Opiniepeilingen suggereren dat de jongere leeftijdsgroepen in de Verenigde Staten – in de volksmond aangeduid als 'millennials'1– staan veel meer open voor socialistische ideeën dan hun ouderen. Het taboe dat vroeger rond het woord 'socialisme' hing, is in ieder geval snel aan het verdwijnen. De cijfers zijn behoorlijk opvallend. Uit een peiling die in april 2009 werd gehouden, bleek dat 33% van de leeftijdsgroep van 18-29 jaar de voorkeur gaf aan 'socialisme' boven 'kapitalisme', terwijl iets meer (37%) nog steeds de voorkeur gaf aan 'kapitalisme'. In augustus 2018 was iets meer dan de helft (51%) van de nieuwe generatie 18-29-jarigen voorstander van 'socialisme' en 45% van 'kapitalisme'. Uit een nog recentere peiling, gehouden in januari 2019, bleek dat 51% van de 25-34-jarigen en 61% van het jongste ondervraagde cohort, tussen 18-24 jaar, voorstander was van 'socialisme'.
Drie factoren helpen deze dramatische verschuiving te verklaren.
Ten eerste zijn de millennials de eerste generatie die niet langer wordt beïnvloed door de erfenis van de Koude Oorlog. Tijdens de Koude Oorlog werden 'socialisme' en 'communisme' in verband gebracht met een angstaanjagende externe dreiging. Door ze te bepleiten, werd je aangemerkt als een verrader. Voor de jonge Amerikanen van vandaag is de Koude Oorlog oude geschiedenis.2
Ten tweede zijn de millennials de eerste generatie die is opgegroeid met internet. Ze zijn minder geneigd dan hun ouderen om voor nieuws en de interpretatie ervan te vertrouwen op de bedrijfsmedia. Het internet stelt hen bloot aan een breder scala aan ideeën, ook socialistische.
Pogingen van de bedrijfsmedia om waarschuwingen over klimaatverandering in diskrediet te brengen en belachelijk te maken, hebben bijvoorbeeld veel succes gehad. Zo is het percentage respondenten in Gallup-peilingen dat het ermee eens is dat 'de ernst van de opwarming van de aarde is overdreven' gestegen van 30% in 2006 tot 33% in 2007, 35% in 2008 en 41% in 2009. deze regressieve verschuiving bleef beperkt tot mensen van 30 jaar en ouder. De campagne om klimaatverandering te ontkennen had geen invloed op de meningsverdeling in de leeftijdsgroep 18–29 jaar.
Ten derde zijn de millennials de eerste jonge generatie sinds de Grote Depressie van de jaren 1930 die geen hoop hebben om de levensstandaard van hun ouders te behouden, laat staan te verbeteren. Velen zwoegen al onder een stapel studieschulden. Ze gaan een grimmige en onzekere toekomst tegemoet.
Een bredere radicalisering
De veranderende reactie op het woord 'socialisme' maakt deel uit van een bredere radicalisering van de publieke perceptie van de Amerikaanse samenleving. Uit peilingen blijkt dat steeds meer respondenten bereid zijn het diepgewortelde onrecht in het politieke, juridische en economische systeem van het land te erkennen. Slechts de helft van de ondervraagden in een peiling van juli 2018 dacht dat de verkiezingen in de Verenigde Staten eerlijk en open zijn. Uit een peiling van maart 2014 bleek een bijna gelijke verdeling tussen respondenten die het gerechtelijk systeem 'redelijk voor de meeste Amerikanen' vonden en anderen die het 'oneerlijk voor de meeste Amerikanen' vonden. (Slechts een derde vond het 'redelijk' arm Amerikanen', waarvan de helft het er niet mee eens is.) En minder dan een derde gelooft nu in de mythe dat 'het voor zo ongeveer iedereen in Amerika nog steeds mogelijk is om hard te werken en rijk te worden'.
Maar wat bedoelen Amerikanen in het algemeen en millennials in het bijzonder met 'socialisme'?
Hier zijn de peilingen veel minder nuttig. Ik heb geen studies gevonden over deze vraag die millennials uitsluiten. Dat laat ons achter met de antwoorden van experts. Het is echter eerst de moeite waard om een artikel te bekijken van Frank Newport, opiniepeiler van Gallup, met de titel 'De betekenis van "socialisme" voor Amerikanen vandaag' (gepost op 4 oktober 2018).
Newport bood zijn respondenten een keuze uit acht antwoorden op de vraag Wat verstaat u onder de term 'socialisme'? (Desgewenst mochten ze zelf een antwoord formuleren, maar slechts enkelen maakten van de gelegenheid gebruik.) Hij vergelijkt de resultaten van 2018 met de resultaten van een soortgelijke peiling uit 1949, aan het begin van de Koude Oorlog. Oorlog. Dit zijn de belangrijkste resultaten:
- De definitie van socialisme als 'eigendom van of zeggenschap over bedrijven door de staat of de overheid', gekozen door 1 op de 3 respondenten in 1949, werd in 1 door slechts 6 op de 2018 gekozen.
- Een definitie van socialisme in termen van 'gelijkheid' ('gelijke status voor iedereen, iedereen gelijk in rechten, gelijke verdeling') kreeg de voorkeur van 23% in 2018, tegenover 12% in 1949.
- Een 'verzorgingsstaat'-definitie van socialisme, gericht op gratis sociale diensten, universele gezondheidszorg en andere voordelen, werd gekozen door 2% in 1949 en 10% in 2018.
- Het aandeel 'weet niet' was in beide onderzoeken erg hoog.
De meest populaire markering van 'socialisme', nu gekozen door bijna een kwart van de respondenten, is daarom gelijkheid van status en rechten, inclusief consumptierechten. Ik beschouw dit als goed nieuws, want hoewel dit als definitie niet toereikend is, heeft het wel iets met socialisme te maken.
Experts zijn het erover eens dat de meerderheid van de millennials tegen staatseigendom is. Zelfs een belangrijke rol van de overheid bij het reguleren van de economie heeft de steun van slechts 25-30%. Christopher Gage concludeert hieruit dat 'millennial socialism' een mythe is (Amerikaanse grootheid, 2-22-2019). Jimmy Quinn gaat niet zo ver, maar in een artikel met de titel 'Don't veronderstel dat millennials en generatie Z het kapitalisme hebben opgegeven' betoogt hij dat veel millennials openstaan voor het idee om sociale problemen aan te pakken door de marktwerking de vrije loop te laten. . Zo steunen veel millennials de beweging voor deregulering van bestemmingsplannen als middel om het woningaanbod te vergroten en de huren te verlagen.3
Wij van de World Socialist Movement (WSM) stellen oppositie tegen staatseigendom niet automatisch gelijk aan steun aan het kapitalisme. Dat komt omdat we socialisme niet definiëren als staatseigendom. Staatseigendom kan en wordt vaak bestreden vanuit het gezichtspunt van particulier eigendom, maar dat is het niet Slechtsgezichtspunt van waaruit het kan worden bestreden. De WSM verzet zich tegen zowel staats- als privé-eigendom vanuit het gezichtspunt van gemeenschappelijk eigendom, dwz echt socialisme.
Het is nuttig onderscheid te maken tussen 'conservatieve' en 'radicale' versies van 'millennial socialisme'. De conservatieve versie accepteert eigendom van particuliere bedrijven en streeft alleen naar hervormingen van de 'welvaartsstaat'-variant, zoals Medicare for All en gratis collegegeld – een standpunt dat wordt gedeeld door veel Amerikanen die zichzelf geen socialist noemen (zie bijvoorbeeld de dialoog tussen Luigi Zingales en Kate Waldock in Chicago Booth Review, 2-28-19). Daarentegen radicale 'millennial socialisten', hoewel ook zij tegen staatseigendom zijn, willen sociale verandering van een verdergaande aard.
Ouder Links, Oud/Nieuw Links, Nieuw Links
Het is deze radicale variatie die Ben Judah voor ogen heeft in zijn stuk 'What Is Millennial Socialism?' in Het Amerikaanse belang (24 juli 2018). Hij trekt drie belangrijke contrasten tussen radicaal 'millennial socialisme' en 'oud links uit de jaren 1970' - dat toen Nieuw Links heette om het te onderscheiden van nog ouder Links.
Ten eerste deed links uit de jaren 1970 – net als dat nog oudere links – een beroep op 'de arbeidersklasse' in engere zin van handarbeiders, terwijl millennial links een beroep deed op 'de 99%' tegen 'de 1%' – termen ontleend aan Occupy Wall Street-beweging:
De rafelende middenklasse was niet de natuurlijke bondgenoot van de rijken; het werd niet beschermd door de 1%. Mensen die er middenklasse uitzagen, zichzelf als middenklasse beschouwden en 'middenklassebanen' hadden, maar in feite nu verdronken in hypotheekschulden, met hun kinderen opgezadeld met enorme studieschulden – ook zij waren het slachtoffer van de 1%.
Hier is de WSM altijd synchroon geweest met de opvatting die Juda toeschrijft aan de 'millennial socialisten'. We hebben die 'mensen met banen uit de middenklasse' altijd als deel van de arbeidersklasse beschouwd.
Ten tweede dacht links in de jaren zeventig nog steeds aan 'revolutie' in termen van gewelddadige opstand door menigten onder leiding van charismatische leiders, terwijl millennial links werkt aan verandering met vreedzame democratische middelen - via parlementaire partijpolitiek. Ook hier loopt de WSM synchroon met de 'millennial socialisten'. Hopelijk vervaagt de leninistisch/bolsjewistische traditie van de voorhoedepartij eindelijk.
Ten derde voegt Judah zich bij het koor van degenen die verklaren dat millennial links tegen 'nationaal staatseigendom' en centrale planning is. Zijn toewijding aan decentralisatie, suggereert hij, weerspiegelt de invloed van het anarchisme. In zijn interpretatie zijn de 'millennial socialisten' echter ook tegen particulier ondernemerschap. Hun doel is 'een lappendeken van sociale, collectieve, gemeentelijke en vakbondsbedrijven'. Als voorbeeld van dit soort denken haalt hij het rapport uit 2017 van de Britse Labour Party aan Alternatieve eigendomsmodellen:
Dit zijn enkele van hun alternatieven: nationale winstdelingsregelingen, gemeenschapslandtrusts, gemeentelijke bedrijven, arbeiderscoöperaties zoals Legacoop in Italië of de Mondragon Group in Spanje, aandelenplannen voor werknemers of een staatsinvesteringsfonds waaraan FTSE-genoteerde bedrijven zijn verbonden. verplicht om een percentage van de aandelen uit te geven bij oprichting. Het millennialisme probeert de markteconomie niet te stoppen, maar probeert haar spelers te veranderen en haar regels te herschrijven.
Het ziet er dus naar uit dat naamloze vennootschappen toch blijven bestaan. En door staatseigendom uit de mix weg te laten, vertekent Judah de positie van de auteurs van het rapport, die het in feite opnemen in hun economisch model onder de naam 'nationaal eigendom'.
Het is duidelijk dat de radicale 'millennial socialisten' diep zijn beïnvloed door theorieën over 'marktsocialisme' en arbeiderszelfbestuur binnen het kapitalisme. Dit zijn de belangrijkste gebieden waar we in de WSM niet synchroon lopen met de vooruitzichten die overheersen onder millennials. Als we effectief willen communiceren met radicale millennials, moeten we een dieper begrip van deze theorieën en een bredere kennis van de praktische ervaring die ermee gepaard gaat, verwerven.
Opmerkingen
[1] Millennials in enge zin zijn mensen die rond de eeuwwisseling volwassen zijn geworden. Sommige waarnemers identificeren degenen die in het afgelopen decennium volwassen zijn geworden en nu tussen de 15 en 25 jaar oud zijn als een aparte groep, genaamd Generatie Z (Z voor nul). Ik probeer geen onderscheid te maken tussen de twee groepen en ze allemaal millennials te noemen.
[2] Ongeveer tien jaar geleden had ik de volgende uitwisseling met een student aan een plaatselijke universiteit. Hij vertelde me dat zijn sociologieprofessor tegen de klas had aangekondigd: 'Ik kom er meteen mee naar buiten en hoop dat je niet te geschrokken bent. Ik ben een socialist.' 'Nou,' vroeg ik hem, 'waren jij en je vrienden geschokt?' 'We wisten niet goed wat we ervan moesten denken,' antwoordde hij. 'Maar nee, niemand van ons was geschokt.'
[3] Deze beweging had zijn eerste succes in december 2018 toen de gemeenteraad van Minneapolis stemde om de eengezinszonering af te schaffen (National Review, 2 mei 2019).
.jpg){kind=link}