De vooruitzichten voor een opleving van de Canadese economie zijn op zijn zachtst gezegd somber. Economen zeggen dat Canada op weg is naar een recessie en dat die eerder en harder zal toeslaan en langer zal aanhouden dan eerder was voorspeld. De meeste economen zijn het erover eens dat een recessie onvermijdelijk is, dankzij het besluit van de Bank of Canada om de rentetarieven in hoog tempo te verhogen. Doug Porter, de topeconoom van de Bank of Montreal, zei dat de volgende recessie begin 2023 zal beginnen en anderhalf jaar zal duren. Omdat het kapitalisme het onvoorspelbare systeem is dat het is, kunnen deze profeten van kommer en kwel het bij het verkeerde eind hebben en hoe weet meneer Porter precies wanneer het zal eindigen? Een ding is zeker; Recessie of niet, het leven van de arbeidersklasse in Canada zal niet gemakkelijk zijn.
Toronto, de grootste stad van Canada, verkeert in een erbarmelijke staat. Noodonderkomens barsten uit hun voegen, Volkshuisvesting valt uit elkaar en het vervoerssysteem heeft moeite om zijn dienst te behouden. Dit alles werd nog verergerd door het besluit van de provincie om niet langer bij te dragen aan veel van de uitgaven die ze vroeger deelde met de gemeentelijke overheden. De situatie werd nog verergerd door de pandemie, waardoor veel werknemers vanuit huis werkten, dus er kwamen minder doorvoertarieven binnen. De wet staat Toronto niet toe om zelfs in tijden van crisis een exploitatietekort te hebben. Dus wat is de oplossing binnen het kapitalisme? We weten niet of die er is, hoewel het mogelijk is dat de stad sommige diensten uitbesteedt, waardoor ontslagen ontstaan. Maar als iemand een samenleving zonder geld zou voorstellen, zouden ze als gek worden beschouwd.
Op 1 oktober verhoogden zes provincies - Ontario, Saskatchewan, Manitoba, Nova Scotia, New Brunswick en Newfoundland en Labrador - hun wettelijk minimumloon. Andere provincies hebben de komende maanden loonsverhogingen gepland om het benchmarkniveau van $ 15 per uur te bereiken. Dit komt naarmate de kosten van levensonderhoud stijgen, waarbij de jaarlijkse inflatie in Canada de afgelopen maanden het hoogste punt in 40 jaar bereikte. Het probleem is dat het te weinig te laat is. Jarenlang hebben hervormers gevochten voor deze verhoging en nu hebben ze hem, het is gewoon niet genoeg. Volgens Bea Bruske, president van het Canadian Labour Congress, 'moet het echt $ 20 per uur of meer zijn als we kijken naar inflatie en de kosten van voedsel en huisvesting.' Met andere woorden, hoe hard vakbonden en hervormers ook hun best doen, door de effecten van het kapitalisme leveren al hun inspanningen niet veel op.
Dit was dus de afspraak over betaalbare kinderopvang. In het eerste jaar van de vijfjarige overeenkomst van de federale regering was aan ouders een korting van 25% op de vergoedingen beloofd, met terugwerkende kracht tot 1 april, gevolgd door een korting van 50% tegen het einde van dit jaar, waarbij de vergoedingen werden verlaagd tot gemiddeld $ 10 per dag in 2026. Klinkt simpel, toch? Maar weet je wat? Het is niet zo eenvoudig, want we leven onder het kapitalisme en zijn fundamentele economische wet – het najagen van winst – zal alles verpesten. De premier van Ontario, Doug Ford, heeft de beperkingen op het maken van winst door eigenaren van kinderdagverblijven die federale financiering ontvangen, opgeheven. Eigenaars van particuliere kinderdagverblijven hebben gezegd dat het verwijderen van bureaucratische rompslomp en beperkingen op het maken van winst essentieel zijn als ze hun bedrijf willen voortzetten. Op dit moment is er een impasse tussen Ottawa en Ontario, terwijl duizenden families uit Ontario wachten op beloofde tariefverlagingen. Nog een gekke situatie veroorzaakt door de effecten van crapitalisme.
Het meest recente rapport van Stats-Canada, uitgegeven op 3 oktober, informeert ons dat de economische druk huishoudens ertoe aanzette hun vermogen te verliezen, terwijl de waarde van activa daalde te midden van de onrust op de financiële en huizenmarkten, terwijl de rentetarieven en de inflatie toenamen. Het gemiddelde nettovermogen van het huishouden in het tweede kwartaal van 2022 was $ 940,560, een daling van $ 65,400 ten opzichte van het eerste kwartaal. De schuldratio is voor alle leeftijdsgroepen toegenomen. De ratio meet het vermogenssaldo door schulden van iemands vermogen af te trekken. Als de schuld toeneemt en de waarde van activa afneemt, krijgt het nettovermogen uiteraard een klap en het is even duidelijk dat het de arbeidersklasse is die het hardst wordt getroffen. De minst rijken zagen hun gemiddelde nettowaarde tussen het eerste en het tweede kwartaal met 12% dalen, meer dan het dubbele van het percentage van de rijkere huishoudens. Moeten we verrast zijn?
De afgelopen maanden is er een enorme stank geweest over Hockey Canada. Eerder dit jaar spande een slachtoffer van aanranding een rechtszaak aan van $ 3.55 miljoen, die buiten de rechtbank werd geschikt voor een niet nader genoemd bedrag. Sindsdien is aan het licht gekomen dat een fonds van meerdere miljoenen dollars is gebruikt om de rechtszaak te schikken die voortvloeit uit een aanranding in 2018 waarbij acht leden van het junior nationale hockeyteam betrokken waren. Hockey Canada deed onderzoek, maar kon niet vaststellen om welke spelers het ging. Verschillende parlementsleden zijn boos over de manier waarop de sportorganisaties de zaak hebben aangepakt, met name de liberale Hedy Fry, die klaagde over een 'veeg-het-onder-de-kleed-cultuur bij Hockey Canada'. Sindsdien is onthuld dat het fonds is gebruikt om negen claims over seksueel misbruik tegen Hockey Canada te schikken, die teruggaan tot 1989. Op het moment van schrijven voert de federale regering een herziening uit onder leiding van rechter Thomas Cromwell van het Hooggerechtshof en heeft de financiering voor Hockey bevroren. Canada, evenals enkele particuliere sponsors. In een socialistische samenleving zal de geestelijke gezondheid dermate verbeterd zijn dat seksueel geweld zelden zal voorkomen en als dat wel het geval is, krijgen zowel slachtoffer als dader de hulp die ze nodig hebben. Het is niet nodig om het onder een kleed te vegen.
In Brits-Columbia kapt de kapitalistische klasse oude ceders, waarvan vele meer dan $ 20,000 waard zijn, in een alarmerend tempo om. Volgens de University of British Columbia wordt elk jaar meer dan 20,000 hectare Haida-bos gekapt. Dit verpest de Haida Gwaii-stam iets rot, omdat ze nu uren moeten rijden om oude ceders te vinden die gezond genoeg zijn om te oogsten voor totempalen, kano's, dozen, maskers en weven. Luchtfoto's tonen hectaren stronken die het landschap getekend hebben. Ontbossing komt in de buurt van stroomgebieden die zalm voortbrengen. De visbestanden, de belangrijkste voedselbron voor de Haida, verdwijnen. Zoals een Haida zei: 'De verwoesting van ons land versterkt het trauma van onze mensen.' De kapitalistische klasse heeft waar dan ook weinig respect getoond voor aboriginals als het hen ervan weerhoudt winst te maken. Als bomen 20,000 dollar waard zijn, zullen ze nu niet stoppen.
Premier Justin Trudeau kondigde op 7 oktober aan dat zijn regering de leiders van het theocratische regime van Iran en zijn Islamitische Revolutionaire Garde permanent zou weren wegens mensenrechtenschendingen. Dit alles is in de nasleep van hun moord op een jonge vrouw omdat ze haar hoofddeksel verkeerd droeg. Hij kondigde ook nieuwe economische en immigratiesancties aan. Vicepremier Chrystia Freedland zei: 'Het Iraanse regime is een staatssponsor van terrorisme. Het is repressief, theocratisch en vrouwenhater.' Je had me voor de gek kunnen houden, meid! Het is waar dat veel politieke aanhangers van het kapitalisme oprecht om mensenrechten geven, maar laten we onszelf niet voor de gek houden: de kapitalistische klasse als geheel geeft er geen moer om. Ze willen dat de arbeidersklasse op haar plaats wordt gehouden, uitgebuit zonder enige vorm van protest. Ze weten dat het zo niet zal werken, ze moeten een beetje geven om veel te behouden en de burgerrechten die de arbeidersklasse waar dan ook heeft, zijn de vrucht van hardnekkige strijd. Er is maar één oplossing: een samenleving waarin dergelijke rechten een gegeven zijn.
De nieuwe leider van de Democratische Partij, Jagmeet Singh, zei dat hij een plan heeft om het op te nemen tegen de nieuwe leider van de Progressieve Conservatieven, Pierre Poilièvre, bij de volgende federale verkiezingen. Als hij premier wordt, belooft Singh een taskforce aan te stellen die de lonen van werknemers zou verhogen door belastingen en terugvorderingen te verlagen op elke extra dollar die mensen verdienen, Canada zou positioneren als de beste plek om te investeren, mensen aan te nemen en spullen te maken, de werkende armen en middenklasse te helpen klasse door belastingontwijking en -ontduiking hard aan te pakken en het Canadese belastingstelsel te vereenvoudigen; dat zijn veel beloften voor een enkele zin. Dit alles is een reactie op alle geweldige dingen die Poilièvre zei dat hij zou doen voor de arbeidersklasse. Het grappigste aan al deze onzin is de opmerking van NDP-nationaal directeur Anne McGrath: "Het wordt een verbazingwekkend contrast, zoals dit echt heel belangrijke contrast tussen de twee." Hoe kan het een contrast zijn als ze allebei het kapitalisme willen besturen?
Het aantal mensen dat betere huisvesting nodig heeft in Metro Vancouver is de afgelopen tien jaar met meer dan 20,000 toegenomen, volgens een volkstelling uitgevoerd door het stadsprogramma van de Simon Fraser University. De term Core Housing Need verwijst naar mensen die in huizen wonen die hun budget overschrijden, ontoereikend of ongeschikt voor hen zijn. Tien jaar geleden woonden er in Metro Vancouver 145,000 mensen in zulke omstandigheden. Nu is het aantal opgezwollen tot 166,000. Daklozen vallen hier niet onder. De directeur van het programma, Andy Yan, zei: 'De regio Vancouver heeft niet genoeg woningen gebouwd voor bepaalde inkomensklassen en voor een deel geef ik de speculanten de schuld voor hun winstzucht.'
Op 21 oktober reisden Trudeau en verschillende leden van zijn kabinet door Canada om de nieuwe wetgeving te markeren om de verkoop van handvuurwapens te bevriezen. Dit is de laatste poging van de regering om de verkoop van vuurwapens aan banden te leggen. De bevriezing maakt deel uit van wetsontwerp C-21, dat nu door het parlement gaat en het moeilijker zou maken om welk wapen dan ook te kopen. Het wetsvoorstel wijzigt de maximumstraffen voor sommige wapenmisdrijven en creëert ook nieuwe misdaden. Je moet je afvragen wat voor goeds het zal doen, gezien het feit dat vorig jaar 85% van de door de politie buitgemaakte handvuurwapens die in Canada bij misdaad werden gebruikt, in de VS zijn gemaakt. In een meesterwerk van understatement zei minister van Openbare Veiligheid, Marco Mendicino: 'C-21 is slechts een deel van de oplossing voor het probleem van wapengeweld in Canada.' Er is maar één oplossing, vriend, en die zal niet gevonden worden binnen het kapitalisme.
De verkiezingen in Ontario van 24 oktober leverden weinig verrassingen op. John Tory werd herkozen in Toronto en Bonnie Crombie in Mississauga. Ex-NDP-leider Andrea Horwath werd verkozen tot burgemeester in Hamilton, hoewel de stemming dichtbij was. De enige kleine verrassing was de overwinning van Patrick Brown in Brampton, gezien het schandaal en de controverse die hem tot de verkiezingsavond volgden. Wat niet verrassend was, is de lage opkomst van de kiezers, die in totaal 43.5% bedroeg. Het algemene gevoel is wantrouwen en minachting voor politici. Dit kan een stap in de goede richting zijn, maar er is nog een lange weg te gaan voordat de arbeidersklasse beseft dat de fout niet bij de politici ligt, maar bij het krankzinnige onwerkbare systeem dat ze proberen te leiden.
Socialistische Partij van Canada
