Uit de uitgave van oktober 1932 van De socialistische norm
De twee grote burlesque-shows die onlangs in Chicago werden gehouden, behoren nu tot het verleden: de conventies van de twee belangrijkste politieke partijen in de Verenigde Staten om hun respectievelijke kandidaten voor te dragen voor de ambten van president en vice-president, en om hun respectieve platforms te omlijsten met die elke partij hoopt de politieke macht te grijpen bij de komende verkiezingen in november.
Een belangrijke reden waarom deze conventies in die stad werden gehouden, is dat de bedrijfsorganisaties van Chicago via hun Kamer van Koophandel zowel de Democratische als de Republikeinse partij een aansporing van 100,000 dollar aanboden om de onkosten te dekken. Dit werd gedaan omdat de zakelijke belangen van de stad van de "Jungle" in deze conventies een middel zagen om meer zaken voor zichzelf te doen. De stadsvaders van Chicago besloten er dubbel zeker van te zijn dat hun investering winst zou opleveren door beide partijen te vragen hun bijeenkomsten zo lang mogelijk te verlengen.
De shows begonnen, zoals de meeste shows, met veel eerdere publiciteit. Er ontbrak niets: fanfarekorpsen, badende schoonheden en natuurlijk de toverbinders, zowel religieus als politiek. '
De congressen volgden elkaar op met een tussenpoos van een paar dagen, beide introduceerden hun zaken met de hulp van een begeleidende luchtpiloot die, als de agent van de Heer, deze alomtegenwoordige maar onzichtbare partij verzocht om zijn goddelijke wijsheid te lenen aan degenen die waren bijeengeroepen voor de belangrijke missie die ze op het punt stonden uit te voeren. Maar volgens sommige rapporten zou het verzoek van de luchtpiloot nooit de hemelse verblijfplaats hebben bereikt, want er wordt gezegd dat de voorzitter van een van deze bijeenkomsten verklaarde dat hij niet kon zien hoe God zijn deel van het werk zou kunnen doen. met zo'n hels lawaai onder de afgevaardigden.
Bij het selecteren van hun kandidaten voor een ambt en het opstellen van hun politieke platformen houden de afgevaardigden, afgezien van de incidentele kreten, hun ogen gericht op de politieke horizon en schatten ze de vooruitzichten op het veroveren van een politiek ambt in. De genomineerden die zijn geselecteerd voor President en Vice-President zijn personen van wie de afgevaardigden denken dat ze de meeste stemmen zullen krijgen op basis van hun "persoonlijkheid" en reputatie.
De Republikeinen kozen Herbert Hoover en Charles Curtis, de huidige zittende ambtsdragers, terwijl de Democraten Franklin D. Roosevelt, gouverneur van de staat New York, en Nance Garner, vertegenwoordiger van Texas en voorzitter van dat Huis, kozen om deze twee banen te vervullen. .
Toen de partijen hun vaandeldragers hadden uitgekozen, was de volgende taak om de kiezers om hen heen te verzamelen. Er moest een platform worden opgezet volgens het "bijen en honing"-principe om de kwesties te selecteren die de kiezers al bezig houden.
De vraag hoe de 'welvaart' kan worden hersteld, leeft vooral in de hoofden van de kiezers, en beide partijen stellen hun platforms dienovereenkomstig in.
Voor een groot deel van de arbeidersklasse betekent 'welvaart' weer een baan kunnen krijgen. Voor de kapitalistenklasse betekent het de belofte van meer winst.
Een andere reden waarom de verschillende kapitalistische groeperingen zo verlangen naar politieke macht is hun wens om inspraak te hebben bij het verhogen van belastingen.
Met miljoenen loonslaven zonder middelen om hun energie te verkopen, en dus beroofd van de eerste levensbehoeften, bestaat altijd het gevaar dat deze hongerige hordes kapitalistische eigendommen aanvallen. De kapitalisten beseffen dit en zijn gedwongen om een soort voorziening te treffen voor deze potentieel gevaarlijke slaven, door een deel van de rijkdommen die ze van de slaven hebben gestolen, terug te geven in de vorm van broodlijnen, gaarkeukens, doles, en dergelijke. De New York Dagelijkse spiegel bracht dit aspect als volgt naar voren:
"Enorme voedselreserves besteld voor behoeftigen", "Gouverneur plant leningfondsen voor inactiviteit", "Predikers eisen remedie voor luiheid", "$ 6,000,000 rijden voor inactiviteit." Deze items staan verspreid over de voorpagina's van veel kranten in het land. En ze zijn slechts een magere indicatie van de ellende en onrust die miljoenen ervaren.
Weinig rijke mensen zouden nu moeten geven 'totdat het pijn doet'. Ze zouden moeten geven uit zelfbehoud.
Toen particuliere liefdadigheid onvoldoende bleek, moesten de autoriteiten tussenbeide komen en voorzieningen treffen uit middelen die al waren uitgeput als gevolg van de dalende opbrengst van de bestaande belastingen - een kenmerk van elke handelsdepressie.
Dientengevolge wenden veel kapitalisten en hun politieke vertegenwoordigers zich tot de "drankkwestie" en zien hierin de "magische vloeistof" die in goud zal veranderen. Velen van hen die nog maar een paar jaar geleden in alcohol 'de ontaarding van een natie' zagen, zien er nu levengevende eigenschappen in. Maar ze zijn niet unaniem in hun toejuiching voor 'lichte wijnen en bieren'. Er zijn er onder hen die, hoewel ze graag een heropleving van de drankhandel zouden zien vanwege de inkomsten die daaruit kunnen worden verkregen, als professionele politici ook het gevaar inzien hun sinecures in gevaar te brengen door de “drys” tegen te werken. ” Dit is zeer merkbaar in de Republikeinse Partij, en als gevolg van een dergelijke toestand resulteerde de houding van de partij ten aanzien van de drankkwestie in een "straddle" - Staatsoptie.
Dit was het belangrijkste onderdeel van de conventie van de Republikeinse Partij, en de rest was gewijd aan welsprekendheid en wat paardenspel. Er werd veel gesproken over de noodzaak van een 'nieuw spiritueel ontwaken' en de 'realisatie van nieuwe waarden', naast tal van andere even lege abstracte praatjes die snel zullen worden vergeten in de hitte van de verkiezingscampagne.
De Democratische conventie kwam bijna solide uit voor de intrekking van het 18e amendement (wat werd verwacht van de partij die in de noordelijke en oostelijke staten al lang "nat" is). Ze verwachten van de andere grote partij veel stemmen te krijgen van degenen die ontevreden zijn over het standpunt van die partij in deze kwestie.
De Democraten hielden zich ook bezig met het belastingprobleem en waren het er unaniem over eens dat de intrekking van het 18e amendement en bijgevolg de legalisering van de bier- en wijnverkoop de uitweg was uit deze kapitalistische moeilijkheid. "Laat de brouwers betalen", is de democratische slogan, en als de brouwers betalen, wordt een deel van de belastingdruk op hun schouders gelegd. We mogen ook niet vergeten dat met de legalisering van de verkoop van lichte wijnen en bier, de uitgaven van de regering voor haar leger van "snoopers" en "krukduiven" die nu bezig zijn met pogingen om het 18e amendement af te dwingen, zullen worden weggevaagd. Na veel gejuich, veel gezang en, naar we vermoeden, een beetje voorbijgaan van de 'kop die proost' in de beslotenheid van hotelbadkamers, kwam er een einde aan de conventie van de Democratische Partij.
Voor de arbeiders valt er niets te kiezen tussen deze twee partijen. Ze staan allebei voor het kapitalisme. Het is aangetoond dat veel kapitalisten beide partijen steunen, en er is bewijs geleverd in de pers dat beide partijen geld uit dezelfde bronnen halen. De kapitalisten die beide partijen tegelijkertijd financieren, willen er dubbel zeker van zijn dat welke partij dan ook politieke macht krijgt, hun specifieke belangen zullen worden behartigd.
De heersende klasse weet dat ze, om politieke macht te verkrijgen, de hulp van de arbeidersklasse nodig heeft, aangezien deze klasse numeriek de sterkste is. Deze conventies, met al hun publiciteit, maken deel uit van de middelen om bij de arbeidersklasse een zekere belangstelling voor politieke activiteit op te wekken. Dus de kapitalistische politici brengen op dergelijke congressen de verschillende kwesties ter sprake - sommige zijn van belang voor arbeiders - en proberen vervolgens met de hulp van hun professionele betoveraars en schrijvers de arbeiders op een zijspoor te krijgen en de sympathie van de arbeiders op te wekken - en hun stemmen te krijgen.
De omstandigheden van de arbeidersklasse komen voort uit de sociale verhoudingen in de moderne samenleving. Deze klasse wordt noodgedwongen gedwongen een bepaalde vaste relatie met de kapitalistenklasse aan te gaan. Aangezien de laatstgenoemde klasse de productiemiddelen bezit - de middelen voor levensonderhoud - is de arbeidersklasse gedwongen haar energie aan de eigenaars te verkopen om toegang te krijgen tot de middelen voor levensonderhoud. In ruil voor hun energie krijgen de arbeiders loon. Door deze toestand bestaat er armoede en ellende onder de arbeiders.
De controle over het regeringsapparaat, inclusief de strijdkrachten, is essentieel voor de kapitalisten of de klasse van bezitters om hen in staat te stellen om te gaan met de problemen waarmee zij worden geconfronteerd.
Er is bijvoorbeeld de noodzaak voor de kapitalistische klasse van de Verenigde Staten om zichzelf te beschermen tegen de aantasting van kapitalisten van andere landen die zouden kunnen proberen zich "in te spannen" op de domeinen van het land van onze meesters. Opnieuw worden nieuwe markten gezocht om de overtollige producten te verkopen die de beperkte koopkracht van de Amerikaanse arbeiders hen niet in staat zal stellen te kopen. Deze strijd om de markten is levendig onder de verschillende kapitalistische nationale groepen over de hele wereld. Wie de markten zal krijgen, bepaalt vaak zelf in welke groep de sterkste strijdmacht kan worden verzameld, en wanneer het bedrog van de diplomatie faalt, beslist de kracht van de bewapening.
Dan is er weer de strijd tussen de arbeiders en de kapitalisten over de verdeling van de door de arbeiders geproduceerde rijkdom. Hoe meer het kapitalistische systeem zich ontwikkelt, des te duidelijker worden de tegenstellingen tussen de twee klassen, en daarmee de waarschijnlijkheid van periodieke uitbarstingen van industriële strijd.
Naarmate het begrip van de arbeiders groeit, neemt ook de moeilijkheid toe om hun onvrede te onderdrukken. Om hiermee om te gaan zijn er, behalve het reguliere leger en de marine en de luchtmacht, ook organisaties als de "Nationale Garde", het "Citizens' Military Training Corps", enz. Daarnaast hebben we de politiediensten en particuliere agentschappen zoals de "Burns" en "Pinkertons", die allemaal worden gebruikt om de kleinere opstanden van arbeiders te onderdrukken, en die ook worden gebruikt als spionnen en ontlastingsduiven om die arbeiders die zich tegen hun wil willen organiseren uit te roeien en te ontslaan. benauwende omstandigheden.
Nog een ander kapitalistisch probleem is het bestaan van de 'criminele' elementen die dit sociale systeem zo vrijelijk kweekt. De onzekere omstandigheden van de arbeidersklasse, en zelfs van enkele van de kleinere kapitalisten, demoraliseren velen om te proberen te leven met middelen die in strijd zijn met de kapitalistische eigendomswetten.
Wat hierboven is geschreven, toont aan dat de kapitalisten, om hun systeem te besturen, een regering nodig hebben die hen in staat stelt hun soort orde af te dwingen, zodat de voorwaarden die essentieel zijn voor de uitbuiting van de slavenklasse kunnen worden voortgezet. Zodoende zijn ze bereid grote sommen geld uit te geven, oplopend tot vele miljoenen dollars, om verkiezingen te winnen. Toch weten we dat het niet uitmaakt welke kapitalistische partij de macht van de regering verkrijgt, hun hoogste belangen als klasse zullen worden gediend. Er zijn individuele en groepsverschillen, maar in wezen zijn al deze verschillen niets als het verschil tussen kapitalist en arbeider op de voorgrond treedt. Dan wordt het gemeenschappelijke doel van de kapitalistische klasse getoond, en dat is het huidige sociale systeem in stand te houden.
Het moet voor alle arbeiders duidelijk zijn dat de arbeidersklasse, als ze wil ontsnappen aan de ellende van het kapitalisme, eerst haar klassenpositie moet begrijpen en vervolgens een socialistische politieke partij moet oprichten met als doel de macht van de regering te veroveren om socialisme te introduceren.
Dit is de enige oplossing voor de economische problemen van de arbeidersklasse. Al het andere zal hen nog steeds loonslaven maken.
Taffy Brown (Socialistische Arbeiderspartij van de Verenigde Staten)
