Inleidende opmerking. Deze tekst, gepubliceerd in het Russisch hier, op de website van de Russische afdeling van de International Workers' Association, is geschreven door een tienerscholier in een kleine stad in het Verre Oosten van Rusland. De illustratie toont mensen die in de rij staan om een Z te vormen – een symbool van steun aan de “speciale militaire operatie” in Oekraïne.
De autoriteiten duwen het idee van liefde voor het moederland in de hoofden van het gewone volk, presenteren het idee in een uiterst perverse vorm, met alle gevolgen van dien... Er zijn uitingen van haat en geweld tegen andere volkeren, nationaal conservatisme, chauvinisme . Autocratische tendensen in de samenleving nemen toe, waardoor in de praktijk geleidelijk een menselijke gemeenschap ontstaat die verscheurd wordt door 'etnische' tegenstellingen. Sommige mensen nemen het op tegen anderen, vaak ongeacht verwantschap en gelijkenis van afkomst.
Dit is hoe een echte sociale catastrofe wordt gecreëerd om een machtsmonopolie van parasieten in stand te houden die de werkende mensen aan hun wil willen onderwerpen, waardoor ze worden afgeleid van het begrijpen van de werkelijke stand van zaken in het land. Mensen worden als kleine katjes die nergens heen kunnen zonder hun moeder, of om cynischer te zijn, ze worden onvrije, gedupeerde slaven, die uiteindelijk zielloze amorele radertjes blijken te zijn wiens doel in het leven is om onder onmenselijke omstandigheden te werken. Zulke mensen zijn van binnen volledig verpletterd en van buitenaf afgesloten.
Onze hoofdpersoon, laten we hem Petya noemen, 15 jaar oud, geboren in het Verre Oosten in een kleine stad, komt uit een arbeidersgezin, voelt zich aangetrokken tot linkse ideeën en is actief geïnteresseerd in de geschiedenis van de USSR en vele andere 'socialistische staten'. ”, zowel het communisme als het marxisme, actief tegen het kapitalisme, gezien het een achterhaalde economische formatie. Toen de Russisch-Oekraïense oorlog begon, sprak Petya, zoals het een linksist betaamt, natuurlijk vanuit klassenposities en zei dat deze oorlog een conflict is voor de herverdeling van invloedssferen tussen de Russische en westerse bourgeoisie, en ook dat de ambities van “ onze heersende klasse is in tegenspraak met de belangen van gewone arbeiders. Dat alle kosten van de oorlog op de schouders van gewone arbeiders zullen vallen. Asociale maatregelen zoals pensioenhervormingen zullen met hernieuwde kracht beginnen. Al die weinige vrijheden die burgers hebben, zullen nog meer afnemen, tot ze volledig uitsterven. Natuurlijk zullen de relaties tussen Russen en Oekraïners uiteindelijk verslechteren, waardoor er een diepe kloof tussen hen ontstaat.
En waar is het voor? Omwille van wat vage “denazificatie” en “demilitarisering”, met een mengeling van slogans over het beschermen van de “Russische wereld”, die slechts “stof in de ogen” zijn om hun roofzuchtige, imperialistische bedoelingen te rechtvaardigen. Ze zijn zich er terdege van bewust dat de elite dit conflict nodig heeft om hun invloed steeds meer te versterken, zowel in het land – door geweld en uitbuiting van arbeiders – als daarbuiten, door dubieuze avonturen, waaronder de “speciale militaire operatie” op het grondgebied van Oekraïne. Natuurlijk kon de hoofdpersoon niet anders dan zich uitspreken tegen de oorlog, die niet voldeed aan de behoeften van de werkende bevolking van Rusland.
Het eerste verhaal: een klas
Begin maart, op de laatste dag van de werkweek, op vrijdag, werd op zijn school een les van een uur gegeven over het gewapend conflict tussen Rusland en Oekraïne. Deze gebeurtenis combineerde ideologische opvattingen als nationaal conservatisme, patriottisme met een vleugje chauvinisme, Russisch nationalisme en natuurlijk de beschavende rol van Rusland bij de bescherming van de broederlijke Volksrepublieken Lugansk en Donetsk.
Het leek veel op een verbale prestatie. Volgens de leraar vecht Rusland tegen het sluwe Westen en pleit het voor een 'multipolaire wereld'. Oekraïners, Wit-Russen en Russen zijn, zo lijkt het, bijna één natie met kleine eigenaardigheden. Het waren de "verdomde bolsjewieken" die Oekraïne en zijn cultuur creëerden door het beleid van indigenisatie te implementeren, waardoor volkeren van vergelijkbaar bloed werden vervreemd. Daarna stortte de USSR in, waarin alle naties één geheel vormden. En nu ontketende het onafhankelijke Oekraïne een volwaardige terreur tegen de Russisch sprekende bevolking, en aan het hoofd van deze terreur stonden natuurlijk de Oekraïense nationalisten die de Sovjetregering niet had kunnen afmaken. Ondertussen besloot het "beest", vertegenwoordigd door westerse staten, om "arm Rusland" te omsingelen door zijn invloed in Oost-Europa uit te breiden, wat in strijd was met de niet-bestaande overeenkomst tussen de Sovjets en de Verenigde Staten over niet-uitbreiding van de NAVO. Het hoogtepunt van deze trends was de Euromaidan, waardoor neonazi's de macht overnamen in Oekraïne en het land meesleurden in organisaties die vijandig stonden tegenover Rusland. Rusland is natuurlijk een vredestichter die probeert de fascistisering van Oekraïne te stoppen door het terug te brengen naar een pro-Russische oriëntatie, omdat verwante volkeren beter af zijn als ze bij elkaar blijven. De annexatie van de Krim, samen met de confrontatie in de Donbas, zijn de bescherming van het Russische volk tegen rechtsradicalen en liberaal denkende autoriteiten in Kiev.
Samenvattend wat we hoorden, kunnen we zeggen dat er op dit coole evenement in platte tekst werd gezegd dat wij, gewone burgers, de "broodambities" van "onze" regering, die haar imperialistische invloedssfeer in het land wil uitbreiden, zouden moeten steunen. wereld. Wat, zoals u begrijpt, wordt gepresenteerd als de bevrijding van Oekraïne van het "Banderite-westerse juk", de bescherming van ons "Grote Moederland" tegen externe vijanden.
De hoofdpersoon was duidelijk niet blij met zulke verbale wendingen. Er waren nogal gemengde gevoelens in de klas. Toen bijvoorbeeld Petya, die naast een van zijn klasgenoten zat, eindelijk werd gevraagd wat hij van de gebeurtenis vond, antwoordde hij in de trant van: "Dit is allemaal complete onzin!" Een andere klasgenoot vroeg: "Dus we kregen schattige, pluizige dingen te zien en werden vervolgens afgescheept met onzin?" Waarop Petya antwoordde: "Ja, zo is het." Maar als we het hebben over de hele domme klasse, dan moeten we toegeven dat de meerderheid waarschijnlijk "het aas heeft gegrepen" aan deze propagandahaak, zonder zelfs maar na te denken over hoe ze hen probeerden voor de gek te houden.
De overige twee verhalen zijn kleinschaliger maar vrij onthullend.
Het tweede verhaal: gesprek met geestelijken
Op een dag, toen we samen met twee klasgenoten gingen poëzie schrijven voor een van de wedstrijden in een klein gebouw bij de kerk, kwamen we in contact met twee kleurrijke persoonlijkheden. Het bleken een man en een vrouw te zijn die, te oordelen naar hun uiterlijk, een of andere positie bekleden in de Russisch-Orthodoxe Kerk (ROC). Ze spraken in deze trant: “Ondanks de moeilijke situatie in de wereld, moeten we onze troepen veel succes wensen bij het bevrijden van Oekraïne van het fascisme, en ook de figuren herinneren die van hun vaderland hielden en die begrepen.”
Eerlijk gezegd was het op de een of andere manier zelfs vreemd om van vertegenwoordigers van de kerk te horen over de juistheid van de gewapende methode om het conflict tussen Oekraïne en Rusland op te lossen, gekruid met burgerlijk patriottisme. Tegelijkertijd zou dit ons niet moeten verbazen, want van oudsher zijn grote religieuze instellingen zoals het ROC de steunpilaar van de autoriteiten, meestal de meest reactionaire organisaties van de samenleving, die alle aspiraties van het volk verstikken.
Het derde verhaal: politieke informatie
Het laatste incident vond plaats op politieke informatie, toen veel klassen zich in de aula verzamelden om te luisteren naar een vrouw die, zo te zien aan haar uniform, waarschijnlijk van een of andere wetshandhavingsinstantie was. Ze hield de volgende toespraak: “Wat is extremisme? Dit is wanneer mensen gewelddadige acties organiseren gericht tegen de staat en om hun doelen te bereiken. Waar vaak terrorisme in terugkomt. Er zijn veel van dit soort organisaties waarvan de ideologie neonazisme is. Door een bepaald protestevenement te organiseren, proberen ze via dezelfde sociale netwerken actief jongeren erbij te betrekken. Wees daarom voorzichtig met dergelijke beroepen, want jullie, minderjarigen, kunnen zomaar worden opgepakt en naar het politiebureau worden gestuurd, waarbij je je ouders beboet omdat je als persoon onder de 18 jaar geen plaatsen mag bezoeken waar dit soort acties plaatsvinden. En in het algemeen is het beter om niet deel te nemen aan protesten gericht tegen de autoriteiten, omdat je jezelf kunt verwonden, je reputatie kunt ruïneren, uiteindelijk niets kunt bereiken, al je krachten kunt verspillen en met niets achterblijft.”
Petya was vooral verbaasd over de bewering dat alle "extremisten" natuurlijk nazi's, nationalisten, fascisten, enz. zijn. Linkse activisten die hun rechten en vrijheden verdedigen, actief van hen worden afgenomen door de autoriteiten, en een vakbond, protest, verklarende informatiestrijd, bestond duidelijk niet voor haar. Ook de overtuiging dat alles altijd vreedzaam en zonder geweld kan worden opgelost, is op zichzelf een leugen. Zo gebeurt het niet.
Triest nawoord
Het probleem is dat er nu in Rusland geen grote kracht is die de belangen van de arbeiders vertegenwoordigt. De oppositie wordt vertegenwoordigd door dezelfde rooskleurige sociaal-democraten als de organisaties van Gennady Zyuganov, Sergei Mironov en dergelijke. Ze zijn tenslotte niet gericht op een echte machtsovername, ze blijven slechts de "linkerhand" van het regime en symboliseren de illusoire democratische confrontatie van partijen met verschillende ideologieën. Tegelijkertijd verstikken diezelfde quasi-populaire partijen, paradoxaal genoeg, alle initiatieven van onderaf die gericht zijn op het verbeteren van de levenskwaliteit van de werkende bevolking.
De bevolking is nu dermate verarmd dat de strijd om verlichting van hun situatie vaak verandert in een strijd om het laatste stukje brood. In Rusland is een dictatuur gevestigd van politici die zich alleen bekommeren om hun eigen verrijking en persoonlijke situatie... De autoriteiten willen alle hefbomen van druk in handen nemen, doen wat ze willen, "bommen leggen onder Rusland", het verdelen in verschillende afzonderlijke economische en politieke provincies, waardoor de status van Rusland als de periferie van het Westen – de landen van de kapitalistische kern – wordt versterkt, eigenlijk zonder “etnische” kwesties op te lossen en op geen enkele manier de gelaagdheid te stoppen, niet alleen tussen de armen en de rijken, maar ook tussen de rijke en de middenlaag. Deze autoriteiten zetten hun beleid voort om een politiestaat te vormen, terwijl ze tegelijkertijd het land meesleuren in campagnes die totaal vreemd van opzet zijn en die natuurlijk dienen om de positie van 'onze' bezitters te versterken en de arbeidersklasse te verzwakken.
Er is een belangrijke vraag die de hoofdpersoon kwelt: "Waarom"? Waarom was het eigenlijk nodig om dit allemaal te vertellen aan degenen die hier in het Verre Oosten wonen? In een regio waar de autoriteiten volledig brutaal zijn geworden door het invoeren van een autocratisch regime, vriendjespolitiek. corruptie en vernietiging van de Sovjet-erfenis. Eerbiediging van de rechten en plichten van het individu is hier al lang een formaliteit. En alle alternatieve opiniebronnen worden gebroken en aan flarden gescheurd. Om over de administratieve rompslomp nog maar te zwijgen.
Er ontstaat een bepaald beeld van de stand van zaken. Het blijkt dat het idee van "gemakkelijk patriottisme" hand in hand gaat met nationalisme, overal wordt geïmplanteerd en doordringt in absoluut elke laag van de samenleving. Andersdenkenden, of mensen met andere functies, staan onder enorme druk met dreigementen van ontneming van economische vrijheden, politieke vervolging en strafrechtelijke vervolging. En de beslissingen die vanuit Moskou worden genomen hebben niets te maken met nationale doelen op het gebied van veiligheid, ideologisch antiwestersisme, verzet tegen neonazisme en dergelijke. "Degenen uit Moskou" laten zich in de eerste plaats leiden door hun egoïstische en bekrompen bedoelingen, die Rusland lang geleden in een groeiende hoop afval hebben veranderd, zonder de essentie van het probleem op te lossen, het aan anderen over te laten, in de overtuiging dat alles zal worden opgelost op zichzelf en het is helemaal niet de moeite waard om je er zorgen over te maken.
Het meest trieste is dat de mensen nogal onverschillig staan tegenover alles wat er gebeurt. De bevolking leeft apolitiek, maakt zich geen zorgen over de actualiteit en leeft in overeenstemming met hun dagelijkse routine. Het is het probleem van de onwil om met je eigen verstand te denken, die sterke verhalen die “van boven komen” voor de echte waarheid aannemen, dat een combinatie van onwetendheid en domheid in de hoofden van de bevolking veroorzaakt. Dit alles versterkte het culturele, economische, politieke en sociale primaat van de plutocraten. De huidige sociale enquêtes bevestigen alleen maar de opkomende negatieve trend in de moderne Russische samenleving, wat eens te meer de ernst van de problemen aantoont. De heldere straal in deze pikkedonker blijft politieke verlichting onder de mensen, het opbouwen van hun organisatiepotentieel, het begrijpen van hun klassenpositie en interesse. Zonder welke sommige slaven van de ene slavenhouder gedoemd zijn om te vechten met de slaven van een andere slavenhouder.
