisten(Nr. 4, 1966) ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de oprichting van onze begeleidende partij, de World Socialist Party of the United States, voor een socialistische analyse.
Adam Buick
