Donald Trump paradeert nog steeds op het Amerikaanse politieke toneel. Het lijkt waarschijnlijk dat hij zich in 2024 opnieuw kandidaat zal stellen voor het presidentschap. Dit artikel gaat in op een belangrijk aspect van zijn populaire aantrekkingskracht: zijn 'arbeidersimago'.
In 2018 verscheen een boek getiteld Trump, de blauwe-boorden-president. De auteur, financier Anthony Scaramucci, die in juli 2017 de directeur communicatie van het Witte Huis was, benadrukt de absurditeit van het imago dat hij zelf heeft helpen creëren door 'de miljardair arbeiderspresident' te kronen. Geen enkele dag is Trump ooit een arbeider of zelfs maar een bediende geweest. Zijn enige werkervaring voordat hij de politiek inging, was als handelaar in onroerend goed. Tijdens zijn ambtsperiode voerde hij consequent een beleid dat buitengewoon gunstig was voor het bedrijfsleven en de rijken.
En toch slaagde Trump er tot op zekere hoogte in om een beeld van zichzelf te creëren als een vriend van arbeiders. Hoe heeft hij deze verbazingwekkende prestatie volbracht?
Een ding dat hij deed dat enorm hielp, was het aanboren van de lange Amerikaanse traditie van anti-intellectualisme. Laat me uitleggen hoe dit werkt.
Vervang doelen
Het leven als loonslaaf – de vernedering van de bittere afhankelijkheid van een werkgever, de onvrijheid van het werk voor een baas, de eindeloze strijd om rond te komen, de druk van de concurrentie – zal ongetwijfeld onderdrukte of openlijke gevoelens van wrok, woede opwekken. , en vijandigheid. Politici en propagandisten voor de kapitalistische klasse proberen te voorkomen dat dergelijke gevoelens hun meesters raken door ze naar andere doelen te leiden.
Er zijn verschillende vervangende doelen beschikbaar. Buitenlandse mogendheden zijn een oude stand-by, net als etnische, raciale en religieuze minderheden. In een vorige artikel Ik besprak de retargeting van vijandigheid tegen uitkeringsontvangers of 'de armen', afgeschilderd als laffe parasieten die leven van een hardwerkende 'middenklasse'. Een ander vervangend doelwit waar 'rechtse' demagogen de voorkeur aan geven, zijn mensen met een hogere opleiding, academici en intellectuelen, die vaak op één hoop worden gegooid als 'de liberale intellectuele elite' (waardoor het bestaan van conservatieve intellectuelen wordt verdoezeld).
Richard Hofstadter, auteur van een klassieke studie over anti-intellectualisme in de Verenigde Staten,[1] spreekt over 'het wantrouwen van de traditionele zakenman jegens deskundigen die werkzaam zijn op een gebied buiten zijn controle, of het nu gaat om wetenschappelijke laboratoria, universiteiten of diplomatieke corps'. In feite oefenen kapitalisten zelfs op deze sferen een aanzienlijke mate van controle uit: over universiteiten, wetenschappelijke instituten en vele andere organisaties door middel van financiële steun en zetels in raden van toezicht, over diplomatie door middel van deelname aan gesloten fora zoals de Raad van Buitenlandse Zaken. Maar ongetwijfeld bezorgt iets minder dan volledige en directe controle hen enig ongemak. Ze zijn zich volledig bewust van zichzelf als heersende klasse, en alles wat buiten hun macht ligt, vormt een potentiële bedreiging voor hun positie.[2]
Een anomalie in de positie van de kapitalisten is dat ze ondanks hun enorme economische en politieke macht niet de sociale status of het prestige monopoliseren, die ook kunnen worden verworven door prestaties in wetenschap of kunst.[3] In sommige opzichten is dit een zwakte, maar het stelt kapitalisten in staat om de wrok van de bevolking te richten op intellectuele en culturele elites die zij als potentiële rivalen beschouwen.
Is het niet een beetje riskant voor leden van een extreem rijke en machtige elite om de kaart van anti-elitisme uit te spelen tegen andere elites? Zou het geen vragen kunnen oproepen over hun eigen anti-elitaire geloofsbrieven? Blijkbaar niet.
Over het algemeen zijn leugens overtuigender als ze een kern van waarheid bevatten. Zo verkrijgen sommige bijstandsgerechtigden door middel van fraude wel degelijk uitkeringen, hoewel hun sponzen nauwelijks te vergelijken zijn met het grove parasitisme van de kapitalisten die hen aanklagen. Ook hier werkt het aanstellen van intellectuelen tot zondebok, omdat de laagopgeleiden redenen hebben om een hekel te hebben aan degenen die hoger opgeleid zijn dan zijzelf. Ze worden kwalijk genomen vanwege hun pretenties van culturele, intellectuele en morele superioriteit, omdat ze neerkijken op mensen die hun eigen onderwijskansen ontbeerden. In het beste geval voelen ze zich betutteld, in het slechtste geval worden ze bespot en belachelijk gemaakt. Dit kan zelfs meer schade toebrengen dan economische uitbuiting.
De bijzondere aantrekkingskracht van Donald Trump op laagopgeleiden is in deze termen geanalyseerd door Janet McIntosh.[4] Ze bekritiseert commentatoren die de spot drijven met de stijl van Trump omdat deze niet gepolijst is en wordt gekenmerkt door ongeorganiseerde syntaxis, spel- en grammaticale fouten, eigenzinnig gebruik van interpunctie en hoofdletters, beperkte woordenschat en overmatig gebruik van versterkers [woorden als 'zeer'].
Dergelijke spot roept sympathie op voor Trump onder laagopgeleide kiezers, die zich misschien herinneren dat ze door sarcastische onderwijzers werden uitgelachen vanwege soortgelijke stilistische tekortkomingen.
Identiteitspolitiek
Dit brengt ons bij een andere reden waarom Trump in staat was om een imago van 'handarbeider' voor zichzelf te creëren. Het enige alternatief voor Trump en de Republikeinen dat wordt geboden door het tweepartijenstelsel en de bedrijfsmedia is het establishment van de Democratische Partij, vertegenwoordigd – zoals McIntosh opmerkt – door ‘liberale politici zoals Hillary Clinton’, die ‘de economische grieven, loononzekerheid en , en werk- en huisvestingsomstandigheden' van arbeiders, vooral blanke arbeiders, waardoor ze het Trump-kamp binnen werden gedreven.
Natuurlijk zijn er andere stemmen, buiten het establishment, waaronder de onze, die de problemen van de arbeiders niet negeren. Maar deze stemmen worden uitgesloten van de massamedia en worden zelden of nooit gehoord door de meerderheid van de Amerikanen. De vergaande alternatieven die ze bieden, lijken niet 'praktisch' of 'realistisch'.
Dit probleem wordt verergerd door de opkomst van de trend die bekend staat als 'identiteitspolitiek' en de spraakcode van 'politieke correctheid'. Deze trend houdt zich bezig met verschillende soorten sociale onrechtvaardigheid – vooral racisme, seksisme, de onderdrukking van seksuele minderheden en vooroordelen tegen gehandicapten. De reeks behandelde problemen is in de loop van de tijd uitgebreid en zal dat waarschijnlijk blijven doen. Er wordt getracht de verschillende vraagstukken te combineren volgens het principe van 'intersectionaliteit'.
Kwesties van klasse krijgen echter weinig aandacht in identiteitspolitiek. In het beste geval wordt 'classisme' getagd aan het einde van een lijst die begint met racisme en seksisme en heteroseksisme, bekwaamheid, leeftijdsdiscriminatie enzovoort omvat, zonder te erkennen dat klasse centraal staat in de hele structuur van sociale ongelijkheid. , het rooster waarop andere vormen van ongelijkheid worden gemeten. Gewoonlijk wordt klasse echter helemaal genegeerd, wat een grotesk vertekend beeld van de samenleving oplevert, zoals wanneer een behoeftige blanke heteroseksuele man als meer bevoorrecht wordt beschouwd dan een rijke zwarte lesbienne. In het slechtste geval versmelt identiteitspolitiek met de dominante cultuur in de aanbidding van kapitalistisch 'succes' en verafgoding van zwarte, vrouwelijke en homoseksuele beroemdheden die 'het hebben gemaakt'.
Veel arbeiders delen Trumps minachtende afwijzing van 'politieke correctheid'. Zoals McIntosh het uitdrukt, voelen ze zich beledigd als 'hoogopgeleide liberalen' aannemen dat ze bevooroordeeld zijn tegen niet-blanken, vrouwen of homo's, alleen maar omdat ze 'het nieuwe jargon niet kennen en geen voortreffelijke verbale gevoeligheid hebben ontwikkeld'.
Effectief verzet tegen demagogen als Trump zal nooit komen van 'liberaal links' van het establishment van de Democratische Partij en zijn tamme media, maar alleen van een beweging die de arbeidersklasse een echt alternatief biedt voor het kapitalisme.
Opmerkingen
[1] Anti-intellectualisme in het Amerikaanse leven, voor het eerst gepubliceerd in 1966. De meest recente editie is uitgebracht door Vintage in 2012.
[2] Het anti-intellectualisme van 'de traditionele zakenman' wordt echter niet gedeeld door hightech-ondernemers, die hoogopgeleid zijn en mogelijk bang zijn zelf het doelwit te worden van anti-intellectuele demagogie.
[3] Academische onderscheidingen zijn in sommige landen meer prestigieus dan in andere (bijvoorbeeld meer in Duitsland dan in de Verenigde Staten).
[4] Janet McIntosh en Norma Mendoza-Denton, red., Taal in het Trump-tijdperk: schandalen en noodsituaties, Cambridge University Press, 2020, blz. 9-18.
