Strikt genomen zijn de Verenigde Staten al in oorlog met Iran. Volgens de regels van het internationale recht was de drone-aanval waarbij generaal Soleimani en andere hooggeplaatste figuren om het leven kwamen, een oorlogsdaad. Iran zal nu wraak nemen op een Amerikaanse troef. Hoe lang kan dit waanzinnige tit-for-tat-spel doorgaan zonder een totale oorlog te ontketenen? De regio balanceert op de rand.
Voor Trump staan, zeker in een verkiezingsjaar, electorale overwegingen voorop. Zijn provocerende blunder is bedoeld om steun te mobiliseren van zijn 'patriottische' - dwz chauvinistische - basis. Het kan hem niet schelen dat het iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Zijn gedrag in het verleden suggereert echter dat zelfs hij geen totale oorlog wil. Totale oorlog betekent dat Amerikaanse soldaten in lijkzakken naar huis terugkeren, en dat is geen manier voor een president om zichzelf populair te maken. Het Iraanse regime kan niet winnen van de volle macht van de Verenigde Staten, maar het kan wel een behoorlijk hoge 'toegangsprijs' vragen: het zal niet afbrokkelen zoals de regering van Saddam Hoessein in Irak.
Desalniettemin kan Trump in een situatie terechtkomen waarin hij voelt dat hij geen andere keuze heeft dan opdracht te geven tot een massale aanval op Iran. Achter de schermen dringen zijn 'bondgenoten' in Israël, Saoedi-Arabië en de meeste Golfstaten er bij hem op aan om toe te slaan, hoewel de Europeanen hem klaarblijkelijk smeken om dat niet te doen. Maar het grootste gevaar schuilt in het enorme strategische voordeel dat naar de kant gaat die als eerste toeslaat. Gebruik ze of verlies ze! Dus zodra een van beide partijen tot de conclusie komt dat een totale oorlog niet langer kan worden vermeden, is het vrijwel zeker dat ze resoluut zullen optreden.
Een ogenschijnlijk doel van de Amerikaanse strategie is om de politieke situatie in Iran te destabiliseren met het oog op een eventuele 'regimeverandering'. In deze termen is het gedrag van Trump uiterst contraproductief. Hij heeft de grond onder de voeten van president Rouhani weggehakt door zijn verzoenende aanpak als nutteloos aan de kaak te stellen, waardoor hij de hardline-islamitische krachten versterkte.
Een ander doel van de Amerikaanse strategie is om de regionale invloed van Iran te verzwakken. Vanuit dit oogpunt is de strijdlust van Trump opnieuw contraproductief. Hier is het noodzakelijk om te begrijpen wat er naast de deur gebeurt - in Irak.
De Iraakse regering die voortkwam uit de Amerikaanse bezetting is overwegend sjiitisch en heeft nauwe banden met het sjiitische regime in Teheran. Het gewapend verzet tegen de bezetting kwam voornamelijk uit het soennitische deel van het land, dat de machtsbasis van Saddam was. Dus in de Iraakse politiek zijn de VS en Iran geweest aan dezelfde kant. Pas nu kan daar verandering in komen, na de aanval op de Amerikaanse ambassade door regeringsgezinde sjiitische militanten. De hoofdstroom van de volksdemonstraties in Irak is echter gericht tegen allen schendingen van de nationale soevereiniteit, hetzij door de VS, hetzij door Iran. Met slechts 5,200 Amerikaanse troepen die nog in het land zijn, betekent dit in de eerste plaats tegen Iran (bekijk deze video).
Als de Amerikaanse regering zo verstandig was geweest om de gebeurtenissen gewoon hun gang te laten gaan, zou Irak zich spoedig uit de invloedssfeer van Iran hebben verwijderd en Iran hebben afgesneden van zijn gevolmachtigden in Syrië en Libanon. De bedreigingen van Trump tegen Iran en de nieuwe opbouw van Amerikaanse troepen in Irak leiden de aandacht van de Irakezen af naar de dreiging die uitgaat van de Verenigde Staten. Een grote Amerikaanse aanval op Iran zou eindelijk een einde maken aan dit scenario dat zo gunstig is voor de Amerikaanse belangen in de regio.
Als socialisten herbevestigen we onze solidariteit met werkende mensen, in en zonder uniform, waar ter wereld ze ook wonen. Werkende mensen overal verkeren in wezen in dezelfde toestand. Ze hebben dezelfde behoeften en kampen met dezelfde problemen. Ze hebben niets te winnen bij oorlog en alles te verliezen, inclusief hun leven. De ruzies van hun heersers gaan hun niet aan. We vragen hen goed na te denken over wat ze kunnen doen om de 'masters of war' te dwarsbomen en de vrede te bewaren.
update: Vandaag, zaterdag 4 januari 2020, waarschuwde Trump Iran – op Twitter, in godsnaam! - dat elke vergelding tegen Amerikanen of Amerikaanse activa zou worden gevolgd door aanvallen op 52 Iraanse doelen. Hoopt hij Iran stap voor stap te ontwapenen en te verpletteren zonder enige noemenswaardige reactie uit te lokken? De optimale strategie voor Iran is nu, ondanks het overduidelijke risico, om de bluf van Trump te doorzien en na een pauze direct over te gaan tot een verrassingsaanval op alle Amerikaanse middelen die binnen zijn bereik liggen – of het nu op zee is, in Irak of Afghanistan, of elders in de regio.
