In het laatste nummer van de Wereld socialist, legden we clausule twee van de beginselverklaring van de World Socialist Movement uit, die gaat over de klassenstrijd – het conflict tussen beide economische klassen van het kapitalisme. In dit nummer gaan we dieper in op clausule drie, waarin staat:
Dit antagonisme kan alleen worden opgeheven door de arbeidersklasse te bevrijden van de heerschappij van de masterclass, door de productie- en distributiemiddelen om te zetten in gemeenschappelijk eigendom van de samenleving en door hun democratische controle door het hele volk.
Het antagonisme waarnaar wordt verwezen is natuurlijk de klassenstrijd, de arbeidersklasse is het proletariaat en de masterclass is de bourgeoisie. De enige legitieme manier om te overleven van de arbeidersklasse is de verkoop van hun arbeidskracht aan de bourgeoisie, die leeft van een deel van de meerwaarde die wordt gewonnen uit de meerarbeid van de arbeidersklasse. Omdat de enige andere optie van een proletariër is om misdaad te plegen, van andermans inkomen te leven of te verhongeren, worden ze economisch gedwongen tot loonslavernij – om economisch gedomineerd te worden door de bourgeoisie. Zoals gezegd in het vorige artikel, geeft lobbyen kapitalisten ook politieke dominantie over arbeiders. Deze economische en politieke overheersing door de kapitalistische klasse – de dictatuur van de bourgeoisie – is gebaseerd op hun privébezit van de productiemiddelen.
Deze gewoonte van individueel eigendom van de productiemiddelen, dat in de praktijk collectief eigendom wordt van een superminderheid van mensen, is de wortel van alle op klassen gebaseerde productiewijzen, inclusief het kapitalisme. Dit minderheidsbelang maakt een directe en bijna volledige autocratie over het arbeidsproces mogelijk, tot en met wanneer en hoe lang werknemers een toiletpauze kunnen gebruiken. Afgezien van het arbeidsproces hebben kapitalisten tot op zekere hoogte ook een indirecte autocratie over arbeidswetten, wederom via staatslobbyisten. Deze opstelling creëert een diametrale tegenstelling in klassenbelangen, wat klassenantagonisme en dus klassenoorlog tot gevolg heeft. De enige manier om een einde te maken aan deze klassenoorlog en de heerschappij van de bourgeoisie, is de klassen volledig af te schaffen door privé-eigendom te onteigenen, wat iets anders is dan persoonlijk eigendom, aangezien het niet rechtstreeks voor persoonlijk gebruik bestemd is.
Door privé-eigendom af te schaffen en alles om te zetten in gemeenschappelijk eigendom, zouden we het fundament van het kapitalisme zelf uitroeien. Er zou geen dictatuur zijn van een van beide economische klassen, aangezien economische klassen niet kunnen bestaan in een samenleving die alle natuurlijke hulpbronnen en productiemiddelen van de aarde erkent als het gemeenschappelijk erfgoed van de mensheid, net zoals we al doen met de volle zee via het Zeerechtverdrag en de kosmische ruimte via het Kosmische Ruimteverdrag. Zonder klassen zou er geen staat zijn, aangezien een staat slechts een middel is voor de ene klasse om de andere te onderdrukken. Zonder privébezit zouden er geen geld, goederen, lonen of landen zijn, aangezien ze daar allemaal uit voortkomen. Zonder een van deze zou economische en politieke overheersing niet eens mogelijk zijn en natuurlijk ook geen klassenstrijd, waardoor echte democratische controle over de middelen om het leven te reproduceren mogelijk is.
Met dat gezegd zijnde, is het belangrijk om te verduidelijken dat een land met een "voorhoede"-staat die beweert de productiemiddelen te bezitten namens het proletariaat, betekent noch dat de productiemiddelen democratisch worden gecontroleerd, noch dat de arbeidersklasse geëmancipeerd is. Zeker wanneer onafhankelijke vakbonden, stakingen en oppositiepartijen in de praktijk werden of worden onderdrukt. Het socialisme zou een directe democratie zijn, die Leninistische staatswetgevers nooit hebben gehad. Arbeiders werden in geen van deze staten geëmancipeerd, wat buitengewoon duidelijk is sinds stakingen in de eerste plaats plaatsvonden, maar des te meer omdat stakingen in sommige gevallen aan banden werden gelegd of volledig werden verboden. Zonder dat allemaal te erkennen, zullen we niet eens een duidelijk idee hebben van hoe het socialisme eruit zal zien, laat staan hoe we daar moeten komen.
In het volgende nummer behandelen we Principe Vier, dat het belang van arbeidersemancipatie verduidelijkt, ongeacht ras en geslacht.
